άκουσα αυτό το τραγούδι και σε σκέφτηκα
-τόσο απαλλός και ήρεμος-
το μαξιλάρι που πάντα ήθελα να έχω αγκαλιά
η κουβέρτα που ήθελα όταν ήθελα να κρυφτώ
μα, που και που απρόβλεπτος
λίγο απόμακρος, αλλόκοτος, περίεργος
δεν είχα λόγια να σε παρομοιάσω με κανέναν
κάπως έτσι ένιωθα και γω,
αλλόκοτα και περίεργα
μαγικά μα απόμακρα
τόσο κοντά κι όμως ένα μάγκωμα..
μάγκωμα
σκάλωμα
στράβωμα.
τί να σου πω,
πάλι έτσι τυχαία σε θυμήθηκα
να πεις πως είχε κάτι η μέρα σήμερα, δεν το νομίζω
-ήταν μια σαν όλες τις άλλες,
στο κάτω-κάτω
και συ είσαι ένας σαν όλους τους άλους
χμ, προτιμώ να σε σκέφτομα έτσι
ένας απο τους τόσους στο πλήθος!
απλά είσαι ο ένας που αναγνωρίζω απ’ την ανάσα,
απο το βλέμμα που νιώθω στην πλάτη,
απο το άγγιγμα
ο ένας που τον σκοτώνω με δυο λέξεις και τον καίω με δυο χαμόγελα
το θανάσιμο παιχνίδι μου,
η ρουλέτα
πάντα στα μαυροκόκκινα γυρνώ
και συ τα ίδια
μα ακόμα δεν καταφέραμε να συγχρονιστούμε
τα όνειρα μου κόκκινα
τα όνειρα σου μαύρα
άλλαξα και σου έμοιασα
άλλαξες και μου έμοιασες
τα όνειρα σου κόκκινα
τα όνειρα μου μαύρα
τιμωρημένοι σ’ ένα μοίρασμα μιας απελπιστικά υπέροχης παράλληλης ασυμπτωτικής
και αντίστροφης ζωής
όσο ζεις, να είμαι νεκρή
και όσο ζω, εσυ να πεθαίνεις
να είμαι καλά όταν βασανίζεσαι για να σου πω δύο λέξεις
να στέκεσαι και να παρατηρείς όσο γίνομαι σκατά κι ας ξέρεις πως δεν θα το αντέξεις
τα όνειρα μου κάποτε σου φαίνονταν φωτιά
τα όνειρα σου κάποτε με μαύρισαν μια κι έξω
και περιμένω μια κάθαρση
δεν έχω άλλωστε επιλογή
μήπως τελειώσει το τραγούδι και σχολάσουμε επιτέλους την παράσταση,
θέαμα γίναμε (μας κοροιδεύει ο κόσμος)
ας συντονιστούμε έστω προσποιητά
σε κανα ρεφρέν
να πούμε σωστά τα όνειρα του καθενός
και να αποχωρήσουμε
σιγοτραγουδώντας
“ρούχα μαζί που πλύθηκαν
και γίνανε μπορντό”
να ψιθυρίσω 'σε αγαπώ'
και να φύγω
θεωρώντας την κατάσταση λήξασα.
λύσσαξα πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου