Αγγιζω εστω και ξυστα τα ονειρα μου.. (μητρα και θαλασσα)

γεννηθηκες για να χεις ονειρα

και τα ονειρα οπως ξερεις δεν εχουν ηλικια

Α

Τον ειδα πανω στο ποδηλατο να λεει στιχους του, με αυτο το κλασσικο χαμενο υφος και μου πε να βρεθουμε στο μπαρακι πιο κατω. Εφυγε αμεσως οπως και γω, μα μεσα στο κεφαλι μου τον εβλεπα αναμεσα απο τα μεγαλα πευκα, να παιζει με τις λεξεις οσο θα μας περιμενε.

Μαζεψα τους αλλους και πηραμε και μεις τον ιδιο δρομο, τον αλλοτε σκιερό και δροσερο, αλλοτε ηλιολουστο, μα παντα γεματο χωματα και πετραδακια δρομο προς το γνωστο σημειο.

Θα συζητουσαμε για την νεα μας δημιουργια. Όταν εξασφαλισα, πως ολοι ηξεραν τον δρομο, τους αφησα και μαζι μ’αλλον ενα πηγαμε παραλιακα. Πιο πολυς κοσμος, πιο πολυς ηλιος, πιο μεγαλη διαδρομη και γεματη βαβουρα μα ηθελα τοσο πολυ να περπατησω στην ακρη της θαλασσας εκει που ειτε αμμος ειτε πετραδακια, ειναι τοσο λεια απο τον επαναλαμβανομενο παφλασμο των κυματων, που δεν με απασχολουσαν τα αλλα. 

Παρατησα τον αλλο και αρχισα να τρεχω με το κινητο στο χερι. Δεν με ενδιεφερε τιποτα, οι ανθρωποι γυρω μου απλα αποτελουσαν το φοντο, το απαραιτητο εξωτερικο περιβαλλον, μα καμια αλληλεπιδραση δεν ειχα μαζι τους. 

Επιταχυνα, ετρεχα, τα μαλλια μου ανεμιζαν, τα βηματα μου γινονταν ολο και πιο απαλα, πιο στιγμιαια αλλα δυνατα και εφευγα ολο και μακρυτερα και μεσα μου πλημμυριζα ευτυχια, εκλεινα τα ματια μου και ενιωθα το σωμα μου να αλληλεπιδρα με τον ηλιο, τον ανεμο και το νερο.

Τιποτα αλλο δεν ειχε πια σημασια.

Που και που ακουγα καμια φωνη, να προσεχω το κινητο μου.

Μα οσο πλησιαζα το τελος της ακρογυαλιας που θα εβρισκα τους αλλους, τοσο ετρεχα και ηξερα πως ο πιο εμφατικος τροπος να ολοκληρωθει αυτο το συναισθημα θα ταν μια βουτια πολυ πολυ βαθια μες το νερο.

Οι φωνες ηταν ολο και δυνατοτερες, το κινητο μου ηξερα καλα πως θα δουλευει και αφου βραχει, δεν με ενοιαζει οσο και να φωναζαν. Θα δουλευε, με καθησυχαζα, ωσπου βουτηξα.

Και κει καπου, μες το νερο, τους βρηκα τους αλλους μαζεμενους, ετοιμους να συζητησουμε μα με ενα υφος λιγο ξενο σε σχεση με το δικο μου.

Εγω ειχα βουλιαξει στην απεραντη ευτυχια.

Και λιγες στιγμες αργοτερα, συνειδητοποιησα πως αρχιζα να αιμορραγω, πως θα γεμισει το μπλε το κοκκινο αιμα μου, το χαμογελο μου παγωσε,ολα εδειχναν την επερχομενη σπλατερια που δεν ηξερα πως να διαχειριστω, υστερα... ολα θολωσαν και….

το μουδιασμενο χερι πανω στο μωβ υφασμα.

λιγες στιγμες οξυγονωσης του εγκεφαλου αργοτερα...

τι φαση;


Καπου κολλαγε και η Ευα.

