_the rest in explosion

βιώνοντας την παρουσία της απουσίας (σου)

στούκαρα στην εξής επώδυνη συνειδητοποίηση 

'οφείλω κάποτε να ζήσω έξω απ’ το μυαλό μου'

γαμώτο,

η συγκαλυμένη αμηχανία

μου τα σκάει σε υπεροψία

σε πλησιάζω και σ’ αποφεύγω διαδοχικά

λες και βρίσκω όσα ψάχνω

διανύοντας την απόσταση

απο το εδώ στο εκεί

απο το εγώ στο εσύ

λες και φουσκώνω το ακορντεόν της ύπαρξης

μεταβάλλοντας αποστάσεις

περιμένοντας τον ήχο της συμπίεσης

να με επαναφέρει στο ασφαλές νοθρό τίποτα

η φυσιολογία του ήχου

υπονοεί μείζονα

του απόηχου, θα στμπληρώσω

πάντα ελάσσονα 

ο απόηχος είναι ετεροχρονισμένος και κουβαλά ιστορίες

όπως εγώ

-δεν βγαίνουν τυχαία ούτε τα μάτια/ούτε τα ονόματα-

επιρρεπης στους συναισθηματισμους

ευγνωμωνώ την καμικάζι

που δεν συνταγογράφησε θήτα διεγέρτες

για τους υποδοχείς

κάνοντας διαλλεκτική σε μια διάλεκτο κατανοητή

απο ελάχιστους
βλοσσυρούς θαμώνες στους νευρώνες μας

τιτιβίζω κακές λέξεις και ειρωνίες

προσθαφαιρώ πρίσματα, συνιστώσες και σταθερές

οι διαιρέσεις βγάζουν ξανά και ξανά

εμένα ατόφια στο πηλίκο

οπότε σε καταχωρώ ως ένα(ν) άρτιο

παραδίνομαι στην αφαιρετική διαδικασία

δημιουργώντας συνθέσεις 

με ποικίλα ηχοχρώματα και σχήματα

μα στάνταρ χρώμα

αγνοώντας το κενό κρύο στρώμα

και μετανιώνοντας όσα δεν είπα ακόμα

έλα πάρε με αγκαλιά ρε γαμημένε

ή

χέσε με χοντρέ

εγώ θα σ’αγαπώ και μη σε νοιάζει

δεν θα βγάζω την κουκούλα ούτε στον ύπνο

αν τύχει και βγείς απ’ το μυαλό μου

να χαθείς στα μαλλιά και στο λαιμό μου.

Broken Toys

Είναι τρομακτικό.Παράγουμε πολύ περισσότερη γελοιότητα απ' όση αντέχουμε να καταναλώσουμε, την ξερνάμε βουλημικά, για να νιώθουμε το κενό της απουσίας όλων εκείνων, στα διαλυμμένα μας στομάχια.Τα βράδια των παραδοχών ευχαριστούμε τις ταινίες και τα τραγούδια που υπάρχουν για να  ανταλλλασουμε δυο κουβέντες μ’αυτούς που αγαπηθήκαμε, αλλά όπως ακριβώς συμβαίνει με τα παιδικά μας όνειρα, γίνονται περαστικοί που προσπερνούν και μας αποστρέφονται.

Πριν δυο μήνες, αυτοκτόνησα πέφτοντας απο εκείνον τον τοίχο Παρελθοντος/Μελλοντος γωνια που συνηθίζαμε να σπάμε το κεφάλι μας παρέα, τότε που η αυτοκατστροφή ήταν το κοινό μας παιχνίδι.

Θυμάσαι; Έπεφτα μέσα στα αίματα σε έβλεπα μαζί μου και η κόκκινη θολούρα με έκανε να σε ερωτεύομαι. Ερωτευόμουν τις κοινές μας απόπειρες, πεθαίναμε μαζί και η ζωή ήταν ένα τέρμα που δεν ερχόταν. Εκείνη την μέρα που συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχεις τελικά, σκαρφάλωσα και πήδηξα.Όταν επανήλθα, έπασχα απο αϋπνίες ή εφιάλτες οδυνηρούς και δεν κατάφερα να ξανακλείσω μάτι. Μαύρες σακούλες κάτω απ΄τα μάτια, να μαρτυρούν την κατάσταση μου. Μαύρες σακούλες, όπως τα σκουπίδια και τα πτώματα. Μια τσαλακωμένη υπόσταση. Δεν σιδερώνω ούτε καν το αίμα μου πια, μεταλλαγμένη σε χλωμό πρόσωπο απο μικρή ινδιάνα. Τρέχω με το ένα μάτι κλειστό και το παντελόνι ξεκούμπωτο, απ’ την κουζίνα στο χώλ και πίσω στο δωμάτιο, προσπαθώντας να καταλάβω πως βγαίνουμε απ’ το σπίτι. Δεν φυσά άνεμος εδώ και αδυνατώ να καμουφλάρω τις στάχτες απ’ το καμμένο μου παρόν. Το παρελθόν μου κάρβουνο και το μέλλον καπνός. Καπνός απο σβησμένα βρεγμένα τσιγάρα που δεν μοιραζόμαστε καν.Πώς άλλωστε; Έτσι κι αλλιώς δεν καπνίζω. Πώς άλλωστε; Έτσι κι αλλιώς δεν βρισκόμαστε.

Απλά να, μετά απο την χειμερία νάρκη ξύπνησα κάπως ζωντανή. Λίγο πιασμένη αλλά, ανάλαφρη.Δυσκολεύομαι να συγκρατήσω αυτην την όρεξη αλλά μπορώ  ξανά να βγαίνω βόλτα χαϊδεύοντας εξώπορτες και ελπίζω πως θα σε ξαναβρω και σένα γιατί κάποιοι μου ‘παν πως υπάρχεις ή τέλος πάντων μοιάζεις αρκετά σε αυτό που νόμιζα πως είσαι.

Απλά, πως να στο πω, δες με. Φαίνομαι.
Είμαι εκεί.

Στα διαλυμμένα ντουβάρια της σκέψης σου.

Κυλλάω στο μάγουλό σου και εξατμίζομαι.

κι όμως

τριγύρω

περούκες άρτιες και δέρματα μοσχομυριστά

πρόθυμα θύματα επιθυμιών επιβαλλόμενων

τέτοια ώρα οι άνθρωπο γιορτάζουν τη ζωή τους

και γω

σατυρίζω τη σαθρή μου νιότη

πετώντας λερωμένους επιδέσμους και χαζεύοντας τις νέες μου ουλές

δεν έχω απο κάπου να το πιάσω

ούτε κάπου να το πάω

η κατάληξη τελικά αποτελεί ακόμα μία μεταβλητή

οι άγνωστοι διαρκώς αυξάνονται

και τα συστήματα απομυθοποιούνται μέρα τη μέρα περισσότερο

αποδεικνύοντας την αδυναμία τους

με γαμάει το μυαλό μου και δεν αφήνει περιθώρια σε τρίτους

νιώθω όσο αυτάρκης χρειάζεται

για να με αυτοπεριεργάζομαι

όσο με γνωρίζω

τόσο απομακρύνεσαι

αφού ψυχρά παρατηρώ έναν κόσμο δίχως ζωή

στον οποίο αδυνατώ να με διακρίνω

με στοιχειώνει η ανυπαρξία υπόστασης 

σαν βίωμα απωθημένο στις πιο οδυνηρές εμπειρίες

οπότε αποδομώ τη ζωή

μήπως κάποτε μου μοιάσει και ταιριάξουμε

βλέπεις, 

οι πτώσεις και οι αποτυχημένες απόπειρες

ποτέ δεν είναι τόσο αθώες όσο ίσως μοιάζουν

αφήνουν τα σημάδια τους

σπρώχνοντάς σε 

να κουτροουβαλιάσεις γρηγορότερα

στα ναρκοπέδια της συνειδητοποίησης

μόλις είχα παραλάβει τα αναισθητικά του μήνα

σε είδα πάλι μπροστά μου

ήθελα να τρέξω σε σένα

μα άφησα πίσω ένα χέρι απο βιασύνη

και δεν είχα με τί να σ’ αγκαλιάσω

εγώ ν’ αναπολώ τις μέρες

που γύριζα τον κόσμο ανάποδα

κάνοντας μασάζ στην άσφαλτο με τις παλάμες

κι εσύ να επιμένεις πως

‘δύο χέρια δεν ήταν ποτέ αρκετά’

κι όμως

τα δικά σου εμένα μου αρκούν

κι ας μην μ’ αγγίζεις.

απο-πτωση

μελαγχολικά παρατηρώ πως

ποτέ δεν χωνέψαμε τις νόρμες

άρα ούτε τις χέσαμε

παρά τις αρχικές φιλοδοξίες μας

καταλήξαμε απλά να τις ξερνάμε

αναμεμειγμένες 

 με όξινα αμάσητα κοινωνικά ζητήματα,

οργισμένα παρανοϊκά αφρώδη σάλια επιθυμιών

και δυσπεπτες λέξεις απ’ αυτούς που 'μείναν

ενώ σε περιπτώσεις πιο προχωρημένες

καταλήξαμε να επιχειρούμε καισαρικές τομές

αποκαλύπτοντας ανύπαρκτα γεννητικά συστήματα

ή νεκρά έμβρυα τερατογενέσεις

να σαπίζουν εγκλωβισμένα

επιβεβαιώνοντας μολυσματικά 

το κατεστημένο της αυτοκαταστροφής

η γνώση τελικά δεν ρουφιέται

γλείφεται

δεν σε χορταίνει απλά σε ερεθίζει

πες μου τί γεύση έχει 

το δηλητήριο που σκορπάς

για να μπορώ αυτάρεσκα να πω

ότι σε (άνα)γνώρισα

περιφερόμενη

όσο αντέχω ακόμα να παθιάζομαι

πριν ξεραθεί το αίμα στις πληγές

πριν επουλώσω τα τραύματα

και  δεν έχω πια σημείο αναφοράς για το αν έζησα.

νέα κατάληξη

κάπως έτσι καταλήξαμε

με τρυπημένα δάχτυλά και μυαλά

απο εκείνο το λάθος αδράχτι

που δεν μας ξόρκισε σε λήθαργο

αλλά σε λούπα ποτισμένη με
βρωμερά υγρά

εικόνες ξεθωριασμένες

μυρωδιές θανάτου

και ήχους μηχανών

το χειρότερο ωστόσο

ήταν το κατεστραμμένο παραμύθι

το τσιμέντο της πραγματικότητας

μετά απο κάθε πτώση

μιας και τα φτερά που μας πούλησαν

ούτε τώρα άντεξαν το βάρος της ύπαρξης

κάπως έτσι καταλήξαμε

με σπασμένα γόνατα και βεβαιότητες

να πιπιλάμε τις τελευταίες εναλλακτικές

πριν τις ξεράσουμε

ρουφώντας ζωή απο την ένταση του μίσους

για τους χαρούμενους ποιητές

το χειρότερο ωστόσο

ήταν πως φανήκαμε οι γενναίοι

αρνούμενοι την υποταγή

ενώ απλά δεν σκύψαμε 

λόγω πόνου φριχτού

υποφέραμε σιωπηλά μορφάζοντας

ζηλεύοντας λίγο

όσους ξεμπέρδεψαν αβίαστα

απο την διαδικασία

κάπως έτσι καταλήξαμε

με φθαρμένα ρούχα και όνειρα

να περιπλανιόμαστε στα πεζοδρόμια

με τη δίχως ζωή

παρατηρώντας την ανεξέλεγχτη πορεία του κόσμου

προς τον υπερέλεγχο

κάπως έτσι καταλήξαμε

με γεμισμένα τασάκια και πνευμόνια

προσπαθώντας να σπάσουμε τα σίδερα της ζυγαριάς

παίζοντας τα ρέστα μας

υπέρ των λίγων και κακών

σφηνωμένοι στο περιθώριο 

του στατιστικού λάθους

το χειρότερο ωωστόσο

δεν ήταν παρά η φοβία μας

πως πάντα υπάρχουν περισσότεροι απέναντι

απ’ όσους λογαριάζαμε

κι όσοι παραιτούνται απο ‘δω,

αυτομάτως προσλαμβάνονται απο 'κει.

