Εξατμιστηκε
το νοημα,
μετα απο τοσο κλαμα.
Ο ερωτας
αργοπεθαινει
σ’ενα σωρο
απο ποιηματα
νοτες και
χαμενες ωρες υπνου
ενω η λογικη
πανηγυριζει
την επιβολη της.
Ματαιοτητα
και ρεαλισμος,
αγκαζε προχωρουν
προς την επομενη μερα
σερνοντας
μια ανθοδεσμη
γεματη λουλουδια
ανοιξιατικα
που σε καθε βημα
μοιραζουν πολυχρωμα πεταλα
ετσι οπως τριβονται
στην λερωμενη ασφαλτο
απο τα βηματα του ζευγους,
σα να προσπαθουν
-ακομα, για το ελαχιστο.
Για να στιγματισουν,
με τον διαμελισμο τους
την πορεια.
Μεχρι να μεινουν μονο
τα ασχημα κοτσανια,
με τα αγκαθια,
τα αχρηστα,
που μπορεις να πεταξεις
χωρις ενοχες.
Ανεμος.
Τα πεταλα σκορπιστηκαν,
τα ποιηματα καηκαν
τα κοτσανια σαπισαν.
Αποσυνθεση.
Μεταβολισμος.
Μεχρι να χαραξει
η νεα ανοιξη.
Μεχρι να μυρισει
η ανθισμενη κερασιά
και να φαμε φραουλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου