τσαλακωμένη υποκρισία

το παρελθόν μοιάζει ναρκοπέδιο

σε ακρωτηριάζει,

σε εθίζει

περιπλανιέσαι ανέμελα

μέχρι να το μετατρέψεις σε νεκροταφείο

υιοθέτησα εκείνο το “μόνο μπροστά”

έβαλα και μια ταμπέλα “παλιάνθρωποι”

το σχέδιο δούλεψε για λίγο

ώσπου ανακάλυψα ότι πλέον

δεν είχα ούτε ένα κοινό

μ’ εκείνο τον εαυτό που ζούσε ως τότε

κατέληξα απλά χαμένη

να παίζω κρυφτό

με το πεισματάρικο παιδί

που δεν βαριέται

τόσα χρόνια να μπλέκει

φαντασιώνομαι τη στιγμή που θα με φτύσω

μα ξέρω πως απλά θα αλλάξουμε πάλι ρόλους

ξενερώνω με την σκέψη

και συνειδητοποιώ

πως βαδίζω σ’ ένα δρόμο

με γυρισμένη πλάτη

το μέλλον άγνωστο

μα ελκυστικά τα Σόδομα και Γόμμορα
που φλέγονται μπροστα στα μάτια μου
(άρα πίσω μου)

παράλληλα,

προσπαθώ να καμουφλάρω

τις ευθύνες και τα “πρέπει” μου

με τις αγαπημένες μου μελωδίες

μα τα ξυπνητήρια βρωμάνε τόσο πολύ ρουτίνα

που όσες γλυκαντικές ύλες κι αν προσθέσω

παραμένουν πικρά και δηλητηριώδη

στραγγίζω τις αναμνήσεις μου

να στάξει λίγο χρώμα 

στη νέα μουντή παραγωγικότητα

-συγγνώμη, πραγματικότητα

μα το μόνο που συμβαίνει

είναι αντιδράσεις επικίνδυνες

απο αυτές που δεν τολμούν οι επιστήμονες

και δεν χρηματοδοτούνται

νιωθω να με σπρώχνουν σε νεροτσουληθρα

να γλιστρώ βασανιστικά

(αναπόφευκτα)

ψάχνοντας σταθερο σημειο να κοιτώ

μπας και εχω την ψευδαισθηση 

πως παίζει να γλιτώσω

κεντράρω τον ήλιο με τα μάτια μου ορθάνοιχτα

και ύστερα τα σφίγγω να κλείσουν

-πιο αποτελεσματικό και φθηνό απο ναρκωτικά-

μαυρο με διάσπαρτες

εναλλασσόμενες  ψυχεδελειες 

αποσυντονίζομαι για λιγο,

επιτυχώς

μα πριν το καταλαβω, βλέπω πάλι 

το τσαλακωμένο λευκό της δικής μου υποκρισίας.