Ανθρωποι που πλησιασαν τοσο
που σκαλισαν τοσο
που φυσηξαν για να δροσισουν
ν' ανανεωσουν
ν'ανακουφισουν
μα αναζωπυρωσαν
και εν τελει ελιωσαν
απο τις πυρηνες φλογες
που μονοι τους δημιουργησαν.
Αν δεν αντεχεις την φωτια
μην παιζεις τοσο με αυτην
αν δεν μπορεις να προβλεψεις
την πορεια της
μην ξεσπας
σαν ανεμος,
λυσσαλεος, αστατος
ακανονιστος.
Κι’ετσι
η δικη μου φωτια,
εμεινε εκει
μεχρι να γινουν σταχτες
ολα.
Συναισθηματα,
μνημες,
ενθυμια.
Όταν για όλα
οσα με κατηγορησαν,
πλεον αποτελουσαν
δικες τους ετεροχρονισμενες
επιλογες
και συνηθειες.
Τραβα ρε φιλαρακι,
παρατα μας.
Όταν πλεον
δεν εχω κατι
να συγχωρεσω
αφου δεν χωραει πια
δευτερος εαυτος.
Δεν χωραει, αλλος εαυτος
στο σωμα μου.
Ο ανυπαρκτος,
ο εξαφανισμενος.
Καποτε ζουσαμε μαζι,
πλεον σε ξεριζωσα.
Μ’απωθεις,
με αηδιαζεις.
Γιατί με εκρινες,
με διεψευσες
απο φοβο
και με πληγωσες.
Και τωρα τι;
Δεν θα το αντεξεις,
που τοσο απλα,
θα προσπερασω με χαμογελο.
Μα μην ζητησεις τιποτα,
μην προσπαθησεις,
μην διανοηθεις,
μην τολμησεις
να με νιωσεις.
Πανε αυτες οι εποχες.
Είσαι πια,
αυτο που επελεξα
να αφησω πισω.
Αυτο που αγαπησα,
αυτο που επιτεθηκε,
με τον χειροτερο τροπο,
την σιωπη.
Αυτον που δεν τολμησε
ποτε του να πει
ενα πως κι’ενα γιατι.
Πληγωνε και εμενε εκει.
Με αδειο κεφαλι
αδειο απο σκεψεις
υποδουλος μιας παρορμησης
του ενστικτου του θανατου
που σε σενα
υπερτερει.
Ουτε αντιο,
ουτε εις το επανειδειν.
Θα μεινουμε εδω.
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=CP0Us6JkV-Q
απο θυσιες φιλιες υποκρισιες
αγαπες αμφιβολιες
με πιανουν ημικρανιες
