κάπως όλα έβγαζαν τέλειο νόημα
κάθε στιγμή
αρκεί να μην κοιτούσες πίσω ούτε πλάι ούτε μπρος
κάπως όλα ήταν υπολογισμένα σαν χημική μέθοδος
δοκιμασμένη ξανά και ξανά
απαιτούσε απλώς ολόκληρη την προσοχή σου κάθε απειροελάχιστη στιγμή, όλα τα άλλα θα συνέβαιναν μόνα τους
πώς ανάγεται η ατμόσφαιρα
πώς οξειδώνεται το κύτταρο
"κυτταρώδες το βίωμα, δεν του φτάνουν οι λέξεις” είπε και άνοιξα το στόμα, κούνησα το κεφάλι με κατάφαση και το μέλλον μου χάιδεψε διακριτικά το μηρό κοντά στο γόνατο “εδώ είμαστε” μου ψιθύρισε, κούνησα το κεφάλι στην εαυτή μου “i love this junk” σκέφτηκα και συνεχίσαμε την κουβέντα μας
είναι τρομακτικό να μετουσιώνεσαι σε καμπύλη
να μετακινείσαι ως γραμμή
πάλι καμπύλη
γραμμή,
κύμα
όχι, παφλασμός
ολόκληρη η θάλασσα
όχι, είμαι απλά ένα κύμα
βασικά είμαι η εικόνα ενός ήχου
ή ο ήχος;
όχι, είμαι ο χώρος του ήχου και μεταμορφώνομαι
“φαίνεσαι πολύ βαθιά εκεί μέσα” σημειώνει,
δακρύζω
‘έτσι ακριβώς είναι’ σκέφτομαι,
“ένιωθα πως άκουγες τη δική σου μουσική και όσο σε έβλεπα έλεγα ‘στάνταρ αυτή τώρα εκεί πέρα φαντάζεται τα δικά της’ ”
‘επιτέλους, μάλλον έφερα στην επιφάνεια εκείνο το κουφάρι, μάλλον η ανάνηψη απο τόσους χρόνους σε κώμα δούλεψε, πια είμαι αυτή
αυτή καλέ, όποια
δεν έχει και τόσο νόημα άλλωστε,
ρευστό κι αλλάζει
λέξεις, μουσική , γιρλάντες και καμπύλες, κλείδα που χαμογελά
βλέμμα, καθρέφτης, δέρμα που αναπνέει, προθέσεις, σταγόνα,
λεκάνη που απογοητεύεται, άνοιγμα, μια τρίχα στο πάτωμα, εκείνο,
σπονδυλική στήλη που λιώνει, μονοχρωματικό ευρέως φάσματος.
μορφή του ήχου .
συγγνώμη,
αν δεν μιλάω πολύ
εκείνες τις μοναδικές ελάχιστες φορές
που μάλλον χρειάζεται
απλά
η μουσική στα καλύτερά της
ποτέ δεν έχει lyrics.
