α τέλεια

τα βράδια των μεγάλων προσδοκιών

και των ακόμα μεγαλύτερων ματαιώσεων,

με βρίσκουν με θλιμμένο απλανές ύφος

νωχελικά να συλλογιέμαι

να παρατηρώ και να μετρώ

κάθε ατέλειά μου 

που ενδέχεται να σ’ απωθεί

μήπως και αντιληφθώ τί  γίνεται
στο αναμεταξύ μας

τοποθετώ κάθε μου εύρημα

ευλαβικά στο τασάκι

δίπλα στις αϋπνίες και τα δάκρυά μου

τα συναρμολογώ

δημιουργώ αυτούσια με στάχτες τη μορφή μου 

και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ

πως έχεις ένα κουφάρι λόγους

να μην είσαι ούτε σήμερα μαζί μου.