Ακαδημίας γωνία

‘μπράβο μπραβο’ αυτοί

‘ευχαριστώ ευχαριστώ’ εγώ

επειδή δεν έμαθα να κλείνω το στόμα μου

και τα χώνω στα ίσια

σ ‘εναν μαλάκα που αντιλαμβάνεται την διαφωνία

μόνο σαν παιχνίδι εξουσίας

και τρόπο να μείνει προσκολλημένος

στην καρέκλα φαντασιακής ανωτερότητας

η πόρτα έκλεισε

έτρεμα ολόκληρη

περπατούσα με τα μπράβο σφηνωμένα στ'αυτιά

τα πίεσα με τ'ακουστικά

έβαλα εναν τύπο να φωνάζει μανιακά

σκέψεις άρχισαν ξανά να ξεπηδούν

δοάσπαρτες και ακανόνιστες

έμαθα να επιβιώνω κάποτε

στοίχισε ακριβά

μα τώρα πια

κομμένα τ'αστεία

πού είναι οι φωτιές

τα οδοφράγματα

και τα κυνηγητά;

πού είναι τα χρώματα;

πού είναι οι ταράτσες,

τα πειράματα,

οι εξερευνήσεις,

οι ατελείωτες βόλτες

και οι απίθανες ιστοριες;

οι μπάτσοι με κοιτάνε στραβα

-μας κόβουν απ' το περπατημα

το ύφος και το βλέμμα όταν περνάμε-

αναζητουν μια αφορμη

και μας ζηλεύουν κατα βάθος

που εμείς έχουμε μόνιμες αιτίες

η πόλη βουλιάζει καθε μέρα περισσότερο

λασπώνει, βρωμίζει, σαπίζει 

κατα την αποδόμηση,

αποκαλύπτει τα κομμάτια της

και γω, περιμένω

ποιος θα ερθει να με ξυπνησει το βραδυ

να ντυθουμε και να βγουμε

να γεμίσουμε σημάδια

το σάπιο κουφάρι της πόλης

ετοιμάζοντας μικρες εκπλήξεις 

στους πρωινούς ανθρώπους

ακόμα περιμένω

ποιος δεν θα μου πει γαμημενο μπραβο

αλλά θα με τραβήξει βιαστικά

ν’ αλλάξουμε την πολη

ως τα χαράματα

περιμενω 

ποιός θα ‘ρθει να φτιάξουμε μαζί

κρυφά το βράδυ

τον κόσμο που κάποτε ονειρευόμασταν

κι ας διαλύσει  το κυμα των ανθρώπων το πρωί 

καθε μας κάστρο

το βράδυ θ'αλλαξει πάλι χέρια

η τσαντα, το μπουκάλι

και τα γάντια

θ’ αλλάξουν οι ρυθμίσεις του παιχνιδιού

κι οι χαρακτήρες

και ‘μεις στο σκοτάδι

θα ονειρευόμαστε εκείνη

την χρωματιστή ελεύθερη πόλη

χορεύοντας και τραγουδώντας

πριν ο ήλιος μας εκδικηθεί

αποκαλύπτοντας αναιδώς
 με τις πρώτες πρωινές ακτίνες
την ασχήμια του γκρί κόσμου