Στριφογυρνουσε ξανα σε αυτο το αβολο κρεβατι που πλεον της ανηκε σε αυτο το ζεστο σπιτι. Αυτο το κρεβατι στην σοφιτα ειχε μια μαγευτικη θέα απο το μπαλκονι μα και ενα πολυ χαμηλο ταβανι.
Παντα κατι μακρινο σκεφτοταν και κατι κοντινο την επνιγε.
Ο,τι και να ελεγε, το ηξερε. Δεν αντεχε αλλο την αναμονη, το κενο. Ενα κενο γεματο φρικες. Οχι αλλο.
Μα ολα αυτα με χαμόγελο τα σκεφτοταν. Το ηξερε πως ολα θα πηγαιναν καλα. Ναι, ετσι ηταν.
Μα τα θηρια μεσα της παλευαν. Ανα πασα στιγμη να ξεσκισουν την σαρκα της εκβιάζοντας την σε κινησεις ατοπες. Αλλα αυτο το ειχε μαθει. Δεν τρελαινοταν πια, δεν αφηνοταν ερμαιο του μυαλου της.
οχι πια. Ηταν πολυ πιο δυνατη, πολυ πιο σιγουρη.
Έτσι κυλανε τα πραγματα, οι μερες, οι μηνες. Ειχαν περασει τοσοι απο κεινες τις χιονισμενες βραδιες που μολις τον γνωρισε. Ειχαν ερθει βραδιες καυτες, καλοκαιρινες, τοσο διαφορετικες μα με εναν κοινο αξονα να τις σημαδευει .
Θα τον ζουσε επιτελους αυτον τον ανθρωπο . Ναι, δεν υπηρχε περιπτωση να αφησει την ευκαιρια. Ο ασυνειδητος οργανικος- ψυχοσωματικος εαυτος της την πολεμουσε, ετσι το ενιωθε. Αλλα δεν θα αφηνε τιποτα να της στερησει το βιωμα. Καμια καριόλα , κανεναν φοβο.
Εχουν ενα κοινο οι καριολες και οι φοβοι. Γαμανε ψυχολογιες.
Δεν πραγματευοταν το μελλον της. Δεν θυσιαζε προσπαθειες και κοπους. Οχι. Τους ειχε δει ξανα, αργα και βασανιστικα να μετασχηματιζονται . Και τωρα αυτο θα γινοταν .
Ενα χαμογελο.
Εκλεισε τα ματια θυμηθηκε μια προς μια τις ελαχιστες ως τωρα αγκαλιες τους.
Ξεχωριστες και μπερδεμενες. Αμηχανες.
Ανυπομονουσε. Η καρδια της βρισκκοταν σε φλογες και σιγοεκαιγε, παλλοταν ολο και πιο γρηγορα αλλα και πιο δυνατα .
Ποσο ακομα...
Μα ειχε τα πιο γλυκα ματια , ενα καφε που αναμεσα στον πονο και την γλυκα προδιδε ενα μυστηριο και αυτη τα ενιωθε παντα προκλητικα .
Ηταν η μεγαλυτερη προκληση .
Και αξιζε τον κοπο . Και θα το παλευε οσο μεσα σε αυτα τα ματια εβρισκε αυτο το περιεργο “κατι".
Μερικες φορες δεν ηξερε να το ονομασει ακριβως . Δεν ειχε και πολυ νοημα .
Μια υπερβαση. Αυτο ενιωθε πως μπορουσε να κανει για κεινον. Αντοχων, οριων, συνολικα του εαυτου. Υπερβαση.
Δεν ηταν λογικο, ουτε συνηθισμενο. Ισα-ισα πολλλακις κατακριταιο απο τριτους.
Ποιος ξερει καλυτερα απο την διαισθηση;
Κανείς.
Και η πληροτητα θα ερχοταν, οχι η ηρεμια μα η πληροτητα . Ολο ενα και μεγαλυτερο το χαος που ανοιγοταν, μα ολοενα ευκολοτερο να το χαρεις.
Δεν τρομαζε πια.
Ηταν η κουκλα και αυτενεργουσε. Και ο καβαλιερος περιμενε τα σηματα για να κανει τις φιγουρες που ηξερε. Μα αυτη η νεα τεχνοτροπια καπως τον μπλοκαρε. Ειχε προθεση και ταλεντο , ενιωθε και αυτος την χημεια με την παρτενερ του μα ειχε αφεθει στην βεβαιοτητα των δικων της κινησεων .
Ειχαν μια χαρη και εναν δυναμισμο που πρωτη φορα εβλεπε. Δεν ειχαν χρονο για προβες, καθε εμφανιση ηταν τελικος . Μα θα χορευαν.
Και αυτος ο χορος θαηταν ο πιο ρομαντικος, ο πιο παθιασμενος, ο πιο εντονος , ο πιο εκφραστικος. Ηθελαν δουλεια, πολλη δουλεια, μα ενιωθαν το δυναμικο να υπαρχει και γι' αυτο κανενας δεν τα παρατουσε .
Μα οπως συνηθως συμβαινει με τους κορυφαιους , φοβουνται τις προβες που τους δυσκολευουν . Συνηθως ολα ειναι ευκολα..... οποτε γινονται αναβλητικοι.
Αλλα οχι.
Τερμα οι δικαιολογιες. Αλλωστε και οι προβες ηταν εξισου υπεροχες.
Δεν ηταν θεμα τεχνικης, εμπειριας ή βηματων. Ηταν το συναισθημα που υπηρχε και δαμαζε καθε πραξη.
Η μουσικη ξεκινησε και τα δυο προσωπα ολο και πλησιαζαν……...
