θα βγεί

μέσα στα τείχη της πόλης

ανακριτικός πρωινός ήλιος

και μεις,

σαλιγγάρια 

μετά απο βροχή παραισθήσεων

σε χώρους πολύχρωμους

τέρατα ιπτάμενα

φυτά κρεμαστά

υγρά πολυτελείας

στομάχια τρύπια

βλέμματα

χαμόγελα εξαντλημένα

σιωπηλό ανέβασμα

μετά τα τελευταία σκαλοπάτια

λιποθυμία στα στρώματα

όνειρα αυθυποβολές

επιθυμιών ανεκπλήρωτων

φημισμένος γαλλικός Νότος

βόλτες το σούρουπο

αντιφάσεις

το δώρο σου

παράλληλες μοναχικότητες

συνειδητές αποστάσεις

πάλι πρώτος

μόνος

οι μουσικές μας

μου κάνεις την χάρη

γραφικές πατισερί

τελευταίες στιγμές

σφιχτά αντίο

ξανά

η σκέτη γεύση 

μου και σου

φλόγα/ρομάνς

γέλια

χαμόγελα μουδιασμένα

σιωπηλό κατέβασμα

μετά τα τελευταία σκαλοπάτια

λιποθυμία στα στρώματα

όνειρα αυθυποβολές

επιθυμιών ασίγαστων

αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι

λήθαργος /γλυκός θάνατος

κουνούπια αφορμές/νέες πληγές

οι μουσικές μας

δεν προλαβαίνεις καμία χάρη

λεωφορεία

τελευταίες στιγμές

εννοείται το αντίο

αδυναμία
-

πάει καιρός/ μένει καιρός
-

σκέτες γεύσεις,

οι μουσικές μας
-

θα βγεί  η χρόνιά,
                               θα βγεί μικρό μου.

τελειώνει ο κύκλος;

νιώθω το σπίτι να βαραίνει με αναμνήσεις

η ατμόσφαιρα όλο γίνεται και πιο αποπνικτική

οι τοίχοι γέμισαν επικίνδυνα

τα χειρότερα ναρκωτικά είναι τα αντίο

ξυπνάνε όλες τις μνήμες

θάβουν το μέλλον

και σε πετάνε νηφάλιο στην γκρί πόλη

ο καλοκαιρινός έρωτας λέει πως

"η φαντασία είναι μανδύας απόδρασης"

βάζω στο ριπίτ τις σκέψεις του

και αρνούμαι να πιστέψω πως 

δεν είμαι σουπερ ήρωας

οι λάσπες της 'νέας εποχής'

ήδη με κρατάνε πίσω

οπότε σκέφτομαι να μην περπατήσω καν

η κοιλάδα της συνειδητοποίησης

έγινε φάκκα

ξερνάω το τυρί που σιχαινόμουν πάντα

πάλι με τράβηξε το δηλητήριο

ζητώ απεγνωσμένα εξιτήριο απο τη γελοιότητα

εμφανίζομαι ανορεξική και χλωμή

-αντιφατική απο κάθε άποψη-

ψάχνοντας ανάμεσα στις ξεραμένες κάμπιες

της περασμένης άνοιξης,

δικαιολογίες και άλλοθη

απορρώντς με τις αν(τ)οχές μου

'κάπα απο κατάχρηση'

αυτό είναι φέτος τ’ όνομά μου

ο έλεγχος είναι αυταπάτη

μα χρησιμοποιώ μερικές βολικές σκέψεις

για να την παλεύω

κινώ τα νήματα στο δικό μου μυαλό

αντιμετωπίζω τον κόσμο σαν σκακιέρα

ή καλύτερα σαν πρόγραμμα

που καταστρέφω πριν το καταλάβω

με γαμάει το μυαλό μου

δεν αφήνει περιθώρια

μέσα μου φουντώνει πού και πού

ενας έφηβος νεοτεριστής

που κομματιάζει όσα δειλά φτιάχνει το παρόν μου

με φρικάρει η παραίτηση

μα τουλάχιστον είναι κάπως ειλικρινής

κλείνω τον κακό μου εαυτό

σ’ ένα αρχείο που ακόμα δεν εστάλη

και το κάνω όλο και πιο εύφλεκτο

το να την παλεύει κανείς

δεν χρειάζεται να γίνεται ψυχαναγκασμός

πληγώνω τους ανθρώπους μου

επειδή με αγαπούν πολύ

κι αφού όσα ζω δεν έχουν συνοχή

γιατί να’ χουν όσα γράφω;