ακανθοκυτταρικό πεζοδρομιου

 "την απασχολει κατι συγκεκριμενο τελευταια;"

ρωτησε με αγωνια

"ο καπιταλισμος" απαντησε 

και γελασαν και οι δυο

αποφευγοντας αλλη μια φορα

την ουσια του πραγματος

"δεν ξερω αν ειμαι τρελη

αλλα εγω θελω ναρκωτικα" 

ειπα και της εγνεψα να βαλει μπρος το αμαξι

"νομιζω τα χρειαζεσαι" 

ξεκινησε και συνεχισε

"νομιζω μπορεσα να βαλω το δαχτυλο μου λιγο 

μεσα στο μαυρο , πολυ μαυρο" 

χαμογελασα

"εκανες τα προβληματα μου να μοιαζουν με 

μερεντα, αυτο ειναι ευχαριστο" 

φτασαμε

δεν ηθελα να ανεβω σπιτι

το κεφαλι μου θα εσπαγε

ο ασκος ειχε ανοιξει

η ελαχιστη προσπαθεια επιλυσης

διακινουσε  λιτρα κλαματος

τονους παραπονων

χιλιομετρα δυσβατου δρομου

και κοπιαστικης περιπλανησης

"τι καλα που ειμαι,

τι ωραια που περναω" 

ετσι λεει ο σομερ καθε πρωι

και ζει μεσα στο χρωμα

μυριζει λεει το χιονι

και το πευκο

-κοντα ηταν

εννοουσε οτι εισπνέει

αλλο ασπρο

κιαι μυρίζει άλλο φυτο,

μα δεν γαμιεται-

εξυμνει τον καπιταλισμο

τις βασικες αρχες του

και αυτο

ειναι ινσπιρεησιοναλ σπιτς

για την γενια μας

γενια της απελευθερωσης!

της ευκαιριας!

της ευχαριστης παραγωγικοτητας!

αν εχεις τις μαυρες σου

μαλλον φταιει

που δεν δουλευεις αρκετα! 

προσπαθω ν'αναπνευσω

μεσα στο τσιμεντο

και αρκει

ενα instant composition

για να μου θυμισει

όλα μου τα ψυχολογικα

-οχι αυτα που λενε οι γκομεν@

οταν δεν μπορουν να διαλεξουν 

ουτε αυτα που δεν(;) λενε οι γκομεν@

οταν κανουν μαλακιες-

αλλά αυτα

που καταστρεφουν

και ρουφανε

σιγα-σιγα,

βασανιστικα,

τα καλυτερα μυαλα

που απο την μανια τους

ν'ανθισουν

εισπνεουν χημικα  και πίσσα

ωσπου να χτιστουν

τα πνευμονια τους

και να γινουν πλακες

στο πεζοδρομιο.

Στάρνταστ

μπερδεύτηκα

γιατί δεν μπόρεσα ποτέ

να καταλάβω έγκαιρα αν κάθε πληγή σου

με ελκύει να την γλείψω

να με κολλήσω τα μικρόβια της

ή να μπήξω ένα πυρακτωμένο μαχαίρι

για το καλό σου

προσπαθώ να ερωτευτώ

πέρα απο τα ψυχολογικά

απωθημένα διεγνωσμένα

επουλωμένα

-ανοργασμικές μετοχές προστασίας-

μακριά απο το πώς

έμαθα να βιώνω την ηδονή

κλείνομαι σ’ενα κουτί

ενα δωμάτιο

που κάνω καυτό με καπνό

καίγοντας σκέψεις

η μεγαλύτερη απόλαυση

είναι το καυτό νερό πάνω στο δέρμα μου

ό,τι κοντινότερο σε χαδι

βρίσκεται σπίτι μου

μετά γελάω

η νεκροκεφαλή

στην βιβλιοθήκη

είναι γλυκιά με τον σκούφο 

το κασκόλ και τα γυαλιά

"να, κάποιος θα μπορούσε 

να ερωτευτεί αυτό”

