δεν θα σου πω ούτε το πώς μα ούτε και το γιατί
επειδή ελπίζω
θα σου πω το πριν αλλά και το μετά
για το τώρα σωπαίνω
δεν θα ηρεμήσω θέ’ μου το ξες
και όπου ‘θέ’μου' κάθε δισύλλαβη εκφορά σου
μα θα ηρεμήσω γι’ αυτό με θες
τώρα που το μέσα και το έξω είναι τόσο σαφως διαχωρισμένα
μπορείς ακόμα να αναπνέεις ακίνδυνα
μία, τζούρα απ’ τα στριφτά που θα κόψεις στα τριάντα
μία, τζούρα ρεαλισμού που σου γαμάει τα πάντα
εναλλάξ
μα όταν ο κόσμος ενωθεί
θα την ακούσεις καλά
γιατί η μύτη παραμένει μία παρα τα δύο της ρουθούνια
κατάλαβες;
πουλάω το δέρμα μου για αγχολυτικό
και αγοράζω την κοιλιά σου
δανείζω τα χέρια σου για αγχολυτικό
και τοκίζω τα μυαλά σου
αν ο κόσμος δεν ήταν σε παύση
παραδόξως θα άκουγες καλύτερα
αλλά αυτή η οικουμενική (νεκρική αν)ησυχία
φιμώνει κάτι που βρυχάται
ανάμεσα στους ιστούς μου
τώρα που το έξω είναι πίστα βι αρ
το μέσα όλο γίνεται πίστα βι ας
στο βωμό του ισοζυγίου και μόνο
κι αν βάλω κάτω τις πτυχές μου
εισπνέω συνθέτω κι εμπνέω πόνο
το ποίημα θέλει κάτι να πει
και κάτι να κρύψει
το σπίτι θέλει κάτι να μη δεις
και κάτι να σου δείξει
το κορίτσι θέλει κάτι να ρθειμηρθειρθειςμηρθεις
και το αγόρι κάτι να φύγειμηφύγειφύγειςμηφύγεις
αν τα παράθυρα άρχιζαν να έχουν θέα
κατα παραγγελία
αν οι τοίχοι ζάρωναν λίγο όταν κλαίω
αν τα φώτα μαλάκωναν όταν έρχεσαι
αν όλα αρκούσαν
πάλι κάτι θα έλειπε
γι αυτό και η ζωή θα μπορούσε να συνεχίσει
αυτό προσπαθώ να εξηγήσω
και σωπαίνω
μα μέχρι να το καταλάβεις ουρλιάζω
για όσα δεν πρέπει να αρκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου