"Γινεται, δεν παιζει να μην γινεται.."

Και αφου ανα δυο σελιδες σταματαω, ας κανω ενα διαλειμμα πριν πεσω ξανα με τα μουτρα στο αγγειακο συστημα.

…διαβασα ενα κειμενο σ’ενα αλλο blog. 

Πολυ ρεαλιστικο, συναισθηματικο, αληθινο. Μα, εμενα απο κει, οπως το χω ξαναπει, μου λειπει η αισιοδοξια.

Μου λειπει το επομενο βημα, μετα την συνειδητοποιηση και την παραδοχη.

Αυτο το βημα, που ειναι τοσο δυσκολο να γινει, μα αυτο φερνει την πληρωση.

Δεν το δεχομαι, οι ανθρωποι να απογοητευονται τοσο ευκολα, να προτιμουν την παραιτηση και την μιζερια, απο την “επανασταση¨.

Ισως αυτος ο ορος, νομιζετε πως ειναι μονο πολιτικος, αλλα δεν ειναι ετσι.

“Μου λειπει η επανασταση του αισθηματος παρεα” που λεει και αυτος ο τοσο αγαπημενος μου στιχος.

“Κανε κατι” για αυτην την γαμημενη ζωη που ζεις.

Μερικες φορες φτανω στο σημειο να αναρωτιεμαι αν ο ανθρωπος ειναι εγωιστης, οταν πετα την ζωη του τοσο ευκολα. Οταν παραδινεται και προτιμα να περασει αλλο ενα βραδυ  σουλουπώνοντας τον εαυττό του να χωρέσει καλύτερα στο καλούπι του συμβιβασμού.

Και γω πολλες φορες, αναρωτιεμαι τι κανω, που παω. Αν κλωτσαω τα κυματα μακρια και πιστευω πως ετσι θα καταφερω κατι διαφορετικο. Μα δεν ειναι ετσι.

Βαζοντας ο καθενας το ελαχιστο, κατι θα γινει. Η παραιτηση ειναι αυτο που θελουν. 

Πσραιτηση απο σχεσεις, φιλιες, σπουδές, ιδέες.

Ε και τι να κανουμε;

Ωχαδελφισμος και μαλακιες.

“Εχω δει μπροστα μου, τσακισμενα απο την τρελα τα καλυτερα μυαλα της γενιας μου” οπως λεει και στο πεμπτο κομματι του λαστλαιν προτζεκττ που εχει γινει soundtrack της περιόδου.

Παθητικοτητα, μονααχικοτητα και παραιτηση.

Και ο λογος που εξοργιζομαι τοσο, ειναι γιατι τοσο ευκολα και γω νιωθω πως μπορω να κυλησω εκει. 

Δεν μου το επιτρεπω.

Ουτε σε ατομικο επιπεδο, ουτε σε συλλογικο.

Ισως ειμαι πιο μικρη απ’οσο νομιζω και ισως οντως βιαζομαι. Πνιγομαι ομως.

Να βλεπω ανθρωπους να παραιτουνται απο τα θελω τους,  να μην ξερουν πως να παλεψουν γι’αυτα και να προτιμουν να υμνησουν την μαυριλα απο το να της δωσουν λιγο φως.

“They speak of my drinking but never of my thirst”

 κι’οταν εχεις ξεπερασει το κομματι της αποδοχης και της πραξης αλλα και του αιτιου ειναι ωρα να κανεις το επομενο μεγαλο βημα, οχι να μεινεις εκει. 

Δεν μου αρεσουν τα αλλοθη και οι δικαιολογιες. Ουτε τα λεω, ουτε με απασχολουν.

Λατρευω την βαθυτερη κατανοηση, ομως αυτο δεν ειναι συγχωροχαρτι.

Καποια πραγματα ειναι πολυ απλα και καποια αλλα θελουν πολλα αρχιδια. Ή καλυτερα αυτα τα πολυ απλα, που τα κανουμε τοσο περιπλοκα για να μπορουμε να παραιτηθουμε πιο ευκολα.

Προφανως και πειραζει που η "αποστολη μηνυματος απετυχε”. Οπως οταν γραφεις ποιηματα και κειμενα για ανθρωπους και δεν τους τα δινεις ποτε. Και μενεις με μισα συναισθηματα, που ξερεις πως ποτε δεν μοιραστηκες, τα οποια καποτε αλλαζουν και πλεον τα χαρτια σου φαινονται ξενα και ο γραφιτης  ή το μελανι, το πιο επικινδυνο οπλο αυτοκαταστροφης σου. 

Δεν υπαρχει πλεον χωρος για φοβο.

Θλιψη, κλαμα και συνεχεις προσπαθειες.

Η ζωη που ζεις, ειναι καιρος να αντιληφθεις, πως ειναι αυτη, η μια.

Και αυτο δεν σημαινει απαραιτητα “βιασου” οσο σημαινει “μαθε να ζεις”. Δεν ειναι μυθος αυτο. Ουτε παραμυθι. 

Το θεμα ειναι να μην σταματησεις να παλευεις. Και εχει διαφορα το “την παλευω” απο το “παλευω”. 

Και οχι δεν κανουν ολα τον κυκλο τους. Ποτέ δυο κυκλοι δεν ειναι ιδιοι, γιατι δεν ζουμε σ’ενα επιπεδο. 

