there is no plot to be twisted

μαζεύονται πολλά

και όσο ανοίγει ο λάκκος

το unspoken γιγαντώνεται

και μετα ο χρόνος τον καλύπτει ως απάνω

μετά ξαναβρισκόμαστε και λέμε 

“μα αυτό καλέ είναι το λαγούμι μας, 

κρύβουμε

εδώ τα μυστικά μας”

χαμογελάμε πολύ γλυκά -με τα μάτια κυρίως

και λίγο με τα ζυγωματικά,

το κάτω χείλος ίσως ελαφρά σαλεύει και το άνω

ίσα τσιτώνει

παίρνουμε το δρόμο μας - τον διαφορετικό-

και  φτού κι απ’ την αρχή

είναι που εγώ

σου συστήθηκα μπλέ και συ μ’ έβλεπες κάτι άλλο

μαλλον μωβ;

και σου έλεγα “μη με βλέπεις έτσι μπλε. εγώ είμαι κόκκινη”

και πάλι που να με πιστέψεις

μόνο αν έστρεφες το φώς στο μαύρο

παρατηρούσες πως ήταν κάποιο σκούρο χρώμα τελικά

πολύ πηχτό σαν σκοτάδι και σαν πίσσα

συμπυκνωμένο 

περιεκτικό

δωσ’του μπλε κουβάδες,

εγώ να επισημαίνω τα εύθραυστα τοιχώματά μου

και συ να λες “τώρα ας μην αγγίξω εδώ”

και 'γω

να σε βλέπω σκονισμένο και μαγκωμένο μα τόσο εύπλαστο

σαν κακοψημένο πηλό

μάλλον πράσινο;

και συ να νιώθεις πως είσαι καφε-γκρι απο τη μούχλα

μα να ντρέπεσαι να το παραδεχτείς

για να μη χρειαστεί να το αλλάξεις άμεσα

και γω να μη λέω τίποτα

γιατί το μωβ με το πράσινο κουμπώνουν γάντι

αλλά το μπλε και το κόκκινο

με το καφε γκρι

δύσκολη μίξη

χωρίς σαφή σχήματα

και κάπως όλο αυτό

μόνο σε λαγούμι μπορούσε να μας οδηγήσει

τυφλοπόντικες να τριγυρνάμε μακριά απ’ τη λοιπή ζωή

αλλά πάλι μερικώς ειλικρινείς

στο σκοτάδι που καταφέρνουμε να παρακαμπτουμε

τις αποχρώσεις

θάβοντας κάτι εκεί κάνοντας βόλτες

κάτι που όχι μόνο δεν ξέρουμε

αλλά  προσποιούμαστε πως είναι crystal clear

τόσο οφθαλμοφανές 

'doesn’t even worth to mention' φάση

και έξω απ’ το λαγούμι

εσύ να με βλέπεις ξανά

κατακόκκινη σκέτη φωτιά απλησίαστη

 και να απορείς

'που σκατά είναι όλο το μπλέ γαμώ,

που πήγε; πριν δεν άγγιζα το αλαβάστρινο τώρα

το αυτόφωτο''

εκείνο το μπλέ 

που έμοιαζε με παγωμένη γαλήνη ψυχής μη-ζωντανής μα όχι νεκρής

και η αλήθεια είναι

πως ποτέ δεν πρόλαβα

να σου εξηγήσω

πώς το μπλέ μεταπίπτει σε κόκκινο 

κι αντίστροφα
                        *blood issues*

πως το μώβ είναι αύρα που στο χρόνο μόνο

εμφανίζεται

αλλιώς στα μικρά glimpses παρατηρείς

το χρώμα που εκπνέω στιγμιαία

το μώβ είναι η δίνη μου

  

το βλέπεις  μόνο αν πλησιάσεις κοντά 

τόσο κοντά

κσι μείνεις να παρατηρείς τις κινήσεις

υπο γωνίες

και αντιληφθείς αυτήν την πρόταση που κάνω

'έλα να δούμε πόσο κοντά μπορούμε να φτάσουμε

χωρίς χέρια,

χωρίς να σε γραπώσω και χωρίς να γραπωθώ

χωρίς να με γραπώσεις και χωρίς να γραπωθείς

πόσα ‘θέλω’ σου μπορείς να βρείς σε μένα

με το να είμαι η γλυκιά κακή εαυτή μου              (badbitch)

πόσα ΄θέλω’ μου βρίσκω σε σένα

με το να είσαι απλώς αυτός που (θες να) είσαι

πόσο με κινητοποιείς να με βρίσκω

και πόσο σε κινητρο-ποιώ για να με ψάχνω'

και τότε νιώθω μοναδική

όταν έρχεσαι κοντά

χωρίς να έχω προσπαθήσει να γίνω αυτό που θα ‘θελες

για να σιγουρευτώ πως θα ‘ρθεις

ίσα-ίσα

οριακά απαιτώ και συ να μη γίνεις κάτι

απλά να είσαι

στο τετραδιάκι είχα γράψει:

αν ήξερα τί ήθελα θα στο ζητούσα

δεν ξέρω να σου πώ

ξέρω όμως να υπάρχω

άρα το αίτημά μου μάλλον είναι να υπάρχουμε

μπορώ απλά να ‘είμαι’

και μάλλον θα ‘θελα να είμαι πιο συχνά

πχ η οθόνη με το νυστέρι που όσο προβάλεις πάνω της σμιλεύεσαι

          της είχε αρέσει πολύ αυτό

ίσως κι αυτό να ‘ναι αρκετά συγκεκριμένο

ίσως αρκεί

κάτι ανάγλυφο στο χώρο και το χρόνο

που βιώνεται αλλά δεν ορίζεται

δεν τραυματίζει

μόνο απαλύνει

ένα 

απαλό

χνούδι

σα χάδι

στο δέρμα σου