ανοιξιάτικος μηδενισμός

δεν μου πάει εμένα ρε παιδιά η άνοιξη

τί να το συζητάμε δηλαδη;

το φτάνω στα άκρα μα δεν πάει παραπέρα

μονίμως γύρω εκεί παραπατώ

δεν γλιτώνω παρα καμία τρίχα

και τις μισώ

σαν όλα τα ψεγάδια κάθε δυνητκής τελειότητας

να μην υπάρχει άνοιξη

να 'ναι το κλίμα τροπικό

να γυρίσει και η μουσική

στο ‘τότε' το περίεργο

να ‘χουμε πάλι τρόπους

να σου λέω αιολικός και φρύγιος

να 'ναι η ζωή και απλή και συνθετη

ανάλογα την οπτική και οπλισμός

ν' αναιρεθούν οι φόρμες οι ανούσιες

να γλιτώσουμε απο το προβλέψιμο επιτέλους

να 'ναι η μετατροπία κυριολεξία

να πάρει καμιά (κοινωνικοπολιτική) προέκταση της προκοπής

να 'χω ν'ασχοληθώ και γω

με κάτι πέραν της αποσύνθεσης και του χυδαίου πραγματισμού

δεν μου ταιριάζει εμένα λέμε η άνοιξη

-μην σώσει και ξανάρθει!

'για δες καιρό που διάλεξε'

και πίπες σουβλιστές

ανθίζει  -λένε- η φύση

και στα μάτια μου εμφανίζεται δειλά

απλώς ακόμα ένα μηδέν

και συ όλο να ψάχνεις αφορμή

να ξαπλώσεις ανάμεσα στις λέξεις μου 

(σαν παύλα)

μήπως και κάποτε με πείσεις

πως είναι παιχνίδι που 'χει νικητή

ότι αξίζει και πως θα ‘πρεπε 

να θέλω να το παίξω

ρε γαμώτο, νευριάζω

δεν έχεις καταλάβει Χριστό

τόσο καιρό που σου εξηγώ

για την διττή φύση της ύπαρξης

και την βολική προσκόλληση στην ματαιότητα

λες και δεν ξέρεις,

πως κάθε μέρα που χαράζει

οι σκέψεις μου καθόλου δεν φωτίζονται

λες και δεν ξέρεις

πως κάθε πρωί γλλυκίζει περισσότερο 

ο θάνατος στο στόμα

χώνεσαι με το 'έτσι θέλω’ ανάμεσα στις λέξεις μου

σφηνώνεις ανάμεσα στο ένα και το μηδεν

και δίχως να το αντιληφθείς

καταστρέφεις άλλη μια μέρα

‘ανοιξιάτικη’

χύνω τον καφέ μου με μίσος

για να σε τιμωρήσω

και δεν σου στέλνω μήνυμα,

ούτε σήμερα δεν θα σε συναντήσω

το ξέρω μπάσταρδε 

πως πάντα θα έχω κάτι να χάσω

μην μου θυμίζεις πως κάποιος πάντα

 με

-ή καλύτερα, 

σε

και γενικότερα, 

μας

                            κερδίζει.


Άνοιξη