Γιατι τρεχει ο χρονος. Αν ο χρονος τρεχει και καποιος μενει στο ιδιο επιπεδο, τοτε τα πραγματα θελουν πολυ βαθιες αλλαγες. Δεν επαναλαμβανεται τιποτα στην ζωη.

Τιποτα δεν μπορει να ειναι ιδιο, οσο ο χρονος κυλα. 

Ομως ειναι στο χερι σου και να δημουργησεις αυτες τις στιγμες που ειναι λες και καταφερες τον χρονο να παγωσεις, αλλα και να καταφερεις να ανελιχθεις. 

Και τοτε, ναι θα ζησεις την ομορια της ανελιξης. 

Γιατι θα δεις τον εαυτο σου να αλλαζει και λογω αλληλεπιδρασης ν’αλλαζουν και ολα γυρω.

Εχουν πολυ πονο οι αλλαγες, μα αυτον τον πονο να μην τον φοβαστε. Συνοδευεται απο τις πιο γλυκες χαρες.

Και βολευει πολυ, να τα ριχνεις στο συστημα, στην εποχη, στους μαλακες που σε περιτριγυριζουν.

Οκ. Ολα τα δικια του πλαητη θα σας δωσω. Την ζωη σας τι την κανετε;
Κι αν κάτι φταίει πώς το πολεμάς;

Κι’οταν  βουτατε στην φιλοσοφια, ποιο ειναι το κινητρο; ποιο το νοημα;

Κι’οταν αναζητατε πολιτικη δραση, που σκοπευετε;

Ή μηπως κι’αυτος αλλος ενας τροπος ειναι αντι να προχωρησεις να μεινεις στασιμος;

Το να κατηγορείς χωρίς να αντιτάσσεσαι είναι ηλίθιο.

Έχει κόστος ρε γαμώτο να θες να πας παραπέρα, να θες να γίνει ένα βήμα.

Τωρα αν ολα αυτα φαινονται κουραστικα, παντα μπορεις να συμβιβαστεις.

Μπορεις να ξεκινησεις διαβασμα απο την επομενη μερα του τελους της εξεταστικης, να βρεις ενα τροπο για μια καλυτερη δουλεια, κυκλοφορουν και ωραια παιδια εκει εξω, αγορια- κοριτσια. 

Πλεον ειναι και καλυτερης ποιοτητας το χορτο που παιζει και το αλκοολ ειναι φθηνο. Ασε που ειναι τσαμπα το να κοιμασαι. 

Δυστυχως τα χαπια δεν ειναι ακομα δωρεαν αλλα ειναι μεχρι να αποφασισουν οτι προτιμουν την ολικη καταστολη απο τα κερδη των φαρμακοβιομηχανιων. 

Προσοχη βεβαια, γιατι αν επιλεξετε την ζωη αυτην μεσα στο κλουβι, υπαρχει παντα ο κινδυνος κατι να χαλασει και να νιωσετε τοτε, πως πηγαν χαμενα τοσα χρονια, που η μονη λυση πια ειναι η αυτοκτονια.

Κι’ολα αυτα, γιατι κανενας ποτέ δεν μας εμαθε να παλευουμε για την ευτυχια μας, να την διεκδικουμε, να την κυνηγαμε.

Γιατι μαθαμε να ονειρευομαστε μα ποτε να μην εκφρασουμε ολα  οσα θελαμε.

Κι’ετσι οι μερες περνουν, τα χρονια κυλανε.  Μεχρι να γινει το μπαμ. 

“Γινεται, δεν παιζει να μην γινεται…” 

“ Οι μηνες τσουλανε πιο γρηγρα

αν βαλεις την ζωη σου στην κατηφορα

και της δωσεις μια σπρωξια αντι για τελευταιο φιλι.”

_πάρε μια καρδούλα γιατι χώρεσε πολλή αλήθεια σε αυτές τις λέξεις και είναι μεγάλος φόβος αυτός

“Πρεπει να φας τα μουτρα σου πολλες φορες

μεχρι να μαθεις να εχεις οσες απαιτησεις πρεπει

απ’ τον καθενα ξεχωριστα και ανα περιπτωση” 

_κάθε φορά που τρως σκατά απο ανθρώπους, προσπαθείς να μάθεις να μην ξανακάνεις τα ίδια γαμημένα λάθη για να μην νιώσεις ξανά υπερβολικά μαλάκας ή για να γλιτώσεις έστω μια φορά απο τον φαύλο κύκλο του "έχω τόσες απαιτήσεις που απλά καταλήγω να είμαι φουλ ανεκτικός".

Αλλά δυστυχώς οι απαιτησεις δεν οδηγησαν ποτέ κανεναν πουθενα, οσον αφορα τις διαπροσωπικες σχεσεις.

Αν μπλεξουμε υποχρεωσεις, απαιτησεις και πιπες, γαμα τα.

Ισως ακουστει πολυ χαζο, αλλα η ζωη και οι σχεσεις θελουν κεφι.
Γιατί γενικά ναι, όλα είναι μάταια αλλά αυτό θα έπρεπε να σε κάνει να χαίρεσαι.

Αυτα.

Υ.Γ. το πως βιωνει κανεις τον χρονο που τρεχει βεβαια ειναι κατι πολυ σχετικο, διοτι πολυ θα θελα να πατουσα ενα κουμπι fast forward αυτην την στιγμη αλλα, κοιτωντας την κατασταση με ρεαλισμο, απλα θα εκμεταλλευτω καθε μερα, καθε ωρα και λεπτο.