ό,τι κοντινότερο

σε αισιόδοξη σκέψη

βρίσκεται στο κεφάλι μου

και όσο μακραίνω

απο τον έρωτα

θέλω να ψάξω την ζωή

πέρα απο κάθε όριο

πριν τα 400 

μετά τα 700

στο βλαβερό υπέρ 

μήπως βιώσω εκεί

την αδρεναλίνη

την εθιστική εκστατικη

ταχυπαλμία και έξαψη

αφου δεν έχω ελπίδα

να τη δημιουργήσω

ελπίζω να βρω την κατασταση

και να βουτήξω μέσα με το κεφάλι

και όπου βγάλει

...κι' ας μην βγάλει

κάθε φορά λέω

ίσως απόψε πεθάνω

ε, χαλάλι

δεν αντέχω πάλι

να γυρνώ σπίτι

κλαμμένη

γεμάτη γκρι

υγρασία

απο τους τοίχους

του πηγαδιού

έχουν ξεμείνει μόνο

κάτι κόκκοι 

ονείρου και φόβου

σαν σκόνη 

μες τα μαύρα μου μάτια

βουρκώνουν

και γω τα τρίβω με μανία.

Λάβετε Φάγετε

network ανθρώπων
που θέλουμε

κάτι να αλλάξουμε

να ζήσουμε αλλιώς

το κενό

μας κυνηγά

και το κομματιάζουμε

πριν μας ρουφήξει

εκείνο πρώτο

απο άκρη σ’άκρη

κάπως συνδεόμαστε

με πολλαπλους

δυσνόητους τρόπους

και φτιάχνουμε ιστό

μάτριξ ομάδας

με καταθλιπτική εμπειρία

πορεία στην απογοήτευση

βουτιά στο κενό

(τουλαχιστον) μια πληγή να θυμίζει

τον πόνο

και μια κάβλα για έκφραση

δωρεάν φάσεις

με προσωπικό κόστος

μα συλλογικό όφελος

εξέλιξη, άνελιξη
και τέχνη



η αυξανόμενη ορμή
πριν την κρουση
στον τοίχο
ελεγχει την κράση
και θεωρειεται  προσωπικη ανταμοιβη

κι όμως,

τα καλύτερα μυαλά

παλεύουν

ανάμεσα σε βενζοδιαζεπίνες

μεταμφεταμίνες

και  κάνναβη

για να την παλέψουν

αλκοόλ και νικοτίνη

πλέον αποτελούν

"σώμα και αίμα"

αυτά κοινωνείς
όταν (και αν) επικοινωνείς



η ακόρεστη δίψα
για έντονο βίωμα
ενέχει τον κίνδυνο
να γινει αυτοσκοπός και άγχος
τότε το παιχνίδι χα(ό)νεται
κι είμαστε όλοι
στου κόσμου,
την τελευταία στροφή
στην τελευταια γραμμή
με μικρη αλλοίωση στις τάσεις
εκτροχιαζόμαστε

ανώμαλη προσγείωση
κάθε φορά και πιο επώδυνη
κι έτσι κολλημένοι στο τσιμέντο
νιώθουμε όντως
λεκκέδες αρνούμενοι
στην μαζική
εγκεφαλική
πλύση

και ο μόνος τρόπος 

να συρθείς ξανά στην άσφαλτο

είναι το να θυμηθείς

την ηδονή της ελευθερίας

την στιγμή της εξύπτωσης*

και το πείσμα πως

εσύ και τα όνειρά σου

σαν απο κάρβουνο

όσο κι αν τρίβεστε

θα μένετε εκεί

μαύροι λεκκέδες

στις “αγνές” τους προθέσεις

στα τετράγωνα σχέδια

Φρόυντ χωσε μια στην μανα μου

Δεν πιστευω στον χρονο. 

Γενικα δεν πιστευω στην υπαρξη του,

θεωρω πως ειναι ενα κατασκευασμα του ανθρωπινου ειδους, αλλη μια παγιδα- κατασκευασμα, σαν την λογικη.

