Διακομιδη

Εβρεχε και κατι εσκιζε την καρδια μου,

ηταν μαλλον η κοφτερη λεπιδα της επιθυμιας,

η φλογισμενη ακρη του μαχαιριου της διψας,

η θρακα που σιγοεκαιγε μεσα μου,

πιο καταστροφικη απο τις πυρηνες γλωσσες,

πιο επικινδυνη απο την παρορμηση της στιγμης.

Φυσουσε και τιποτα δεν ηταν πιο τρομακτικο

απο τους ηχους της ανακατεμενης ατμοσφαιρας,

απο την αισθηση της περιπλεξης,

του συνοθυλευματος που αποκαλυπτει,

μονο τον πυρηνα των ποθων σου,

απομακρυνοντας καθε παραπλανητικη προσπαθεια εκφυγης.

Εβρεχε μα δεν εσβηνε η φωτια,

σαν λιπασμα για τους καρπους της λειτουργουσε.

Φυσουσε και τρομαζα μηπως παρασυρθουν οι σκεψεις σου μακρια μου.

Εβρεχε και ηλπιζα.

Φυσουσε και τραγουδησα.

Μα τωρα ουτε βρεχει, ουτε φυσαει.

Αρα οι σκεψεις σου αν φυγουν μακρια μου, θα ειναι απλα επιλογη. 

car lights*