άντε καλά

ρίχνεις το κέρμα και μου φωνάζεις

ακατάληπτα πράγματα

‘τί είχαμε / τί χάσαμε’ σκέφτομαι

το άπειρο απ’ τη μία

οι άλλοι 

                ή

                    κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα

απ’ την άλλη

φεύγω να ξεφύγω

οι τοίχοι και οι στίχοι μου

με στοίχειωσαν

καιρός για νέες περιπέτειες

αλλά 

άντε να σβήνω τώρα τα παλιά

ποιόν κοροϊδεύω;

ακόμα μακριά απ' όλους

μια περιττή αρτιότητα

τέλος πάντων

εδώ οι άνθρωποι σπαράζουν εμπρός μου

κι εγώ τους ακροάζομαι

οι Τετάρτες με διαλύουν

βλέπεις,

είναι σκληρός ο θάνατος

και στο στόμα μου

δεν γλυκίζει καθόλου το χρήμα και η επιστήμη

τα σιχαίνομαι

χαλασμένοι άνθρωποι

στα γρανάζια ενός κόσμου

όπου όλες οι πράξεις προκαλούν πόνο

politically correct /νομικά αποδεκτό

και τα λοιπά και τα λοιπά

παρακμάζουμε

λιώνουμε μέρα τη μέρα

σαν κεταμίνη που στη λάσπη μ’ αφήνει

κάθε μου σκέψη το μυαλό μου μολύνει

κανένας αλγόρθυμος

δεν διευκολύνει

και η παράνοια,

                     συνεχίζεται

με παρελάσεις

κι άλλα τέτοια περιττά

που έλεγε και ο σχωρεμένος

                                     -σχωρέστε με-

άντε καλά,

το βουλώνω κι απόψε

μα πριν κλείσω τα μάτια

ο ενδογενής πεσιμισμός

είναι ό,τι πιο ανακουφιστικό

λάτρεψε ο μηδενισμός μου

και θα ξυπνήσω το πρωί

μετανιώνοντας

την υπερέκκριση ναρκισσιστικής ορμόνης

που με βοηθά να επιβιώνω

όταν όλα γύρω φαντάζουν τόσο σάπια

όσο πραγματικά είναι.