αυτή τη στιγμιαία αντίδραση του υποφλοιού
ένα κύμα που υψώνεται πελώριο και καταπίνει σα λιμασμένο κήτος
κάθε προσπάθεια ή ανάμνηση
σαν το ξύλινο στερέωμα κατα μεσης της λίμνης
να βουλιάζει
για ελάχιστα δευτερόλεπτα
και μετά μένουμε εκεί
αναδυόμαστε
τρέμουμε
μουσκίδια
εγώ σίγουρα δηλαδή
εσύ δεν ξέρω
και όλα σταδιακά παγώνουν
και τα δάχτυλά μου θέλουν να φάνε το ένα το άλλο
κοιτάω το στήθος μου και μου φαίνεται στεναχωρημένο
εσένα δεν σε βλέπω πια
ακούω μόνο τις σκέψεις σου να σε τραβάνε μακριά
η πιο ζεστή αγκαλιά είναι οι χούφτες μου
τα μάτια μου είναι υγρά
γιατί ο φακός έσπασε
δεν μένει ποτέ κανένας καθρέφτης στη θέση του
τρίβω τα μάτια μου με άζαξ
τρέμει η γη
μια γη που κινείται ατάραχη γύρω απ τον εαυτό της
χιλιάδες χιλιάδων χρόνων
χοροπηδάω ευτυχισμένη στις 12
στις 6 διαλυμένη κοιτάω την ώρα που έχει παγώσει
δεν αντέχω να μην σ’ έχω
ενώ είσαι εδώ.