Με αυτο το δεδομενο, η ζωη τρεχει και αξιολογειται βασει των γεγονοτων-σταθμων,

που μπορει να κρατησαν απο δευτερολεπτα ως και μηνες, αλλα στο χαοτικο μαυρο της πραγματικοτητας που βιωνουμε ως ζωη, στεκονται σαν λαμπρα αστερια παρατεταγμενα στην σειρα.

Ε, ειμαι τοσο μακρια απο καθε ειδους τετοιο φως που εχω αρχισει να φοβαμαι.

Δεν μπορω αλλο αυτην την ευθεια θα πεσω. 

Περπαταω σε ενα διαδρομο, δεν κουνιεμαι ουτε μετρο αλλα οι μερες κυλανε και εγω δεν ιδρωνω καν απλα κουναω τα ποδια μου μηχανικα και φροντιζω να μην φυγει το εδαφος κατω απο τα ποδια μου, να μην χασω την επαφη και κοιταω τον κοσμο εξω απο το τζαμι του γυμναστηριου.

Ολα αυτα εστω οτι πηγαινα γυμναστηριο.

Τιποτα ενδιαφερον να σκεφτω πριν πεσω για υπνο,

τιποτα ενδιαφερον να γραψω, οποτε παλινδρομω στον ρολο του καλου παιδιου, μπας και καταξιωθω μεσα απο τα γνωστα μου επιτευγματα. Το διαβασμα και το γραψιμο, δωστου φουγγα δωστου  Lizst, παθολογικη ανατομικη και αναποδες κωλοτουμπες στο σαλονι με γεματο στομαχι για να μην χασουμε την φορμα μας. 

Ο πατερας μου να φοβαται μην γινω ακοολικη και απο τον φοβο του θα γινω και η μανα μου φοβαται να ξεστομισει τον θαυμασμοτης για την πραγματικοτητα  των παιδιων της γιατι δεν ξερει πως να την διαχειριστει.

Ισχυριζεται πως φταιει που οι αλλοι ανθρωποι μας θαυμαζουν τοσο, οποτε αυτη δεν εχει κατι να προσθεσει.

Λες και οι αλλοι ανθρωποι και η μανα σου εχουν την ιδια βαρυτητα σε σενα.

Ξυπνα Freud και χωσ’ της μια.

Ισως εχετε παρατηρησει πως δεν γραφω πια πεζα, γιατι ακριβως δεν σας λεω τι κανω. 

Αφου δεν ξερω τι κανω.

Οι μερες φευγουν, γλυκα και ανωδυνα, οπως ακριβως ερχεται η φθορα τα γηρατια και ο θανατος.

Νιωθω να γινομαι ο,τι σιχαινομαι χωρις να καταπατησω ουτε μιση ιδεολογικη μου αξια.

Εκπληκτικο.

Εξαιρετο.

"Άσε την σκεψη -λενε- και πιασε την ζωη". 

Και γω σας λεω, αν δεν την ζησω οπως θελω, βαριεμαι να την ζω οπως νομιζετε εσεις πως θα ‘ταν καλυτερα.

Καλυτερα θα ηταν, να με νιωθατε.

Βασικα σας αγαπαω και δεν θελω να το νιωσετε.

.

ψήνεσαι για το αύριο;

ρε γαμώτο
όταν γκριζάρει ο ουρανός

δεν φεύγω βιαστικά απο το σπίτι

για να με πιασει στο δρομο

η μπόρα

και να σου πω

"ηρθα!

