Χρονικο των ημερων.

Αγχόνη.

Αγχωνει. 

"Καλως ορισατε στο παρτυ μας".

Ο υπογραφων, κ.Λακαν.

Ειστε ολοι καλεσμενοι στο παραληρημα.

Μην  αρνηθειτε την προσκληση.

Αισθηση πνιγμου;

Πρωτη φορα το ακουω.

Μαζες; Συμβολικο;

Ψυχρα γελια.

Προσωπα με φρικη.

Ματια, γεματα πλανη.

Οργη, μισος και απογοητευση.

Ανθρωπινη βλακεια.

Φαντασιακη ανωτεροτητα.

Αποχη και διχασμος.

Ποιος ειναι ο εχθρος;

Κριτκη απο διανοουμενους.

Κριτικη ακι απο ηλιθιους.

Κριτικη κατευθυνομενη.

Προτεινω αποδομηση.

Κοντρα σε καθε αρχη.

Νεα δομη. Ουτοπικη;

Συνειδηση ταξικη.

Γνωση απαραιτητη.

“Ειμαστε οι προαγγελοι του χαους”. 

Φωτια στις τραπεζες.

Η βαθμιδωση των ταξεων,

δεν αποτελει αλλοθι.

Παρεμβαση απο τον οικοδεσποτη.

-Πειτε μας κ.Λακαν.

-ΑΤΜ και ΜΑΤ. 

-Ναι, ναι, γινατε αντιληπτος.

 Fb, youtube, blogger, bandcamp, eclass. 

Καπως ετσι, καταφερνω να την παλευω. Μεσα στον πανικο, το κοινωνικο παραληρημα, αυτο το μεγαλο ψυχωσικο επεισοδιο στο οποιο προσπαθουν να μας βαλουν. 

Καπως ετσι παγωνω το χρονο.

Καπως ετσι σταματανε οι φρικες που μου επιβαλλουν και ερχεται ο χωρος για τις δικες μου. Αλλα αυτες ξερω καλα να τις διαχειριζομαι οποτε ολα κουλ.

Καπου αναμεσα στο bandcamp και στο eclass ειναι χαμενες οι σκεψεις μου. Προεκτασεις του διπολου, τεχνη-επιστημη και λιγο πιο συγκεκριμενα του ιατρικη- μουισκη. 

Εδω ο κοσμος καιγεται και γω…

“πιο πολυ με τρομαζουν οι συζητησεις των διπλανων στον δρομο” η φωνη του edeka  απο πισω παγωνει τα δαχτυλα μου στο πληκτρολογιο. Ναι, καπως ετσι.

Σημερα ευχομουν, να κρατησω την ψυχραιμια μου. Με μικρες απωλειες, τα καταφερα.

Οταν εισαι μεσα στην ρουφηχτρα αδυνατεις να αντληφθεις πολλα.

Την ωρα του τυφωνα, δυσκολο να αποστασιοποιηθεις.

Νιωθεις μπλεγμενος ακομα κι’αν δεν μπλεχτηκες μονος σου.

Εμπλεκεσαι.

Και το συλλογικο ασυνειδητο κατασπαραζει και τα τελευταια σημαδια λογικης.

…..οποτε, ας στρεψω εστω για λιγο το βλεμμα μου αλλου για να καταφερω με περισσοτερη υπομονη να αντιμετωπισω τις μερες που ερχονται. 

Ισως ακουστει χαζο, μα η επιστημη δεν μου επιτρεπει το να εκφραζομαι ακομα. Και γω το μονο που νιωθω πως μπορω να κανω περαν της απτης αλληλεπιδρασης μου με τους ανθρωπους ειναι να γραφω. Μα τα κειμενα μου, δεν νιωθω οτι προσφερουν κατι. Μεχρι καποιος να μου στειλει θυμιζοντας μου οτι οντως μερικες φορες κατι κανω εκτος του να εκτονωνομαι, αλλα και παλι. 

Οποτε μουσικη.

Λεξεις ντυμενες με νοτες και νοτες ντυμενες με λεξεις.

Madoff μονο σε σενα βασιζομαι. Το προτζεκτ πρεπει να φτιαχτει.