α τέλεια

τα βράδια των μεγάλων προσδοκιών

και των ακόμα μεγαλύτερων ματαιώσεων,

με βρίσκουν με θλιμμένο απλανές ύφος

νωχελικά να συλλογιέμαι

να παρατηρώ και να μετρώ

κάθε ατέλειά μου 

που ενδέχεται να σ’ απωθεί

μήπως και αντιληφθώ τί  γίνεται
στο αναμεταξύ μας

τοποθετώ κάθε μου εύρημα

ευλαβικά στο τασάκι

δίπλα στις αϋπνίες και τα δάκρυά μου

τα συναρμολογώ

δημιουργώ αυτούσια με στάχτες τη μορφή μου 

και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ

πως έχεις ένα κουφάρι λόγους

να μην είσαι ούτε σήμερα μαζί μου.

θα μπορούσα να έχω μισό κιλό νύχτα;

ξερνάνε πάνω μου φαντάσματα 
ζαρώνω στη γωνιά

προσπαθώντας να με καθαρίσω απ’ τα υγρά

κολλάω ολόκληρη

όποιος προσπαθεί να μ’ αγγίξει

αφήνει αμέσως αποτύπωμα 

μένει κάτι απο μένα στα δάχτυλα τους

-πάλι καλά που είναι λίγοι,

αλλιώς θα ήμουν ήδη μόνο ένας λεκκές,

σε άπειρα άκυρα δέρματα-

με σιχαίνομαι τόσο

που ούτε κατσαρίδες δεν θα έχω για φίλες

παραλύω μπρος στην παραδοχή

της ανάγκης για χρώμα

και λερώνω τα χέρια μου μέχρι τον αγκώνα

αραιώνω τον υπαρξιακό πόνο με κακό χιούμορ

και πόσο χαίρομαι να μου λες

λέξεις όπως “σε μένα, ή κάν'το”

κι ας μην πιστεύω ούτε μία

σπάω το κεφάλι μου

αλλά αυτό δεν το διορθώνουν μ' επέμβαση και βίδες

συστήνουν σκέτη την αναισθησία

στα θερμοκήπια 

τα χημκά μεγαλώνουν νεκρά παιδιά

παραταγμένα

ρουφάω ό,τι πιο βλαβερό να εξοντωθώ

αντ’ αυτού όμως,

απλά γίνομαι άμορφη και τοξική

είμαι πολύ λίγη για να με προσέξουν

για να τους ενοοχλήσω

να χαλάσω το τετράγωνο σχέδιο

για να τους αναγκάσω να με ξεριζώσουν

-χέστηκαν-

πασπαλίζω την μαύρη μου ψυχή με λευκές σκόνες

τυλίγω τα μαύρα μου ρούχα με λευκή τσαλακωμένη υποκρισία

παντού γύρω μυρίζει απολύμανση

νιώθω δυσφορία

εισπνέω μανιακά μέσα απ’ τη μάσκα μου

και προσπαθω να ισορροπήσω στο ένα πόδι

για να ξεχαστώ

-και ξέχασα,

μ’αρέσει πολύ να μιλάμε

δικαιολογώ και

χρωματίζω τις αϋπνίες μου.

_smoke

ήθελα να σου πω πολλά πολλά πάρα πολλά

άλλα όσα και να έλεγα, θα ήταν λίγα και ψέματα

σούρωσα όσα είχα 

κράτησα τα πιο ανώδυνα και ανεκτά

τα ‘γραψα και τα ‘καψα

αντί να στα δώσω να τα φας

ήπια το κατακάθι*

το ξέρασα στον υπόνομο

που τώρα είναι ίδιος το κεφάλι μου

σκατά σκέψεις εσύ σκέψεις σκατά

τώρα σε παρατηρώ να ξεθωριάζεις 

μαζί με κάθε μου συναίσθημα

παρατημένος στο ανακριτικό βλέμμα του πρωινού σαδιστή και νάρκισσου

που σιχαινόμαστε οι δύο μας και αποφεύγουμε

πηγαινοέρχομαι στα μέρη που φοβάσαι

άντε,

έφυγες; 

γιατί εγώ ήρθα

κάπως πρέπει να διαφέρουμε/βαρέθηκα τόσο να μοιάζουμε

το καλύτερο καθαρτικό είναι το αίμα

έχεις δεί ποτέ vampire χοντρό χοντρέ;

δεν φταίς εσύ 

-δεν φταίει κανείς, απλά

απλά-

δεν έχω λέξεις πια να σε χωρέσω 

η σιωπή δεν βοηθά

δεν κατάφερα να σε αγγίξω με τα μάτια

κυρίως γιατί δεν το προσπάθησα

μάλλον φταίει που δεν κάνω καλό eye contact

αλλά εσύ ξέρεις (δεν το εκτιμάς παλιομπαστάρδι)

αυτός ο άλλος δεν ξέρει όμως

δυσκολεύομαι πάλι με περιττές άβολες ξήγες

κάθε φροά φοβάμαι ότι δεν θα σε ξαναδώ

δηλαδή ότι δεν θα ξαναέρθεις όταν με δείς

όσο και να σου 'χω μπεί στο μάτι

οπότε φεύγω πριν με δεις

δεν σου λέω καληνύχτα μ'αναρωτιέμαι

ο ρεαλισμός μου επιβάλλει καλημέρα 

-δεγαμιέται;-

καλημέρα στη νέα μου ζωή

νέα what?

λιγάκι αγάπη να ‘χα

να μου κανες και τράκα

λιγάκι να με ήξερες

θα ήσουν ήδη εδώ

ξέρω μόνο να εξαφανίζομαι και να αιφνιδιάζω

συγχώρα με που δεν ζω στο παρόν

κάποτε ίσως τελικά σου πω την ιστορία

με τα φαντάσματα

ως τότε, φρόντισε να δείχνεις ζωντανός

να μπορώ εύκολα και γω να σε σκοτώνω

ωστόσο επειδή τόσο μου λείπει να με ξέρεις,

να

κοίτα πως περνώ τις μέρες μου

τώρα που έχω πάλι χέρια

με σέρνω με τεχνική και παρανοώ με αισθητική

χορεύοντας θα ξαναγίνει το κακό