Γραμμα σ' ενα μουσικο.

Καλημερα. 

Βγηκα στον δρομο να σε βρω.

Ο ηλιος λαμπει και η μερα μου ψιθυριζει παιχνιδιαρικα στο αυτί “φάε με” αλλα εγω φοβαμαι λιγο μην μου πεσει βαρια.

Ο ηλιος μου δινει ελπίδα με αυτην την ηλιαχτιδα που τυφλωνει το μάτι μου καθως διαπερνα αυτο το μικρο σπασιμο στα γυαλια μου.

Ενα μικρο αλλα ικανο σπασιο.

Τί σπασιμο (απο ενα τοσοδουλι σπασιμο)!

Σημερα η μερα ειναι μια Ρε ματζορε.

Δεν νομιζω να ειμαι συναισθητικη, γιατι ολα αυτα ηταν ανεκαθεν αναποσπαστο κομματι του συνειδητου μου. Εγω σκεφτομαι με ρευστα και αμπστρακτ σχηματα-δομες-γραμμες. 

Ασε που ειμαι του ατονάλ.

Ατονικη.

Δινω σ’ ολα σημασια.

Δεν εστιαζω.

Δεν τονιζω.

Μ’ αυτο το ατονικο θα με τρελανει.

Ο φορμαλισμος του χρυσου αιωνα της πολυφωνιας εχει στοιχειωσει πεντε χρονια την ζωη μου.
Συγκερασμος και αηδιες.

Τελος παντων.

Μια χαρουμενη μειζονα, ειναι η σημερινη μερα. Ιδανικη για χαλκινα επιβλητικα πνευστα, με δυο διεσεις.

Εγω η Φα, εσυ η Ντο.

Γαμω τον προσαγωγεα μου.

Λυσου επιτελους!

Η ζωη μου σαν την τοκάτα μου, ολο πτωσεις στο ανικανοποιητο, γυρω-γυρω απο την νοτα μα ποτέ λυση αυτη καθ’ αυτη.

Συνεχως μια εκτη ή ενα επομενο μοτιβο, μια ακομα φλυαρια ενα ακομα παιχνιδισμα μα ποτέ λυση. 

Ετσι νιωθω και γω. Σε τριγυρνω μα οσο σε φτανω, μακρια ειμαι.

Δεν μπηκα στο αστικο.

Με τα ποδια θα σε φτασω.

Ποδια στο σωμα, φτερα στα μυαλα.

Θα σε παρω να φυγουμε μακρια απ’ ολους και απ’ ολα.

Μα παντα μας ακολουθουν κατι σκιες.

Ενα ακομα τσιγαρο.

Μια βαθια ανασα

κι’ισως.

Ισως.

Τοσο απλά.

Ισως καποτε βρεθουμε,

ξερω γω.

Κι’οταν βρεθουμε ισως καταφερουμε να χωρεσουμε μαζι μεσα σε κάποια αγκαλια. 

                                                                                                                                              ο μουσικος.

                                                                                                                                   Θεσσαλονικη 21/2