στιχουργικο κολαζ

ολα τα φωτα πανω μου. ρε παιδι μου,κοιτα. κατα βαθος την βρισκω με την μοναξια και μοναχα με πειραζει ο,τι με καταδικαζει να σωπαινω. εχω  βαλει σκοπο μου να μου βρω ενα στοχο. περηφανη για επιλογες,φιλους και φιλες.ειμαι ωραιο παιδι, γραφω και ποιηματα και μουσικη. κανω τα πιστευω μου παντου να εχουν θεση. αφου δεν γαμαω καλα, τουλαχιστον να το παιζω εξυπνη. εχω βαλει στοχο μοναχα την κορυφη και η χωρα του ονειρου δεν μου ναι αρκετη. δεν μου ριχνουν ακυρα, εγω τα ριχνω.ακομα αδυνατω να ερωτευτω και να δεθω αλλα για σημερα και μονο θα χωθω μες τον χορο. δεν εχω λογο να τα βαλω με την τυχη μου. δεν ειμαι εχθρος του κοσμου ειμαι εραστης του φως μου. φαινεται στα ματια μου τι θελω.δεν ξερω να υποκρινομαι καλα. δεν τα παω καλα με ολους δεν βγαινω για να δω πανω σε τραπεζια κωλους να κουνιουνται. αφηνω τα βλαμμενα με την μοδα να χαιρονται,την  κενοτητα τους ντυσαν γκλαμουρατα,για να τουμπαρουν το μωρο που μοιαζει με γυναικα, κι’απο μηδενικο γινεσαι νουμερο .σας γελασανε αν πιστεψατε πως ειναι αυτο ζωη.στο διαολο κι ο,τι πιστευα για τουτη την γενια. τουλαχιστον ειχα περισσοτερα κοινωνικα αντισωματα. επιχειρημα να μ’αντικρουσεις κανενα. οι δικοι μου εχουν φρικαρει και γω στην γωνια δεν δινω την πρεπουσα σημασια. δεν φοβαμαι ουτε την βροχη ουτε τους κλεφτες εμενα φοβαμαι. αλλα πιο πολυ φοβαμαι να ζησω οπως θελετε να ζω. εσεις εχετε ενα προγραμμα εγω εχω ο,τι κατσει. ζητατε υποκαταστατα ζωης. σας φταιει για την καταντια παντα ο διπλανος. δεν θελω να σταματησω να μιλαω, ηταν που δεν ειχα ορεξη…..το σπιτι ειναι χαλια. ωραια ταιριαζω και με αυτο τωρα. βλεπω περαστικους μ’αδειες ψυχες. οι ανθρωποι δεν αγαπουν πληγωνουνε αφηστε με.γι’αυτο μην μου την σπας οταν περνας και με βλεπεις ευτυχισμενη, εχω χεσμενη και σενα και σας. δεν θυμαμαι αν ειπα κατι και με περασανε για βλαμμενη.οι περισσοτεροι με χαρακτηρισανε τρελη.για μενανε οι ωρες τρεχουνε σαν σφαιρες. μου ειπαν πως ωριμασα μα εγω θελω να παιξω.βλεπω την ζωη μου σαν παιχνιδι.  αλλη μια μερα πανω απο τον γριφο.γιατι οσα ονειρευομαι να τα βγαζω στο χαρτι; λυπαμαι που δεν βρισκω κατι εξυπνο σημερα  κι ετσι διαλεγω να προσφερω συντροφια στην μοναξια μου. ειχα πει να διαβασω πριν ξαναπιασω να γραψω. βαριεμαι να κοιταξω τις ευθυνες μου καταματα και στου μυαλου μου το μπουρδελο να βαλω ταξη.ο λογος που απελπιζομαι, λενε ειναι πως ευκολα δινομαι. ας κοιταει ο καθενας που η ζωη του με μεγαλο ψεμα μοιαζει. ποτε δεν σας καταλαβα. ή μηπως τα καταλαβα ολα και σας σιχαθηκα; η αβεβαιοτητα τρεχει πιο γρηγορα απο την νοητικη μου εξελιξη. σκεφτομαι μα τον γριφο δεν λυνω. μετραει να σκεφτεσαι αλλα πως το κουμανταρεις; ωστοσο αν γνωριζα τον τροπο θα το ρισκαρα.καποιον μου θυμιζεις εαυτε μου αποψε ψευτη….

οταν περαν απο την αισθητικη ανακατευεται το συγκεκριμενο τα πραγματα περιπλεκονται καπως. οσο περισσοτερη ποιηση τοσο πιο βαθιά απομονωση, οσα περισσοτερα παλαμακια τοση λιγοτερη κατανοηση.οσο λιγοτερο συγκεκριμενος τοσο πιο συμπαθης. ειναι ευλογια να εισαι βλακας.και να μην σκεφτεσαι πολυ γιατι οποιος σκεφτεται πολυ καλομαθαινει και στα οχι και στα μη.η απομονωση μου οφελει το συστημα και το αντιθετο.

με νοιαζει στα αληθεια να ειμαι ειλικρινης;  νιωθω ενα τιποτα που τιποτα δεν νιωθει. καντε με ο,τι θελετε αρκει να βλεπω ηλιο. περιμενω να μου παραδωσετε τον εαυτο που οραματιζομαι. απλα κενο,βαλε να πιω. οριστε οι ιδεες μου, τα ρεστα κρατα τα.

