Χωρις λογια.

Ενας γλυκος αποηχος,

δακρυα για τιτλοι τελους,

μα καθε τελος μια αρχη

ερωτος, θλιψης, μενους.

Μια αγκαλια αυθορμητη

μ’αφελεια παιδικη

με τοσα συναισθηματα

που εχουν πια χαθει.

Αν πειραξε;..με πειραξε.

Κι’αν μ’ενοιαξε;..με διελυσε.

Μα τιποτα δεν μπορεσε

το τελος να αποτρεψει.

Ισως σε καποιο βιβλιο-μπαρ

ξανασυναντηθουμε,

μ’αλλα μυαλα τοτε μπορει,

ξανα ν’αγαπηθουμε.

Δεν το ξεχνω ουτε στιγμη,

το πως σ’εχω αγαπησει

μα για το οτι με σκοτωσες

βαθια σ’εχω μισησει.

Θα 'ταν ωραια διπλα σου,

αληθεια το πιστευω.

Μα αυτο ποτε δεν εγινε,

γι’αυτο γι’αλλου οδευω.

Κανε μια σκεψη που και που,

για οσα εχουμε ζησει,

για οσα καταπνιξαμε

ερως να μην ανθισει.

Σαν επικηδειος μοιαζει αυτο,

δικαιως, τετοιος ειναι.

Πενθιμα λογια χωρισμου

και αρχη νεου προορισμου.

Γεια και χαρα σου φιλε μου

θα σ’αγαπω για παντα

Καθε βραδια σου, βρισκοντας

αλλη μια νεα μπαντα.