θα μπορούσα να έχω μισό κιλό νύχτα;

ξερνάνε πάνω μου φαντάσματα 
ζαρώνω στη γωνιά

προσπαθώντας να με καθαρίσω απ’ τα υγρά

κολλάω ολόκληρη

όποιος προσπαθεί να μ’ αγγίξει

αφήνει αμέσως αποτύπωμα 

μένει κάτι απο μένα στα δάχτυλα τους

-πάλι καλά που είναι λίγοι,

αλλιώς θα ήμουν ήδη μόνο ένας λεκκές,

σε άπειρα άκυρα δέρματα-

με σιχαίνομαι τόσο

που ούτε κατσαρίδες δεν θα έχω για φίλες

παραλύω μπρος στην παραδοχή

της ανάγκης για χρώμα

και λερώνω τα χέρια μου μέχρι τον αγκώνα

αραιώνω τον υπαρξιακό πόνο με κακό χιούμορ

και πόσο χαίρομαι να μου λες

λέξεις όπως “σε μένα, ή κάν'το”

κι ας μην πιστεύω ούτε μία

σπάω το κεφάλι μου

αλλά αυτό δεν το διορθώνουν μ' επέμβαση και βίδες

συστήνουν σκέτη την αναισθησία

στα θερμοκήπια 

τα χημκά μεγαλώνουν νεκρά παιδιά

παραταγμένα

ρουφάω ό,τι πιο βλαβερό να εξοντωθώ

αντ’ αυτού όμως,

απλά γίνομαι άμορφη και τοξική

είμαι πολύ λίγη για να με προσέξουν

για να τους ενοοχλήσω

να χαλάσω το τετράγωνο σχέδιο

για να τους αναγκάσω να με ξεριζώσουν

-χέστηκαν-

πασπαλίζω την μαύρη μου ψυχή με λευκές σκόνες

τυλίγω τα μαύρα μου ρούχα με λευκή τσαλακωμένη υποκρισία

παντού γύρω μυρίζει απολύμανση

νιώθω δυσφορία

εισπνέω μανιακά μέσα απ’ τη μάσκα μου

και προσπαθω να ισορροπήσω στο ένα πόδι

για να ξεχαστώ

-και ξέχασα,

μ’αρέσει πολύ να μιλάμε

δικαιολογώ και

χρωματίζω τις αϋπνίες μου.