πρώτα έρχεται η συνειδητοποίηση
αν αφήσεις να σε τυλίξει
η σιωπή
του κενού και της απώλειας.
..μετά επέρχεται η θλίψη
και βαραίνει
επισκιάζει
συνθλίπτει
εξουδετερώνοντας καθε αχτίδα ελπίδος
μετά, έρχεται η συμφιλίωση
η μετουσίωση
της μοναξιάς σε μοναχικότητα
η δημιουργία εκ του μηδενός
μέσα στον χρόνο
-το αφεντικό που κανείς δεν τολμά να αναιρέσει
και σιγά-σιγά
γίνεται εύπεπτη η μοναξιά
όσο σκληρή και άδικη..
σε κάνει ν' αγαπήσεις τα κομμάτια σου
που βλέπεις να γίνονται κομμάτια
λόγου
μουσικής
ζωγραφικής
χορού
πάνω στα θραύσματα συχνά χορεύεις
ματώνοντας τις παλάμες
τα πέλματα, την πλάτη
σιγά-σιγά όλο το σώμα
όσο οι φιγούρες γίνονται πιο περίτεχνες
και με το βαθύ κόκκινο
ζωγραφίζεις τον τοίχο
τον υπογράφεις
τον σημαδεύεις
τον στοιχειώνεις
ώσπου μένεις ασάλευτος
μαζεμένος στο δεξί σου πλάι
παραδομένος στον ρυθμικό παλμό
-το ενα χέρι στην μηριαία
το άλλο στην καρωτίδα,
πάνω στο σκληρό ξυλίνο πάτωμα
εύχεσαι να υπήρχαν χέρια
να σε τυλίξουν
μετά την δίνη του χορού
η οδύνη του ρεαλισμού
και κεί πλέον
μιλάμε για άλλη μοναξιά
για άλλα κενά
γιια άλλα βώματα
τ'αναζητάς
τ'αποζητάς
κι' όλο χορεύεις
πληγώνεσαι ματώνεις
μα επουλώνεσαι
και πας
μέχρι τον επόμενο χορο
που θα αρχίσει με σόλο
δύο σωμώτων
μα θα κλείσει με ντουέτο
σ'έα σώμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου