Φρόυντ χωσε μια στην μανα μου

Δεν πιστευω στον χρονο. 

Γενικα δεν πιστευω στην υπαρξη του,

θεωρω πως ειναι ενα κατασκευασμα του ανθρωπινου ειδους, αλλη μια παγιδα- κατασκευασμα, σαν την λογικη.

Με αυτο το δεδομενο, η ζωη τρεχει και αξιολογειται βασει των γεγονοτων-σταθμων,

που μπορει να κρατησαν απο δευτερολεπτα ως και μηνες, αλλα στο χαοτικο μαυρο της πραγματικοτητας που βιωνουμε ως ζωη, στεκονται σαν λαμπρα αστερια παρατεταγμενα στην σειρα.

Ε, ειμαι τοσο μακρια απο καθε ειδους τετοιο φως που εχω αρχισει να φοβαμαι.

Δεν μπορω αλλο αυτην την ευθεια θα πεσω. 

Περπαταω σε ενα διαδρομο, δεν κουνιεμαι ουτε μετρο αλλα οι μερες κυλανε και εγω δεν ιδρωνω καν απλα κουναω τα ποδια μου μηχανικα και φροντιζω να μην φυγει το εδαφος κατω απο τα ποδια μου, να μην χασω την επαφη και κοιταω τον κοσμο εξω απο το τζαμι του γυμναστηριου.

Ολα αυτα εστω οτι πηγαινα γυμναστηριο.

Τιποτα ενδιαφερον να σκεφτω πριν πεσω για υπνο,

τιποτα ενδιαφερον να γραψω, οποτε παλινδρομω στον ρολο του καλου παιδιου, μπας και καταξιωθω μεσα απο τα γνωστα μου επιτευγματα. Το διαβασμα και το γραψιμο, δωστου φουγγα δωστου  Lizst, παθολογικη ανατομικη και αναποδες κωλοτουμπες στο σαλονι με γεματο στομαχι για να μην χασουμε την φορμα μας. 

Ο πατερας μου να φοβαται μην γινω ακοολικη και απο τον φοβο του θα γινω και η μανα μου φοβαται να ξεστομισει τον θαυμασμοτης για την πραγματικοτητα  των παιδιων της γιατι δεν ξερει πως να την διαχειριστει.

Ισχυριζεται πως φταιει που οι αλλοι ανθρωποι μας θαυμαζουν τοσο, οποτε αυτη δεν εχει κατι να προσθεσει.

Λες και οι αλλοι ανθρωποι και η μανα σου εχουν την ιδια βαρυτητα σε σενα.

Ξυπνα Freud και χωσ’ της μια.

Ισως εχετε παρατηρησει πως δεν γραφω πια πεζα, γιατι ακριβως δεν σας λεω τι κανω. 

Αφου δεν ξερω τι κανω.

Οι μερες φευγουν, γλυκα και ανωδυνα, οπως ακριβως ερχεται η φθορα τα γηρατια και ο θανατος.

Νιωθω να γινομαι ο,τι σιχαινομαι χωρις να καταπατησω ουτε μιση ιδεολογικη μου αξια.

Εκπληκτικο.

Εξαιρετο.

"Άσε την σκεψη -λενε- και πιασε την ζωη". 

Και γω σας λεω, αν δεν την ζησω οπως θελω, βαριεμαι να την ζω οπως νομιζετε εσεις πως θα ‘ταν καλυτερα.

Καλυτερα θα ηταν, να με νιωθατε.

Βασικα σας αγαπαω και δεν θελω να το νιωσετε.

.