ξεφυτρώνουν εδω και ‘κει
μαύρες τρύπες
μάτια βαθιά σημαδεμένα,
πηγάδια που αντανακλούν
τα πυκνότερα σκοτάδια της ύπαρξης
παραμορφωμένα πρόσωπα αρνητών
που απεγνωσμένα
διψούν για μια σταγόνα ελπίδα
γίνονται σπίθες
ευελπιστώντας σε μια λύτρωση
απο τις ίδιες τους τις φλόγες
αλλόκοτοι άνθρωποι
αγωνίζονται
μήπως και επιβιώσουν
κι’ οσο ακονίζονται
φθείρονται
περιφέρονται μανιασμένοι
αναζητουν να ορίσουν
αυτο το άγνωστο χ
απελπισμένοι ριζοσυλλέκτες
σε τσιμεντένια κλουβιά
σπάνε τις πλάκες στο πεζοδρόμιο
μήπως ανθίσει εκεί κανα λουλούδι
στις όχθες
του ποταμού της ματαιότητας
παρακαλούν έστω
για την διττή φυση του μηδενός
δίπλα στην εξίσωση
που κληθηκαν να λύσουν
χωρίς να ερωτηθούν,
όταν βρέθηκαν κλειδωμένοι
στην αρένα που κάποιοι ονόμασαν ζωή
εξ ορισμού χαμένο παιχνίδι
μα τίποτα δεν τους πλήγωσε
όσο η ανυπαρξία ισότητας
και η οδυνηρή συνειδητοποίηση
της διαρκής τους πάλης
με κάτι οξείες γωνίες
< τις ανισότητες >
το πιο λαμπρό επίτευγμα
του πολιτισμού που κληρονόμησαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου