αυτή η ιστορία που διαρκώς αναβάλλεται
και βοηθά τη ζωή να πηγαίνει μπροστά
όπως κάθε απουσία ντυμένη με όλα τα συναισθήματα που λείπουν
μου φανερώνεται διαρκώς παραλλαγμένη
μέσα απ’ τα βιβλία μου μέσα απ’ τις νότες μέσα απ’ την κίνηση
η κόρη με το νεκρό πατέρα
η βιασμένη κόρη που θέλει να συγχωρέσει
η γυναίκα που γίνεται πατέρας και χωράει τη μοίρα που της έτυχε και την μοίρα που διάλεξε
αυτή που αυτοκτόνησε απο λύπη και καλοσύνη
αυτή που δεν αντιστάθηκε αυτή που έφταιξε
αυτή που πέθανε και πριν σαπίσει ολόκληρη κόπηκε για να μείνει κάτι αγνό και του αφοσιώθηκε ολόκληρη
μέχρι που ξανάβγαλε πόδια
το πεινασμένο της μωρό
το άπληστο παιδί που διψά για μια αλαζονική ευτυχία της φυγής του
μέσα απ’ την άρνηση επιδιώκει να αποδείξει την αγνότητα
θέλει να ‘ναι μόνο απαρηγόρητο
η έλλειψη των άλλων όπως η έλλειψη βαρύτητας των αστροναυτών συνθλίβει μύες και οστά
ζώντας μέσα σε έναν ίλιγγο χωρίς να ξέρει πια τί είδε τί έκανε ποιό είναι
πάντα αλλού γι αυτό και πουθενά
ο ξένος επειδή αισθάνεται διαρκώς το μισος των αλλων δεν έχει περιβάλλον παρά αυτό το μίσος
και εκεί βρίσκει την ύπαρξη του
σε ενα κόσμο υπεκφυγών και ομοιωμάτων που συγκροτούν
τις ψευδοσχέσεις με τους ψευδοάλλους
το μίσος προσκομίζει συνοχή
κι ετσι με αυτόν τον οδυνηρό αλλά σίγουρο οικείο τοίχο
θα στηριχτεί για να βεβαιώσει την παρουσία του απέναντι στους άλλους και τον εαυτό του
το μίσος τον κάνει στέρεο
το κανει πραγματικό
κάνει να αντηχεί προς τα έξω αυτό το άλλο ανομολόγητο συνενσταλμένο
-μέχρι να συνθλιβεί-
μίσος που ο ξενος φέρει μέσα του ενάντια σε όλους
ενάντια σε κανένα
ενάντια στον εαυτό του
μίσος που αν ξεσπούσε θα γινόταν πηγή μιας βαριάς κατάθλιψης
όμως εκεί ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους
το μίσος δεν τον απειλεί
το παραφυλάει
και βεβαιώνεται όταν το ανακαλύπτει ανάμεσα στις συναναστροφές
πληγώνεται όταν διαψεύδει τον έρωτα
και χαίρεται όταν βλέπει αυτή τη φανταστική ή πραγματική έμμονη παρουσία της απέχθειας
λίγοι άνθρωποι παρακινούν τον ξένο να ομολογήσει την ταπεινή ικεσία του
οσο πιο πίσω πηγαίνει τόσο πιο ηδονικά ραγίζει η μνήμη του
μια απόμακρη μητέρα γεμάτη φροντίδα που δεν τον κατανοεί
δεν την καλεί
δεν της ζητα τίποτα
προσκολλάται εμμονικά πάνω σε αυτό που του λείπει
στην απουσία/ σε ένα σύμβολο
είναι κατα πάσα πιθανότητα παιδί ενός πατέρα που η παρουσία του είναι αναμφισβήτητη
που η παρουσία του όμως δεν μπορεί να το συγκρατήσει
η απόρριψη απο τη μια το απροσπέλαστο απο την άλλη
αν κάποιος τα καταφέρει και δεν καθηλωθεί εκεί
δεν μένει παρα να ψάξει για το δρόμο του
ρίχτηκα στη γωνία κλαίγοντας ζητώντας την δικαιοσύνη και την αδικία που μπορεί να ζητήσει κάποια σαν εμένα
μέχρι που στέρεψαν τα δάκρυά μου
υπάρχει ένας δρόμος για τη γαλήνη
η αγάπη
και στην αγάπη
ξεκινάς πάντα
απ' την αρχή.
K ft Julia Kristeva -strangers to ourselves
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου