Εξασκηση στην αυτοκαταστροφη

Άι στο διαολο

ή στην κολαση μαζι του.

Σκοτωσε τον

ή πεθανε γι’αυτον

Γαμα τον 

ή αγαπα τον.

Αν υπηρχε το “ή"

δεν θα υπηρχε ψυχαναλυη.

Μα επιμενω να ψαχνω

απαντηση,

τρελαινομαι,
φθειρομαι,

εξασκουμαι.

Σιγουρα,

ειναι δυσκολο

οταν μπλεκονται

δακρυα 

στην υποθεση.

Θυμαμαι τις φορες

που ‘κλαψα

το 'κρυψα

και τις φορες

που 'κλαψες

με τάισα αναισθητικο.

Δεν μου ειναι ευκολο,

να ριχνω το κερμα

οταν κι' οι δυο οψεις,

γραφουν 

αυτοκαταστροφη.

Μακρια σου

και διπλα σου.

Ρωτας επιμονα

αν ειμαι καλα

λες και αντεχεις

να μαθεις.

Εξασκεισαι.

Φανταζομαι

την φρικη

οταν κοιτας

στα ματια

εναν ανθρωπο

που βρισκει ομορφο

το καθε σου λαθος.

Σε παιρνει αγκαλια

και σου λεει

"τα σκατωσες,

μα σ’αγαπω το ιδιο,

ισως και λιγο πιο πολυ,

οσο περνουν οι μερες".

Αδρανοποιώντας

την αυτοκαταστροφη

απενοχοποιώντας

το λαθος,

αποδοχη

άνεϋ ορων.

Αλλα εσυ,

απορριψη,

απωθηση,

αρνηση.

Κι’εγω,

ενα κενο.

Παραγεμισμενο,

ασφυκτικο,

αποπνικτικο,

μα ποστατευτικο

κενο.

Τειχος,

να μην ακουω 

τα ουρλιαχτα,

να μην  βλεπω.

Μπας και

σταματησω

να νιωθω.

Ειμαστε 

μια αποτυχια ρε.

Ανικανοι 

να το τελειωσουμε.

Εξασκουμαστε

στην αυτοκαταστροφη.