να σε υγράνω,

και να στεγνωσουμε μαζι"

όταν κάνει πολύ κρύο

κρυώνουν και τα δυο μου χέρια

οπότε τα ρουφάνε τα μανίκια μου

γιατι κανείς δεν ειναι 'κει

να ψαξει τα ακροδαχτυλα μου

τα χρωματιστά

-οπως ακριβως

ρουφαει ο λαιμος μου

την γλωσσα μου

μην τυχει και ακουμπησει κανεναν-

οταν ξυπναω στον υπνο μου

ειμαι μόνη μου

και ξερω πως το πρωί

θα μαι μονη μου

και αυριο 

παλι μονη μου

αλλα, πότε δεν ημουν μονη μου;

αυτο πιο πολυ μισω

που δεν ζω το σημερα

που δεν εχω την ελπιδα να συναντησω

ουτε το δικαιωμα να σκεφτομαι

κανέναν

οπότε ελπιζω σε εναν περίεργο

που με ψηνει

και θελω να ερωτευτω χωρις να τον ξερω,

-μα τουλαχιστον ξερω

πως πριν του δειξω τα δοντια μου

μεσα απο καλοσχηματισμενο χαμογελο

και πριν ανοιξω το μεσα μου

με αγκαλιά

θα ρωτησω:

" εισαι εγκεφαλικα αναπηρος;" 

J'émerveille

πρώτα έρχεται η συνειδητοποίηση

αν αφήσεις να σε τυλίξει

η σιωπή

του κενού και της απώλειας.

..μετά επέρχεται η θλίψη

και βαραίνει 

επισκιάζει

συνθλίπτει

εξουδετερώνοντας καθε αχτίδα ελπίδος

μετά, έρχεται η συμφιλίωση

η μετουσίωση

της μοναξιάς σε μοναχικότητα

η δημιουργία εκ του μηδενός

μέσα στον χρόνο

-το αφεντικό  που κανείς δεν τολμά να αναιρέσει

και σιγά-σιγά 

γίνεται εύπεπτη η μοναξιά

όσο σκληρή και άδικη..

σε κάνει ν' αγαπήσεις τα κομμάτια σου

που βλέπεις να γίνονται κομμάτια

λόγου 

μουσικής 

ζωγραφικής 

χορού

πάνω στα θραύσματα συχνά χορεύεις

ματώνοντας τις παλάμες 

τα πέλματα, την πλάτη

σιγά-σιγά όλο το σώμα

όσο οι φιγούρες γίνονται πιο περίτεχνες

και με το βαθύ κόκκινο

ζωγραφίζεις τον τοίχο

τον υπογράφεις 

τον σημαδεύεις 

τον στοιχειώνεις

ώσπου μένεις ασάλευτος

μαζεμένος στο δεξί σου πλάι

παραδομένος στον ρυθμικό παλμό

-το ενα χέρι στην μηριαία

το άλλο στην καρωτίδα,

πάνω στο σκληρό ξυλίνο πάτωμα

εύχεσαι να υπήρχαν χέρια

να σε τυλίξουν

μετά την δίνη του χορού

η οδύνη του ρεαλισμού

και κεί πλέον

μιλάμε για άλλη μοναξιά

για άλλα κενά

γιια άλλα βώματα

τ'αναζητάς

τ'αποζητάς

κι' όλο χορεύεις

πληγώνεσαι ματώνεις

μα επουλώνεσαι

και πας 

μέχρι τον επόμενο χορο

που θα αρχίσει με σόλο

δύο σωμώτων

μα θα κλείσει με ντουέτο

σ'έα σώμα

ποίηση και λοιπές αυταπάτες

"η ποιηση 

ειναι στους δρομους"

ετσι λενε..

ναι, καλα.

η ποιηση

ειναι απλα

ενας ωραιος τροπος να πεις,

πόσο σκατα ειναι ολα

και οταν ειναι λίγο όμορφα

ενας τροπος,

να τα κάνεις πάλι σκατα.

αυτο ειναι η ποιηση.

H ποιηση,

δεν ειναι πουθενά-

ούτε στους δρομους,

ούτε στα σαλονια.

Ειναι σε μυαλά φθαρμένα

σε καρδιές γρατζουνισμένες

σε σώματα σπαρταριστά

και υγρά-

απο κλάμα και καύλα.

Σε σωματα

κρύα απο πόνο

και ζεστά απο ίισος

και αίμα φρέσκο.

Η ποιηση

ειναι ενα ψέμα,

σαν το Θεό

την πατρίδα

και τον έρωτα.