is there an exit?

σ’ εγκατέλειψα ελαφρώς μα,

έγινε το κλίμα τροπικό

κουρδίστηκε η ζωή σε φρύγιο

κι απέμεινε μόνη να κυνηγά

τις ατονάλ φαντασιώσεις μας

ο ήλιος μου εξατμίζει τη θλίψη

πριν κυλήσει στο μάγουλο

δεν την γλέίφω

κι όσο δεν την γλείφω, δεν υπάρχει

είμαι άπιστη πια

πιστεύω μόνο με τη γλώσσα

και πρόστυχη

προς τύχη σου μεγάλη

κι ας μην εκτιμάς

αποπνικτικό το ύφασμα στο δέρμα

δεν έχω καλοκαίρι να εισπνεύσω

και ρουφάω ακόμα

κομματιασμένο το χειμώνα μου

ο κόσμος έξω με κουράζει

δεν ρολλάρουν τα μάτια 

απ' την μία λέξη στην επόμενη

κι όμως

γρηγορότερα ρολλάρουν

απ’ την σκέψη σου στις πράξεις σου

ας πάρουμε τρυπάνια

ν’ αδειάσουμε επιτέλους τα κρανία μας

και ας καρφώσουμε το νόημα

που μονίμως  χάνουμε 

ή πεισματικά

δεν βρίσκουμε στη φάση μας,

μαζί με τα μυαλά  μας

στον τοίχο για ντεκόρ

ας παίξουμε κανένα ανκόρ

αξιοπρεπές
ώσπου να ξεραθούν

και ας τα ψήσουμε 

σαν να ‘τανε χταπόδια

καιγόμαστε και καίμε

για εκείνο το ατελές

που όλο με ρωτάς

με μάτια γουρλωμένα

“γι’ αυτό που λείπει απ’ το τσιγάρο σου

γι’ αυτό που ξεγλιστρά απ’ τις λέξεις μου

σφηνώνοντας στα δόντια

πέτρα κατήντησε το ατελές

που μεγαλώνει πιπιλώντας ξανά και ξανά

κλισέ και νέα

εσύ το αφήνεις, θεριεύει

 και σου κάθεται μια μέρα στο λαιμό”

fucked up, παράνοιες

προσπαθώ να μπαλατζάρω τις πλευρές

απ' τα γαλάζια τρίγωνα που με μαγνητίζουν

και δεν αντέχεις την αλήθεια τους

όπως κάθε φορά που με βρίσκεις

όταν στρέφεις το βλέμμα ψηλά

και γω σου ορκίζομαι

πως δεν γουστάρω ύψη

αλλά πτώσεις

          φοβάσαι           το μυρίζω

γιατί ανησυχείς
για την κεφαλή σου Πρόδρομε;
δεν θα το χάσεις το μυαλό σου

αν ήθελα θα το 'παιρνα

μόνο μ' ένα χορό μου
το θέμα είναι απ' το δικό μου
εγώ ν' απαλλαχτώ 

σε περιμένω και τσιμπολογώ 

βαριεστημένα

τους νευρώνες σου

κρύβοντας τους στην κωλότσεπη

μαζί με τις τζιβάνες.

βγάλε με απ' το ρόλο μου

                   βάλε με στη θέση μου

           πλιζ 
παγωμένη είμαι, όχι κουλ