ozymandias.
Ο εκπτωτος, ο εκθρονισμενος.
Αυτη η περιγραφη ταιριαζε καλυτερα στον εαυτο της.
Το μονο σιγουρο ηταν, πως τα πραγματα παρα ήταν πολυπλοκα. Ενω γενικα, οφειλουν να ειναι λιγο πιο απλα.
Μα πολυ προσφατα, ειχε καταληξει “ναι, αυτη η ζωη, αξιζει τον κοπο να την ζεις”.
Και το πιστευε. Γιατί οι ανθρωποι που το επιλεγουν, αυτο το απανθρωπο παιχνιδι, δυο προσοντα χρειαζονται οπως ελεγε και ο Καμύ.
Επιμονη και
Διορατικοτητα.
Αναντιρρητα, ηταν κατοχος και των δυο. Και το θεωρουσε ξεφτυλα απεναντι στον ιδιο της τον εαυτο, ασυνεπεια, δειλια και μικροτητα, το να μην ολοκληρωθει αυτο το ταξιδι.
Πολλα κειμενα κλεινουν χωρις επιλογο, μα δεν ηταν κατι τετοιο. Ηταν κατι πολυ βαθυτερο, ηταν θεμα υπαρξισμου.
Οντολογικο.
Αν για ο,τι ειχε ποθησει ως τωρα περισσοτερο, αν για αυτο που ειχε ονειρευτει, για αυτο που ειχε ρισκαρει, κλαψει, βασανιστει, αν για αυτο το ονειρο, δεν εδινε την αληθεια της απλοχερα, δεν ηταν ειλικρινης απεναντι σε αυτο, τοτε της αξιζε να βυθιστει.
Μα, οχι. Εκει λιγο πριν το τελος, ηρθε η συνειδητοποιηση μαζι με την απαιτουμενη δυναμη.
Δεν περιμενε κατι, αυτη η φραση ειχε ειπωθει τοσες φορες, μα ποτε κανενας δεν της εδωσε την σημασια που της εδινε η ιδια.
“Διαβατη, δρομος δεν υπαρχει. Τον δρομο τον φτιαχνεις βαδιζοντας”
ηταν η ωρα να κανει την προταση της. Υπηρχε καποιος λογος για ολους αυτους τους μηνες, για ολα αυτα.
Ηταν κατι βαθυ, που ειχε οραματιστει, που οσο ενιωθε πως ζει μεσα και στους δυο, δεν μπορουσε να δεχθει την ηττα.
Ο πονος εφευγε σιγα-σιγα, αφηνοντας μια καθαρη ματιά, μια τολμη και μια καθηλωτικη ειλικρινια.
Το μυστικο ηταν, στο ισοζυγιο αδιαφοριας και συναισθηματος.
Αδιαφορια, απεναντι στην ματιά των αλλων, στο επιβαλλομενο συναισθημα, στην κοινη λογικη, στην εναποθεση των ελπιδων.
Συναισθημα, απεναντι σε όσα αξιζαν επειδη αυτη τους εδινε νοημα.
Φοβοταν παρόλ’αυτα. Δεν ηταν και ευκολο, να τρεξεις πανω σε ενα τειχος. Μα, αξιζε οχι μονο η πιθανοτητα, αλλα και η καθαρση.
Αξιζε να μπουν σε λεξεις, να δημιουργηθουν οι προτασεις, για την ομορφια και τον πονο.
Για να λαβουν επιτελους την υποσταση που τους επρεπε.
Για να ξερει, πως ηταν απολυτως συνειδητοποιημενη η οποιαδηποτε επιλογη.
Και ακριβως, η προσφορα αυτης της επιλογης δηλαδη, η υποκλιση στην ελευθερια ηταν αυτη που φανερωνε και το βαθος του συναισθηματος για αυτον τον ανθρωπο.
Για αυτον τον ανθρωπο, με τα τοσα παθη, που ηξερε. Που δεν του χε φορεσει ιδιοτητες που ηθελε. Οχι, ειχε δει την pure μορφη του, με αρκετα ασχημο τροπο. Αλλα, δεν επαυε να εναι ο ανθρωπος που ειχε προσφερει την πιο ωραια αγκαλια.
Σαφως υπηρχαν κι’αλλες, σαφως υπηρχαν και καλυτεροι.
Μα δεν τα επιλεγουμε και πολυ αυτα τα πραγματα.
Και το μεγαλειο της αδικιας του συμπαντος, δεν μπορουσε να φανερωθει εως την στιγμη, που πραγματικα ειχε εκφραστει το παραλογο.
“Γιατι ο ποθος της κατακτησης να προσκρουει πανω σε τειχη που δε δινουν καμια σημασια στις επιθεσεις του;”
….αυτη η ερωτηση τριγυριζε στο μυαλο της, μα στην σκεψη της χαρας, το κορμι της συγκλονιζοταν. Λες και ολες οι λειτουργιες ειχαν επικεντρο το να δωσουν λαμψη στα ματια της.
Οπως ελεγε και ο Woody στο Toy Story, ισως ηταν πτήση ισως πτώση με στυλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου