"την απασχολει κατι συγκεκριμενο τελευταια;"
ρωτησε με αγωνια
"ο καπιταλισμος" απαντησε
και γελασαν και οι δυο
αποφευγοντας αλλη μια φορα
την ουσια του πραγματος
"δεν ξερω αν ειμαι τρελη
αλλα εγω θελω ναρκωτικα"
ειπα και της εγνεψα να βαλει μπρος το αμαξι
"νομιζω τα χρειαζεσαι"
ξεκινησε και συνεχισε
"νομιζω μπορεσα να βαλω το δαχτυλο μου λιγο
μεσα στο μαυρο , πολυ μαυρο"
χαμογελασα
"εκανες τα προβληματα μου να μοιαζουν με
μερεντα, αυτο ειναι ευχαριστο"
φτασαμε
δεν ηθελα να ανεβω σπιτι
το κεφαλι μου θα εσπαγε
ο ασκος ειχε ανοιξει
η ελαχιστη προσπαθεια επιλυσης
διακινουσε λιτρα κλαματος
τονους παραπονων
χιλιομετρα δυσβατου δρομου
και κοπιαστικης περιπλανησης
"τι καλα που ειμαι,
τι ωραια που περναω"
ετσι λεει ο σομερ καθε πρωι
και ζει μεσα στο χρωμα
μυριζει λεει το χιονι
και το πευκο
-κοντα ηταν
εννοουσε οτι εισπνέει
αλλο ασπρο
κιαι μυρίζει άλλο φυτο,
μα δεν γαμιεται-
εξυμνει τον καπιταλισμο
τις βασικες αρχες του
και αυτο
ειναι ινσπιρεησιοναλ σπιτς
για την γενια μας
γενια της απελευθερωσης!
της ευκαιριας!
της ευχαριστης παραγωγικοτητας!
αν εχεις τις μαυρες σου
μαλλον φταιει
που δεν δουλευεις αρκετα!
προσπαθω ν'αναπνευσω
μεσα στο τσιμεντο
και αρκει
ενα instant composition
για να μου θυμισει
όλα μου τα ψυχολογικα
-οχι αυτα που λενε οι γκομεν@
οταν δεν μπορουν να διαλεξουν
ουτε αυτα που δεν(;) λενε οι γκομεν@
οταν κανουν μαλακιες-
αλλά αυτα
που καταστρεφουν
και ρουφανε
σιγα-σιγα,
βασανιστικα,
τα καλυτερα μυαλα
που απο την μανια τους
ν'ανθισουν
εισπνεουν χημικα και πίσσα
ωσπου να χτιστουν
τα πνευμονια τους
και να γινουν πλακες
στο πεζοδρομιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου