σκέψεις άμμου

η επιστροφή στο τίποτα σε γεμίζει άσσπρο
  σαν να 'ναι η ζωή ένα κύμα και συ ό,τι ξεβράστηκε

ο παφλασμός είναι απρόβλεπτος και ασύμμετρος

  εκτός αν ο φακός είναι ευρυγώνιος

το άσπρο είναι παρανοικό και σε ρουφάει όπως η άμμος  
  απολαυστικά σαν ανθρώπινο στόμα και σώμα

τα σημάδια βαθιά 

κι όμως τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν

φτιάχνοντας κάστρα μάταια

γυρνουν πλάτη στη θάλασσα κι επιμένουν

να δημιουργουν επιδεικτικά στο βωμο του τετελεσμένου

οι μεγάλοι φτιάχνουν τρύπες για εκδίκηση
  μηπως παγιδεψουν το νερό και το τιμωρήσουν για όλα τα παιδικά τους τραύματα και όλες τις φοβίες

τις παρανοικές άσπρες φοβίες που ξεγλιστρούν ανύποπτα τις νύχτες με σελήνη

οι μεγάλοι αρχίζουν να ελπίζουν σε μωβ σύννεφα

 κάτι αυγές και δειλινά που βγαίνουν απ' τα φέρετρα

είναι τα σύννεφα αυταπάτες ομορφιάς

σαν τον κόσμο που δεν επ'ελεξαν μα έζησαν

διαλύονται κι αλλαζουν μέρος, όψη και μορφή

 ανάλογα τον άνεμο, τον ήλιο και και τους ρύπους

κρύβουν το φως και κλέβουν απ' το χρώμα του

άνθρωποι είναι τα σύννεφα ανασφαλείς και φοβισμένοι

μακάρι να 'χα τρόπο να σου πω

αυτά που ήθελα χωρίς καθόλου χρώμα

αυτό με βασανίζει κι απορώ

πώς να χωρέσει η σιωπή μέσα σε ποίημα

κοιτώ τα μάτια σου, το σκέφτομαι ξανα

να τα κάστρα μου τα παιδικά
να φέρετρα και δειλινά
να οι φοβίες μου όλες και τα όνειρα

μέσα στα μάτια σου βυθίζομαι αργά
να άμμος που λυσσαλέα με ρουφά
να σύννεφα μαζί με ξαστεριά
να η σιωπή μέα σε ένα ποίημα.