ο χρόνος δεν είναι σαν το ποδήλατο

οι άνθρωποι συχνά με απογοητεύουν

μα φταίω και γω -δεν λέω- 

που ελπίζω ακόμα

τις μέρες με νοτιά

βλέπω ξανά και ξανά

-λες και είναι αστείο ρε ζωή-

σκηνικά θλιβερού ανθρώπθνου απόπατου

λέω δυο κουβέντες

τόσο κούφιες που αναρωτιέμαι πως δεν ντρέπομαι που τις ξεστομίζω

και γυρνάω πάλι σπίτι μόνη,

κυνική,

και λίγο πιο αηδιασμένη

πού οδηγεί αυτό το γελοίο σενάριο 

δεν το ξερω

πάντως όταν νευριάζω αλλάζω χρώμα καλαμάκι

και ρουφάω πιο γρήγορα ή πιο αργά

-ό,τι χρειάζεται για να μου κάνει αίσθηση

κοιτώ τον ουρανό για να υπλογίσω αν είναι ώρα να ξυπνήσω, 

να ζήσω 

ή να πεθάνω απο βαρεμάρα

και πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται

με κοροιδεύω 

με ταϊζω ρεαλισμό

-όσο και να τον ξέρασα, βαρύς ποτέ δεν μου 'πεσε

ε μετά, όλα πάνε όπως προβλέπεται

κάπου στη σιωπή

αρχίζω να ακούω αυτό το τικ-τοκ

που ξέπεσε σαν βασανιστηριο 

και βρέθηκε στα χέρια των καπιταλιστών

τικ-τοκ

λίγο πιο ελαφρύ απο το βάρος της συνείδησης

παύεις να τ’ ακούς μόνο αν σπάσεις το ρολόι

όπως ακριβώς με την συνείδηση

το βουλώνει μόνο αν σπάσεις 

μια κι έξω,το κεφάλι σου

ωστόσο,

δύο πράγματα κατάλαβα

ο χρόνος δεν είναι σαν το ποδήλατο

-τον ξεχνάς,

και δεν έχει δική του αίσθηση,

μιας και κανείς δεν ξέχασε ποτέ να μυρίζει ή να γεύεται

τώρα πια, πλήρως αδιαφορώ 

για τον μετρητή φθοράς, συμβιβασμού και 'πρέπει'

και γι αυτό ακόμα φταίς εσύ,

αφού ούτε θυμάμαι κάποτε να εξαφανιστηκες,

ούτε ξέρω αν και πότε θα εμφανιστείς,

για πες,

τί να κάτσω να μετρήσω;