άντε καλά

ρίχνεις το κέρμα και μου φωνάζεις

ακατάληπτα πράγματα

‘τί είχαμε / τί χάσαμε’ σκέφτομαι

το άπειρο απ’ τη μία

οι άλλοι 

                ή

                    κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα

απ’ την άλλη

φεύγω να ξεφύγω

οι τοίχοι και οι στίχοι μου

με στοίχειωσαν

καιρός για νέες περιπέτειες

αλλά 

άντε να σβήνω τώρα τα παλιά

ποιόν κοροϊδεύω;

ακόμα μακριά απ' όλους

μια περιττή αρτιότητα

τέλος πάντων

εδώ οι άνθρωποι σπαράζουν εμπρός μου

κι εγώ τους ακροάζομαι

οι Τετάρτες με διαλύουν

βλέπεις,

είναι σκληρός ο θάνατος

και στο στόμα μου

δεν γλυκίζει καθόλου το χρήμα και η επιστήμη

τα σιχαίνομαι

χαλασμένοι άνθρωποι

στα γρανάζια ενός κόσμου

όπου όλες οι πράξεις προκαλούν πόνο

politically correct /νομικά αποδεκτό

και τα λοιπά και τα λοιπά

παρακμάζουμε

λιώνουμε μέρα τη μέρα

σαν κεταμίνη που στη λάσπη μ’ αφήνει

κάθε μου σκέψη το μυαλό μου μολύνει

κανένας αλγόρθυμος

δεν διευκολύνει

και η παράνοια,

                     συνεχίζεται

με παρελάσεις

κι άλλα τέτοια περιττά

που έλεγε και ο σχωρεμένος

                                     -σχωρέστε με-

άντε καλά,

το βουλώνω κι απόψε

μα πριν κλείσω τα μάτια

ο ενδογενής πεσιμισμός

είναι ό,τι πιο ανακουφιστικό

λάτρεψε ο μηδενισμός μου

και θα ξυπνήσω το πρωί

μετανιώνοντας

την υπερέκκριση ναρκισσιστικής ορμόνης

που με βοηθά να επιβιώνω

όταν όλα γύρω φαντάζουν τόσο σάπια

όσο πραγματικά είναι.

το νόημα

μπαίνω σε μια λούπα

δεν με εκφράζει σου λέω

και συ εκεί

χωρίς έλεος να εμφανίζεσαι

χωρίς να σου το επιτρέπω

και να εξαφανίζεσαι,

πριν το ευχηθώ

βλέπεις, θέλω τους όρους μου

το ξεστομίζω 

το μετανιώνω αυτόματα

γυρίζω πλάτη μήπως γυρίσει και ο χρόνος πίσω

μήπως το ξεχάσεις

και σταματήσω να ντρέπομαι

γυρνώ να σ’ αντικρίσω

ήδη έχεις γίνει ο καπνός

που εισπνέω μανιακά

-αφού δεν φτάνεις-

μερικές βδομάδες αργότερα 

απο την τέταρτη φορά

είχα κόψει το κάπνισμα

σε είχα ξεχάσει

αποστειρώθηκα

απολυμάνθηκα

φόρεσα τα λευκά

και ωπ,

να 'σαι πάλι

πριν το καταλάβω

τα λευκά κουμπώνουν πίσω

'δεν είναι αστείο' σου ψελλίζω

και φτερουγίζω μακριά

θυμάσαι τότε που σου γύρισα την πλάτη;

δεν άντεχα να μην αντέχω άλλο

θα εκραγώ και δεν θα σου 'χω πει το μυστικό,

δεν έγινες ποτέ καπνός

μα κάτι μάτια

που δεν με άφηναν να ησυχάσω δευτερόλεπτο

σε σκοτώνω

σε διώχνω 

σε ξεχνώ

σε αποδομώ

μα λίγο πριν ανέβω στην σκηνή

το πτώμα που έκρυψα στο καμαρίνι

δεν υπάρχει

το αίμα στους τοίχους είναι δικό μου

και συ

ίσως και ποτέ να μην υπήρξες.