νιώθω την απορία σου στο σφίξιμο του κορμού σου,
το οποίο -επιτέλους- έπαψε να με δυσκολεύει αφότου αναγνώρισα εμένα μέσα του και συμπέρανα πως η δυσδιάκριτη ασαφής φιγούρα (μου) άρχισε να αποκτά σχήμα και υφές και μου μοιάζει όντως διαψεύδοντας τους φόβους μου για ενδεχόμενη στρεβλότητα του ειδώλου που αντιλαμβάνεσαι
έχω όλες μου τις απαντήσεις μοιρασμένες στα δάχτυλά μου, στον ουρανίσκο, στις κλείδες και στους καρπούς, στα γόνατα και τα ισχία αλλά κυρίως στον Α3 σπόνδυλο και τις οφθαλμικές μου κόγχες
κι όμως, τα χείλη μου είναι κεραμιδί όπως πάντα ανεπηρέαστα και σου χαμογελάνε σφιγμένα γεμίζοντας ένταση μια απόσταση οριοθετημένη εξ ορισμού
το φάσμα των βλεμματικών σου αντιδράσεων, είναι ασύγκριτο με αυτό των ικανοτήτων ειλικρινούς λεκτικής σου έκφρασης γι’ αυτό και απλά σε παρατηρώ να αντιδράς πρωτογενώς, πριν προλάβεις να φιλτράρεις τις εκφράσεις σου και εκμαιεύω τις απαντήσεις που δεν μου δίνεις -νιώθοντας πάλι πως παίζω άνισα αλλά,
κάπως οφείλω να πορεύομαι στον παράδρομο
εμφατικά και αρκετά επώδυνα, έμαθα να μη ζητάω και νη μην περιμένω
ο κύκλος έχει μια αυτοτέλεια που δημιουργεί εκ των ουκ άνευ μια δυσκολότερη συνθήκη στη συσχέτιση, φαντάζει πλήρης και άρτιος
συγκριτικά με το έκδηλο αίτημα άλλων σχημάτων για συνταίριασμα
αλλά το άδηλο και αδιόρατο αίτημά του είναι ολοκληρωτικό
κι’ αυτή,
είναι η πιο ειλικρινής απάντηση που έχω να σου δώσω.
που πάλι παίρνεις χωρίς να ζητήσεις
γιατί έσταξε πριν κάποιες μέρες απ’ τα μάτια μου κι έφτασε στο σαγόνι εκεί που εδράζεται συνήθως όλη η αξιοπρέπεια μου και τη μαλάκωσε
όπως ακριβώς κάνεις και 'συ.
