Αλλες παλι φορες, διχαζοταν. Βουτουσε με μανια στο κενο μεταξυ ακρων που απερριπτε κατευθειαν. Κι'εμενε ετσι να πεφτει στην χαραδρα.
Αυτην την φορα, τα ακρα ηταν η υπεραναλυση και η χαλαρωση. Η παραμικρη αποπειρα σκεψης ξυπνουσε μεσα της φοβους, ανασφαλειες, θλιψη. Κι απο την αλλη, η χαλαρωση. Αφεσου στο τιποτα γιατι το τιποτα ειναι αναπαυτικο μεχρι να σε φυσηξει ο κακος λυκος και το συνολο των υδρατμων που σε κρατουσε ασφαλη να διαλυθει και να κανεις αυτην την ελευθερη πτωση που παντα ονειρευοσουν με λιγο πιο ασχημο τροπο.
Ουτε το ενα ήθελε, ουτε το αλλο. Ηταν ωρα να πηγαινει. Η ζεστη του τζακιου για σειρα ημερων, την ειχε κανει να χασει λιγη απο την ενεργεια της. Ισως οταν προσπαθουσε περισσοτερο οι μερες ειχαν αλλο νοημα. Ισως οταν ολα ηταν δυσκολα, ηταν πιο χαρουμενη γιατι ειχε ενα λογο να παλεψει.
Λες να ταν αυτο; Να ψαχνε απλως νεες προκλησεις για να νοηματοδοτει τις μερες;
Μαζεψε λιγο τις σκεψεις της, ννα χωρεσουν ολες στο σουρωτηρι της λογικης. Σε αυτο το φιλτρο ωστε να φυγουν ολες οι διασπαρτες και αφηρημενες σκεψεις και να διακρινει καλα τους θρομβους απο λογικα προβληματα που μπλοκαραν την κυκλοφορια και αποτελουσαν ζωτικης σημασιας κινδυνο και απειλη.
Η διαδικασια αυτη, το φιλτραρισμα ηταν ιδιαιτερα ευκολη και διασκεδαστικη αρκει να κρατουσες σταθερο το σουρωτηρι. Σημερα ειχε φαει πολυ, ολο το φαγητο μεχρι και την τελευταια μπουκια την δυναμη της. Οφειλε να κρατησει σταθερο το σουρωτηρι. Και τα καταφερε. Και ειδε να απομενει πανω μονο μια σκεψη συμπαγης, μονο μια απειλη. Κοιταξε απορημενη. "Αποκλειεται..." μουρμουρισε. Ξαναπροσπαθησε να φιλτραρει. Το ιδιο. Ξανα και Ξανα. Σχεδον δεκα φορες. Αντικριζε το ιδιο ακριβως πραγμα. Ενα κομματι αργυρου. Ενα καθρεφτακι μικρο, κοφτερο, επικινδυνο και αιμοβορο. Ετοιμο να τραυματισει ανελεητα καθε οργανικη υλη. Ηταν ο εαυτος της. Απο εκει πηγαζε το κυριο θεμα. Μα, οχι. Δεν γινοταν. Ηθελε καποιος αλλος. να εχει κι αυτος λιγη ευθυνη. Καλα να παθει. Αυτη απο μικρη εμπαινε μεσα στα εργαστηρια και μαθαινε τις τεχνικες. Δεν της φταιει κανεις που αυτη ειχε καταφερει να αποκτησει τοσο καλη τεχνικη στο φιλτραρισμα αλλα και τοσο καλο σουρωτηρι. Μαζευε καιρο, για να καταφερει να το αποκτησει.
Ηθελε πολυ να θυμωσει με καποιον μα μονο τον εαυτο της εβλεπε απεναντι. Δεν ειχε επιλογη. Αδικο; Τουλαχιστον, ηξερε ποιον να πολεμησει, ποιον να φοβαται, ποιον να υποψιαζεται. Τον εαυτο της.
Ο χειροτερος κριτης της, ο πιο αυστηρος. Οταν μεσα της τον ειχε συμμαχο, η γη ολοκληρη υποκλινοταν. Σε βουνο να ελεγε να κουνηθει, θα ετρεχε σε κουρσα 200m μετ'εμποδιων. Μα, οταν δεν τα πηγαιναν καλα, τοτε ακομα και σχοινι χωρις κομπο φαινοταν γορδιος δεσμος. Τι να σκεφτει και τι να ελπισει οταν το γνωριζε αυτο;
Μονο εσωτερικη γαληνη μπορουσε να θελει. Για να μπορει ανενοχλητη να κανει τα μαγικα της. Η αισθηση της παντοδυναμιας της δεν κρατουσε πολυ μα την τρελαινε. Υπεροχο συναισθημα. Μα η καταδικη της επιγνωσης ηταν το ανταλλαγμα. Μια ζωη γεματη μετριοτητα σε προφυλασει απο τις εντονες δυσκολιες και τις πιο αποπνικτικες αρνητικες αυτοκαταστροφικες σκεψεις μα σου στερει και τοσες χαρες.
Τερμα. Απο το πρωι, θα μαθαινε να αποχαιρετα. Και να αντεχει τον αποχωρισμο. Και μετα θα ηταν ετοιμη για την μεγαλη ευτυχια. Γι'αυτο το φως, στο τουνελ. "Καληνυχτα μαλακα, η ζωη εχει πλακα", μονολογησε, χαμογελασε ξανα στον αορατο καθρεφτη της και ετσι απλα πανεμορφη κατεβασε το σφηνακι με τις σουρωμενες σκεψεις, τις αφηρημενες ερωτικες φαντασιακες σκεψεις που ηλπιζε να μετατρεψει σε αναμνησεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου