ακανθοκυτταρικό πεζοδρομιου

 "την απασχολει κατι συγκεκριμενο τελευταια;"

ρωτησε με αγωνια

"ο καπιταλισμος" απαντησε 

και γελασαν και οι δυο

αποφευγοντας αλλη μια φορα

την ουσια του πραγματος

"δεν ξερω αν ειμαι τρελη

αλλα εγω θελω ναρκωτικα" 

ειπα και της εγνεψα να βαλει μπρος το αμαξι

"νομιζω τα χρειαζεσαι" 

ξεκινησε και συνεχισε

"νομιζω μπορεσα να βαλω το δαχτυλο μου λιγο 

μεσα στο μαυρο , πολυ μαυρο" 

χαμογελασα

"εκανες τα προβληματα μου να μοιαζουν με 

μερεντα, αυτο ειναι ευχαριστο" 

φτασαμε

δεν ηθελα να ανεβω σπιτι

το κεφαλι μου θα εσπαγε

ο ασκος ειχε ανοιξει

η ελαχιστη προσπαθεια επιλυσης

διακινουσε  λιτρα κλαματος

τονους παραπονων

χιλιομετρα δυσβατου δρομου

και κοπιαστικης περιπλανησης

"τι καλα που ειμαι,

τι ωραια που περναω" 

ετσι λεει ο σομερ καθε πρωι

και ζει μεσα στο χρωμα

μυριζει λεει το χιονι

και το πευκο

-κοντα ηταν

εννοουσε οτι εισπνέει

αλλο ασπρο

κιαι μυρίζει άλλο φυτο,

μα δεν γαμιεται-

εξυμνει τον καπιταλισμο

τις βασικες αρχες του

και αυτο

ειναι ινσπιρεησιοναλ σπιτς

για την γενια μας

γενια της απελευθερωσης!

της ευκαιριας!

της ευχαριστης παραγωγικοτητας!

αν εχεις τις μαυρες σου

μαλλον φταιει

που δεν δουλευεις αρκετα! 

προσπαθω ν'αναπνευσω

μεσα στο τσιμεντο

και αρκει

ενα instant composition

για να μου θυμισει

όλα μου τα ψυχολογικα

-οχι αυτα που λενε οι γκομεν@

οταν δεν μπορουν να διαλεξουν 

ουτε αυτα που δεν(;) λενε οι γκομεν@

οταν κανουν μαλακιες-

αλλά αυτα

που καταστρεφουν

και ρουφανε

σιγα-σιγα,

βασανιστικα,

τα καλυτερα μυαλα

που απο την μανια τους

ν'ανθισουν

εισπνεουν χημικα  και πίσσα

ωσπου να χτιστουν

τα πνευμονια τους

και να γινουν πλακες

στο πεζοδρομιο.

Τα κρεμμυδια σωπαινουν μες το βουτυρο

Η ζωη μου προχωραει απλα επεδη υπαρχουν προθεσμιες τις οποιες βαριεμαι να αγνοησω οσο βαριεμαι να προλαβω .

Ειμαι ο ανθρωπος που ειλικρινα δεν βρισκει τον λογο να μην αφησει για αυριο οτιδηποτε δεν επρεπε να ειχε τελειωσει τουλαχιστον δυο μερες ( για να μην πω βδομαδες) νωριτερα.

Αλλα με πιανει αυτη η επιθυμια μου να μπω φυλακη ωστε να ειναι οκέη το να αραζω καθισμενη καπου και απλα να παραλυω ( χωρις να τρεχουν εξοδα). Αν μη τι αλλο, η ολη διαδικασια του εγκληματος με εξιταρει και ακομα περισσοτερο η προσπαθεια μου να ξεφυγω απο τις συνεπειες.

-κι ας ξεκινησε ολο αυτο ως πλανο εθελουσιας φυλακισης. 

Τελος παντων, το θεμα ειναι οτι αν δεν ασχοληθω με την σχολη μου και την εξεταστικη, με το πιανο την ενορχηστρωση και το θεατρο που σε αυτην την φαση μου φαινονται το ενα πιο βαρετο απο το αλλο θα συμβουν δυο πραγματα:

οι αυτοκτονικοι ιδεασμοι μου θα αυξηθουν εκθετικα , οπως εκθετικα θα αυξηθουν και οι ατακες των γυρω μου" που εχεις μπλεξει", "μαλακα εισαι φρικακι", " με ποιους κανεις παρεα ρε" και  γω θα τραγουδαω "κρεμμυδια κρεμμυδια αισθανομαι κρεμμυδια" για να μην τους πω πως για πρωτη φορα στην ζωη μου , εχω μπλεξει πολυ σοβαρα μονο με τον εαυτο μου

και

θα παρω το πρωτο τραινο να παω στην θεσσαλονικη που για καποιο λογο εχει γινει στο κεφαλι μου η γη της επαγγελίας, με ενα αξιολογο χρηματικο ποσο (το οποιο προς το παρον κραταω γιατι θελω να παω σε μια φιλη μου στην Κινα) και να το ξοδεψω όλο σε ναρκωτικα και ξυδια ενω θα ψαχνω να βρω αρκετα ακραιους τυπαδες να με φιλοξενησουν και να αποφανθουμε ποιος ειναι ο πιο καμμενος, να τον ερωτευτω και να κανω ονειρα μαζι του. 

-πραγματα που ηδη συμβαινουν/ θα συμβουν ετσι κι αλλιως στον επομενο μηνα-

Ο,τι πιο ενδιαφερον στην ζωη μου ειναι ενα λάιβ τελη φλεβαρη και τα καινουρια τραγουδια που ανακαλυπτω καθε μερα.

Θελω να παντρευτω την μουσικη, ειναι το μονο πραγμα που θελω να χω οταν ξυπναω και οταν κοιμαμαι, θελω να κανω μαζι του ταξιδια, το αγαπω, καθε μερα ανακαλυπτω καινουριες πτυχες του και θελω να συνοδευει ολες τις στιγμες της ζωης μου , ενω μου εχει σταθει ηδη στις δυςκολοτερες. Αυτα δεν ειναι τα κριτηρια για τον γαμο;

Πηγα σε μια αναπληρωση σημερα και κοιμομουν σε ολο το εργαστηριο. Ακουγα τις συζητησεις των συμφοιτητων και δεν ηξερα αν τους μισω ολους, αν ειναι απλα πανηλιθιοι ή αν τους ζηλευω.

Ααρωτηθηκα αν ξερουν για μενα κατι περα απο το οτι κοιμαμαι  στα αμφιθεατρα και οτι μοιαζω με ινδιανα.  Απλα αλλαξα χερι που στηριζα το κεφαλι και συνεχισα να κοιμαμαι. 

Ολα γυρω μου φαινονται σκατα, ολοι οι ερωτευμενοι υποκριτες, (δεν τους κατηγορω και γω ελπιζω να ερωτευτω συντομα) ολοι οσοι δεν εχουν και καλα κουραστει ακομα μεγαλυτεροι υποκριτες και οσοι αδραττουν την μερα αφελεις. 

Παντως αν πεθανω απο ασθενεια, θελω να πεθανω απο punkαρδίτιδα.

κι ετσι θα χω πεθανει για κατι που αγαπησα!

-this love made me sick φαση-

Στάρνταστ

μπερδεύτηκα

γιατί δεν μπόρεσα ποτέ

να καταλάβω έγκαιρα αν κάθε πληγή σου

με ελκύει να την γλείψω

να με κολλήσω τα μικρόβια της

ή να μπήξω ένα πυρακτωμένο μαχαίρι

για το καλό σου

προσπαθώ να ερωτευτώ

πέρα απο τα ψυχολογικά

απωθημένα διεγνωσμένα

επουλωμένα

-ανοργασμικές μετοχές προστασίας-

μακριά απο το πώς

έμαθα να βιώνω την ηδονή

κλείνομαι σ’ενα κουτί

ενα δωμάτιο

που κάνω καυτό με καπνό

καίγοντας σκέψεις

η μεγαλύτερη απόλαυση

είναι το καυτό νερό πάνω στο δέρμα μου

ό,τι κοντινότερο σε χαδι

βρίσκεται σπίτι μου

μετά γελάω

η νεκροκεφαλή

στην βιβλιοθήκη

είναι γλυκιά με τον σκούφο 

το κασκόλ και τα γυαλιά

"να, κάποιος θα μπορούσε 

να ερωτευτεί αυτό”

ό,τι κοντινότερο

σε αισιόδοξη σκέψη

βρίσκεται στο κεφάλι μου

και όσο μακραίνω

απο τον έρωτα

θέλω να ψάξω την ζωή

πέρα απο κάθε όριο

πριν τα 400 

μετά τα 700

στο βλαβερό υπέρ 

μήπως βιώσω εκεί

την αδρεναλίνη

την εθιστική εκστατικη

ταχυπαλμία και έξαψη

αφου δεν έχω ελπίδα

να τη δημιουργήσω

ελπίζω να βρω την κατασταση

και να βουτήξω μέσα με το κεφάλι

και όπου βγάλει

...κι' ας μην βγάλει

κάθε φορά λέω

ίσως απόψε πεθάνω

ε, χαλάλι

δεν αντέχω πάλι

να γυρνώ σπίτι

κλαμμένη

γεμάτη γκρι

υγρασία

απο τους τοίχους

του πηγαδιού

έχουν ξεμείνει μόνο

κάτι κόκκοι 

ονείρου και φόβου

σαν σκόνη 

μες τα μαύρα μου μάτια

βουρκώνουν

και γω τα τρίβω με μανία.

Λάβετε Φάγετε

network ανθρώπων
που θέλουμε

κάτι να αλλάξουμε

να ζήσουμε αλλιώς

το κενό

μας κυνηγά

και το κομματιάζουμε

πριν μας ρουφήξει

εκείνο πρώτο

απο άκρη σ’άκρη

κάπως συνδεόμαστε

με πολλαπλους

δυσνόητους τρόπους

και φτιάχνουμε ιστό

μάτριξ ομάδας

με καταθλιπτική εμπειρία

πορεία στην απογοήτευση

βουτιά στο κενό

(τουλαχιστον) μια πληγή να θυμίζει

τον πόνο

και μια κάβλα για έκφραση

δωρεάν φάσεις

με προσωπικό κόστος

μα συλλογικό όφελος

εξέλιξη, άνελιξη
και τέχνη



η αυξανόμενη ορμή
πριν την κρουση
στον τοίχο
ελεγχει την κράση
και θεωρειεται  προσωπικη ανταμοιβη

κι όμως,

τα καλύτερα μυαλά

παλεύουν

ανάμεσα σε βενζοδιαζεπίνες

μεταμφεταμίνες

και  κάνναβη

για να την παλέψουν

αλκοόλ και νικοτίνη

πλέον αποτελούν

"σώμα και αίμα"

αυτά κοινωνείς
όταν (και αν) επικοινωνείς



η ακόρεστη δίψα
για έντονο βίωμα
ενέχει τον κίνδυνο
να γινει αυτοσκοπός και άγχος
τότε το παιχνίδι χα(ό)νεται
κι είμαστε όλοι
στου κόσμου,
την τελευταία στροφή
στην τελευταια γραμμή
με μικρη αλλοίωση στις τάσεις
εκτροχιαζόμαστε

ανώμαλη προσγείωση
κάθε φορά και πιο επώδυνη
κι έτσι κολλημένοι στο τσιμέντο
νιώθουμε όντως
λεκκέδες αρνούμενοι
στην μαζική
εγκεφαλική
πλύση

και ο μόνος τρόπος 

να συρθείς ξανά στην άσφαλτο

είναι το να θυμηθείς

την ηδονή της ελευθερίας

την στιγμή της εξύπτωσης*

και το πείσμα πως

εσύ και τα όνειρά σου

σαν απο κάρβουνο

όσο κι αν τρίβεστε

θα μένετε εκεί

μαύροι λεκκέδες

στις “αγνές” τους προθέσεις

στα τετράγωνα σχέδια