ψηλαφώ τα σημάδια στο λαιμό σου και πονάω στην ανάμνηση
δοκιμάζω τα γόνατά σου που τρίζουν
οι σπονδυλοί μου καμπυλώνουν πολύ περισσότερο απ’ όσο αντιλαμβάνομαι
και οι καρποί μου ευτυχώς παραπονέθηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την τελευταία στιγμή*
δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, πως όλο αυτό θα μας άφηνε χωρίς τσουξίματα και ενοχλήσεις αλλά τα νύχια τεσσάρων ημερών δεν αποτέλεσαν ποτέ τόσο μεγάλο κίνδυνο οπότε έμεινα να χαζεύω το πρόσωπό μου μέσα στα γυαλιά σου να γίνεται σιδερένιο και απόκοσμο όσο το έστρεφες φοβισμένα προς διάφορες κατευθύνσεις και χαμογελούσα πονηρά
όσο περιεργαζόσουν το νέο λογισμικό που σε έφτασε στα πρόθυρα κατάρρευσης
πριν αρχίσει να τρέχει ένα-ένα τα προγράμματα μετά την εγκατάσταση
και το χωνεύεις σιγά-σιγά
πως υπάρχουν ακόμα τόσα να ανακαλύψεις για αυτήν τη νέα πραγματικότητα
που δεν ομολόγησες ποτέ πως έχει ήδη φτάσει προ πολλού
*τελευταία στιγμή, σου υπενθυμίζω πως η στιγμή αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας σε άγνωστη αντίστροφη μέτρηση, οι πήχεις κινούνται καλύτερα αν μάθεις να ελέγχεις τους αγκώνες και οι αγκώνες αν ξέρεις να ενδυναμώσεις τις ωμοπλάτες
τα χέρια σου σε προδίδουν διαρκώς όπως και οι αστράγαλοι, τα δάχτυλά σου δεν ηρεμούν ποτέ και θέλω να τα ακινητοποιήσω και να ψηλαφήσω -επιτέλους- τα σημάδια στο λαιμό μου.