Β

Ημουν μεσα στο καυτο νερο της μπανιερας μου, ηλπιζα να μην επρεπε να βγω στην καταρρακτωδη βροχη ή εστω να περασει ο Νωε να με παρει, προσπαθωντας να αποδεχτω τα διαφορα “adios” που εχω να πω.

Δεν εβαλα μουσικη, προτιμησα να χαθω εντελως σε σκεψεις, εχοντας για μοναδικο δεικτη χρονου το νερο  που σιγα-σιγα θα κρυωνε μετα το πρωτο εικοσαλεπτο αδιακοπης μυικης χαλασης στο ντους.

Καπως ετσι, αρχισα να κλαιω.

Σε σκεψεις για χειμωνες και αντίο.

Και με επιασε αυτο το παραπονο, που εγω ετοιμαζομαι, με φτιαχνω, με σμιλευω και με διαμορφωνω, με καλλιεργω και ολο αναζητω νεους τροπους, να βγω απο την σπηλια και να δω το φως.

Όλο και σκαρφαλωνω στον υγρο κρυο πετρινο τοιχο του πηγαδιου προσπαθωντας να μεγαλωσω τον κυκλο φωτος που διακρινω  εκει πανω.

Και όλο προσπαθω και ολο τα καταφερνω να με βελτιωσω . Μα και που τα καταφερνω, τι καταφερα;
Αν δεν εχω καπου να με προσφερω;

Ακροβατουσα παλι σε αυτο το σχοινι της ματαιοτητας και ολο εκλαιγα οσο δεν ειχα κατι να μου απαντησω.

Όσο με σκεφτομουν να γινομαι χιλια κομματια για να ξαναενωθω σε κολαζ καθε φορα και πιο ομορφο, οσο με σκεφτομουν, να αναζητω και να παρατηρω διαρκως νεα κομματια, να φαντασιωνομαι νεους συνδιασμους και εν τελει ολο αυτο να αχρηστευεται.

Αυτο ειναι αδικο.

Βγηκα στην βροχη και οι ανθρωποι με τρομαξαν. Μα εγω εκανα μουσικη και ισπανικα. 

Και το βραδυ, αραζαμε.

Καταπιεστηκα για να μην με δουν ξανα να κλαιω και κοιμηθηκα.

...

Γ

-Τι ειναι η Ευα;

-Η φιλη μου.

-Εκτος;

-Α, η... με τον Αδαμ.

-Η πρωτη γυναικα. Που λενε πως αμαρτησε, ξεκινησαν τοτε τα ανθρωπινα βασανα. Όπως και η περιοδος της γυναικας... 

Γιατι μια γυναικα δεν παει τοτε στην εκκλησια με περιοδο;

-Δεν ξερω δεν ασχοληθηκα ποτέ ουτε το τηρησα, δεν ασχοληθηκα να ακουσω καμια ειδικη αναλυση σε θεμα τοσο χαζο κατ εμε.

Μαλλον επειδη το αιμα θεωρειται ακαθαρτο.

-Τι ειναι αυτο το αιμα;

-Το ωαριο που δεν γονιμοποιηθηκε και το αιμα απο τα αγγεια που προοριζοταν για να θρεψει το γονιμοποιημενο ωαριο στην πιθανη κυηση μαζι με το επιθηλιο της μητρας.

-Τι δειχνει αυτη η σιηψη;

Σιωπη, 

συνεχιζει:

Ειναι αυτο που αχρηστευτηκε. 

Παυση.

Ετσι... κανουμε συζητησεις ακαδημααϊκου περιεχομενου.

-Σαφως…..

Η τελευταια λεξη συνοδευοταν απο αυτο το γλυκο γεματο πονο συνειδητοποιησης και ειρωνιας χαμογελο.

Δ

Τα δινεις ολα.

Για την πιθανη καρποφορια,μα…

ισως αποτυχει. 

Θα αχρηστευτει και θα φυγει.

Και θα ερθει παλι η παραγωγικη φαση….

και ο κυκλος θα συνεχιζεται.

"διοτι ο πονος ειναι συνεπεια της αγαπης"

η μητρα στην παραγωγικη φαση και κατα την  ωορρηξια

μια θαλασσα που απο μπλε βαφτηκε κοκκινη