(never) ask me

ενδεχόμενα

έμμετρα μα φάλτσα

στα τροπικά πεντάγραμμα 

κλεφτά συνωμοτώ προσφέροντας 

μεσοβδόμαδο εθισμό

σε στερημένα απο βίωμα παιδιά

προσφέροντας απλόχερα 

την έλλειψή μου

-μακάρι απλόποδα

μα, μόνο απλόδοντα-

σιδερένιος καρπός

ασταθής κλείδα

πλησιάζω μεθοδικά προς το κεφάλι

απεύχομαι τις εποθυμίες μου

ηρεμώντας με Άλλων

δεξιά-αριστερά

τώρα-

πάλι αριστερά

-εννοούσα μετά,

όχι 

απ, καλύτερα!

μ’αρέσει να ρισκάρεις

μα λίγο πρόσεχε τις τσίτες

για να 'χει νόημα

τί νόημα

γλείφουμε αλουμίνια και νιπτήρες 

όταν αδειάζει το σπίτι απο μάτια

και καταπίνουμε άτσαλα ατσάλινα σάλια

σφίγγω τα δόντια  ώσπου ματώνουν

ανοίγουμε τα πόδια στο ταβάνι και στο πάτωμα

ακριβώς όπου και το μυαλό μας

μα η γεύση της σκουριάς

στη γλώσσα 

είναι απ' το αίμα μου

όσες βρύσες κι αν ρουφήξω

δεν ξεδιψώ

καταπίνω λεπίδια

πρόσωπα

[...]Τους βρήκα να φιλιούνται σε ένα παγκάκι κοντά στο σπίτι μου. Ήταν αναψοκοκκινισμένοι και άγριοι. Μου χαμογέλασαν όταν τους πλησίασα αποκαλύπτοντας τα δόντια τους που ‘ταν γεμάτα αίματα. Τα ούλα τους είχαν γεμίσει πληγές, ανησύχησα. Δεν μπορούσαν να μου μιλήσουν γιατί τα στόματά τους πονούσαν . Μόρφασα, το θέαμα ήταν αποκρουστικό, έγλειφα τα χείλη μου ευγνώμων που δεν έτσουζε. Έγλειφα τα χείλη μου όπως ότα νιώθω άβολα και τα έσφιγγα μεταξύ τους μη ξέροντας τί να κάνω και μη μπορώντας να απομακρυνθώ.Είχα αρχίσει να καβλώνω. Ήταν αυτό το αίσθημα χρέους και συνενοχής, μαρτύρησα αυτή τη σκηνή, είμαι πλέον μέρος της ποιός ο ρόλος μου; Και τους πλησίασα να τους αγκαλιάσω, να τους δώσω απο ένα στοργικό φιλί και όταν έσκυψα με έβαλαν στα πόδια τους, πολύ γλυκά και ‘γω έκατσα λίγο ανακουφισμένη και τότε ξεκίνησαν να με φιλάνε και μένα ρουφώντας απολαυστικά τα υγιή τρυφερά ούλα, οι πληγές τους έκλειναν και με φιλούσαν ασταμάτησα ρουφώντας με μανία και ‘γω τους χάιδεϋα, ενώ πονούσα αλλά έβλεπα τις πληγές να κλείνουν και συγχωρούσα ώσπου ξημέρωσε και αποκοιμήθηκαν στο στήθος μου και με τον πρώτο δυνατό πρωινό ήλιο έλαμψαν, με μάλωσαν παιχνιδιάρικα που δεν ήμουν σπίτι και μου είπαν να μην το ξανακάνω . Έπειτα έφυγαν. Και τότε προσπάθησα να σηκωθώ και κάτω απ’ τα πέλματά μου είχαν ανοίξει γιγάντιες πληγές και δεν μπορούσα να περπατήσω. Έκατσα εκεί περιμένοντας. Μερικοί περαστικοί, τους είπα “ελάτε να σας φιλήσω”, έκλεισαν  διάφορες πληγές λιγότερο ή περισσότερο βαθιές αλλά όχι οι δικές μου. Έμαθα να περπατάω με τα χέρια για να απελευθωθώ. Όμως ήξερα καλά, πως έπρεπε να βρω στόμα να με φιλήσει με ούλα ροζ και χωρίς αίματα για να κλείσουν οι πληγές στα πέλματα μου.

[...]

stolen structures

it actually comes from the past,

is it safe? you ask 

i never answered anything you really wanted

i just kept telling you this story

hoping my words would some day be clearer and clearer*

he asked me again and again what i wanted i said just be you

then they came together asking me

what i really want and i said just be who you are

feel free to be who you are

is it safe to just be who we are? they asked 

i couldn't keep this smile hidden

the following day he came too angry WHAT DO YOU WANT

is this enough?  yelling at me

i said i want you to feel 

i want you to be honest

i want you to move as the real you

YOU THINK I KNOW THE REAL ME

i touched his arm we, here to find it together 

they were moving so fast

and then

they were motionless but not stable at all

i was waiting moving around

observing

my senses so tensed 

he was out of breath 

i saw him dazed 

he was in a trance

my one hand on his chest

my other hand on his back

took some breaths with him

he looked at me

"just understood what you want or don't" 

he walked away

                             (another smile)

following day

he was anxious 

they were all anxious
we were all, so anxious

they couldn't relax to what they would be
i couldn't hash my perspective

what you are is enough

i said 

and they were in a freefall     
                                          (also me)

they took my breath away

so thankful for the experience

of making them free to Be

and they kept demanding 

more and more chances

of becoming available bodies

in a mindset that releases

if you trust

if you feel safe to just be who you are.

it actually comes from the future

is it safe? you ask 

but, i could not force a perspective

so i didn't keep _

hoping this recalibration of 

a fucked up certainty 

to an available serenity.

software update

ψηλαφώ τα σημάδια στο λαιμό σου και πονάω στην ανάμνηση

δοκιμάζω τα γόνατά σου που τρίζουν

οι σπονδυλοί μου καμπυλώνουν πολύ περισσότερο απ’ όσο αντιλαμβάνομαι

και οι καρποί μου ευτυχώς παραπονέθηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την τελευταία στιγμή*

δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, πως όλο αυτό θα μας άφηνε χωρίς τσουξίματα και  ενοχλήσεις αλλά τα νύχια τεσσάρων ημερών δεν αποτέλεσαν ποτέ τόσο μεγάλο κίνδυνο οπότε έμεινα να χαζεύω το πρόσωπό μου μέσα στα γυαλιά σου να γίνεται σιδερένιο και απόκοσμο όσο το έστρεφες φοβισμένα προς διάφορες κατευθύνσεις και χαμογελούσα πονηρά

όσο περιεργαζόσουν το νέο λογισμικό που σε έφτασε στα πρόθυρα κατάρρευσης

πριν αρχίσει να τρέχει ένα-ένα τα προγράμματα μετά την εγκατάσταση

και το χωνεύεις σιγά-σιγά

πως υπάρχουν ακόμα τόσα να ανακαλύψεις για αυτήν τη νέα πραγματικότητα

που δεν ομολόγησες ποτέ πως έχει ήδη φτάσει προ πολλού

*τελευταία στιγμή, σου υπενθυμίζω πως η στιγμή αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας σε άγνωστη αντίστροφη μέτρηση, οι πήχεις κινούνται καλύτερα αν μάθεις να ελέγχεις τους αγκώνες και οι αγκώνες αν ξέρεις να ενδυναμώσεις τις ωμοπλάτες

τα χέρια σου σε προδίδουν διαρκώς όπως και οι αστράγαλοι, τα δάχτυλά σου δεν ηρεμούν ποτέ και θέλω να τα ακινητοποιήσω και να ψηλαφήσω -επιτέλους-  τα σημάδια στο λαιμό μου.

highly obscured

νιώθω την απορία σου στο σφίξιμο του κορμού σου, 

το οποίο -επιτέλους- έπαψε να με δυσκολεύει αφότου αναγνώρισα εμένα μέσα του και συμπέρανα πως η δυσδιάκριτη ασαφής φιγούρα (μου) άρχισε να αποκτά σχήμα και υφές και μου μοιάζει όντως διαψεύδοντας τους φόβους μου για ενδεχόμενη στρεβλότητα του ειδώλου που αντιλαμβάνεσαι

έχω όλες μου τις απαντήσεις μοιρασμένες στα δάχτυλά μου, στον ουρανίσκο, στις κλείδες και στους καρπούς, στα γόνατα και τα ισχία αλλά κυρίως στον Α3 σπόνδυλο και τις οφθαλμικές μου κόγχες

 κι όμως, τα χείλη μου είναι κεραμιδί όπως πάντα ανεπηρέαστα και σου χαμογελάνε σφιγμένα γεμίζοντας ένταση μια απόσταση οριοθετημένη εξ ορισμού

το φάσμα των βλεμματικών σου αντιδράσεων, είναι ασύγκριτο με αυτό των ικανοτήτων ειλικρινούς λεκτικής σου έκφρασης γι’ αυτό και απλά σε παρατηρώ να αντιδράς πρωτογενώς, πριν προλάβεις να φιλτράρεις τις εκφράσεις σου και εκμαιεύω τις απαντήσεις που δεν μου δίνεις -νιώθοντας πάλι πως παίζω άνισα αλλά,

κάπως οφείλω να πορεύομαι στον παράδρομο

εμφατικά και αρκετά επώδυνα, έμαθα να μη ζητάω και νη μην περιμένω

ο κύκλος έχει μια αυτοτέλεια που δημιουργεί εκ των ουκ άνευ μια δυσκολότερη συνθήκη στη συσχέτιση, φαντάζει πλήρης και άρτιος

συγκριτικά με το έκδηλο αίτημα άλλων σχημάτων για συνταίριασμα

αλλά το άδηλο και αδιόρατο αίτημά του είναι ολοκληρωτικό

κι’ αυτή,

 είναι η πιο ειλικρινής απάντηση που έχω να σου δώσω.

 που πάλι παίρνεις χωρίς να ζητήσεις

γιατί έσταξε πριν κάποιες μέρες απ’ τα μάτια μου κι έφτασε στο σαγόνι εκεί που εδράζεται συνήθως όλη η αξιοπρέπεια μου και τη μαλάκωσε

όπως ακριβώς κάνεις και 'συ.

το χώλ μου

τί υπάρχει;

βγάλε τα γυαλιά σου

τί υπάρχει;

βάλ’τα πάλι

τί υπάρχει;

πείστηκες τώρα πως υπάρχουν τόσα ακόμα;

φέρε το πιάτο

τί υπάρχει;

υπάρχει δέρμα και φως που αλλάζει

υπάρχει η μουσική

υπάρχουν λέξεις που δεν έχεις πει

φέρε το πιάτο 

τί υπάρχει;

υπάρχουν αρθρώσεις και στάσεις

υπάρχω εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο, ένα με τον τοίχο, το χαλί, το πάτωμα, να μην ξέρω τί να κάνω με τα πόδια μου και να τα κρατώ στον αέρα, γιατί τα πόδια είναι τα παιχνίδια μου

φέρε το πιάτο 

τί υπάρχει;

υπάρχετε εσείς και σας παρατηρώ, καμιά φορά κλείνω τα μάτια και ακούω όσα δεν λέτε, όπως κάθε μέρα, αλλά σήμερα νιώθω άνετα γιατί έχετε μαλακώσει και νιώθετε τις διόδους

νιώθω τόσο όπως πάντα που το μόνο που μου κάνει αίσθηση είναι το ότι επιτέλους είστε πιο ρευστά

φέρε το πιάτο

τί υπάρχει;

αλλάζετε υφές και επίπεδα και οι ήχοι σας είναι λέξεις, προτάσεις, παρακλήσεις και ‘γω μακάρι να μπορούσα να σας ανακουφίσω αλλά,

αλλά όχι γιατί υπάρχουν ακόμα πολλά πάρα πολλά να αισθανθείς

γιατί λείπουν ακόμα διαστάσεις

γιατί νομίζεις πως ο χάρτης σου με τις εμπειρίες  μαυρίζει

ενώ εγώ σου λέω πως δεν έχεις διανοηθεί ποτέ τα επίπεδα

σκέφτεσαι πάντα έτσι;

εντελώς

εσύ γιατί δεν κάνεις εμετό;

γιατί έχω συνηθίσει

τί;

δεν φρικάρω ούτε που βλέπω πράγματα που δεν φαίνονται

ούτε που δεν βλέπω πράγματα που υπάρχυν

τα πόδια σου πως δεν τα ξεχνάς;

μα, τα ξεχνάω

πώς αντέχεις τους δισδιάστατους ανθρώπους;

μα, δεν..

και τί κάνεις;

μοιράζω προσκλήσεις για το χώλ μου

κι έρχονται;

αμέ, με αρκετό ενδιαφέρον

και μετά;

αν δεν τρομάξουν, μένουν εδώ και δεν γυρνούν πίσω

για κανέναν και καμία

και γω; χωράω στο χώλ;

το χώλ δεν σε χωράει, το χωράς

δηλαδή;

αγκαλιά.