γεμισα τοσες σελιδες λεγοντας τοσα απ'τα ιδια.γραφουμε ποιηματα που ολα τους μοιαζουν, γραφουμε ποιηματα που το κουραζουν. βαρεθηκα να ψαχνω δικαιολογιες για κατι που μου φαινεται αυτονοητο και απλο.αν αγαπας θα φας πακετο. δεν ζουμε ακραια μα στην εποχη των ακρων. ισως τελικα τα ακρα να συμπιμπτουν, τα συναισθηματα δεν ειναι ευθεια γραμμη οπως ολα στο συμπαν αλλωστε. γιατι ο πονος ειναι συνεπεια της αγαπης οπου μπροστα της ακομα και ο χρονος ειν' σακατης. μα δεν μπορω να αδιαφορησω για τον χρονο γιατι ο χρονος ειναι χρημα και γω δεν εχω να πληρωσω τα σπασμενα σου. ισοπεδωστε κι αλλο τον κοσμο αφου δεν μπορειτε να τον κατακτησετε.πειτε μου ποιος ειναι πιο μαλακας απο μενα να απολαυσω την διδασκαλια του.αγωνιω για την ξεχυλισμενη ζεστασια της εξαπατησης. επιδραση αιθυλικης αλκοολης. ρομαντικος σκληροπυρηνικα,  μοναχικος κοινωνικα, γιατι η ελπιδα ειναι γοητευτικη. ξερω οτι θελω να σε θελω δεν αρκει; ελπιζω να μπερδευτηκες αυτο ηταν το θεμα να σε κανω δυο λεπτα να νιωσεις σαν και μενα. ο ηλιος αν ειναι να βγει, θα ειμαι κει για να αντικρισω στα λευκα μου χαρτια την ανατολη. θα ειμαι εδω θα εισαι κει, αναμεσα μας η νυχτα, να μας θυμιζει πως φτασαμε στο αναπτερωμα.

με συγχωρειτε, εχω αναγκη να μιλησω τα κρατουσα τοσο μεσα μου μην σας στεναχωρησω. προσπαθω να σου δωσω παραπανω απ’οσα ζητησες, αληθεια. κι ας μην τα χω καταφερει. γι’αυτο καταλαβαινω πως μπορει να μην μ’εκτιμησες τοσες φορες που σου εσφιγγα το χερι. ειναι δυσκολο το ξερεις να κρατας μυστικα, να υποκρινεται συνεχεια πως αντεχει η καρδια. 

εισαι πολυ πιο ωραια απο κοντα. ηθελα  να σου μαθω πολλα. θελω να σου ανοιξω μια τρυπα στο κεφαλι. δεν θελω να σου πω τι πρεπει να σκεφτεις, πρεπει μονη σου να θες την αληθεια για να δεις.επισης πρεπει πρωτα και σενα να πεισεις.μαθε να ακους μην καυλωνεις με τα λογια σου, μην εισαι τοσο σιγουρη πως στεκεσαι στα ποδια σου.αν δεν ησουν τοσο ξεροκεφαλη….να πω 7 φορες την λεξη "ρωμυ" να καυλωσεις; θυμωσε, καλο θα σου κανει.μακαρι να μην σ' ειχα αναγκη παλιοαχαριστη.  κατσε να κοψω την ειρωνια για να με συμπαθησεις. ψαχνοντας εξοδο κινδυνου καπου χαθηκαμε. εξηγωντας τα ανεξηγητα πεσαμε σε τοιχο. και σε θαυμαζα και σε θαυμαζω. λιγη αποδοχη ζητησα, απλη και αθωα αποδοχη. για να εχεις κοντρες πρεπει να χεις περιεχομενο.τι εμεινε απο τα ατελειωτα βραδια και τις κουβεντες; η στρωματσαδα στο πατωμα και οι κουβερτες;

θεατρο δρομου, σοκολατα και ονειρωξεις. μου λειπει η επανασταση του αισθηματος παρεα.  η στιγμη που περναει δεν χανεται μας κυνηγαει. ειναι λαθος να νομιζεις πως παρεμεινες αδειος γιατι παντα στο τελος φευγεις γεματος.

εσυ μου χαμογελαγες μα εγω κατι σκεφτομουν. ολα ειναι ψευδαισθησεις κι ολα τα αλλα μουσικη θα σε πιστευα αν δεν μιλαγες πολυ.δεν ειναι λιγοι αυτοι που νιωθουνε με μας την ιδια φρικη.τα παιδια που δεν γουσταρουνε την κλαψα. τα μπερδεμενα παιδια, που  γαμαν καλυτερα και σιγουρα δεν ειναι βαρετα και γινονται πιο μπασταρδα οσο τους λες για ρατσα.που ανοιξαν την καρδια τους για να δεις οσα δεν ειδες,χωρις αγαπη μονοι περα δεν τα βγαζουμε ρε

ειμαστε ολοι ατελη συνολα απο σπασμενα κομματια, ενα ταξιδι ονειρεψου κι ας ξεκινησουμε. Βολτες ονειρευομαι μ’αμαξια και με τρενα.με κουραζεις, οταν σ’ακουω να γκρινιαζεις, συμβιβασου επιτελους στην ιδεα πως αλλαζεις.να λες αυτο που νιωθεις να το ζεις και να μην ντρεπεσαι.

την μια η ζωη σε σπρωχνει να επιπλεεις στα βαλτονερα την αλλη να βουλιαζεις σε απεραντη ευτυχια, κι οταν ψαχνεις παραδεισους να κρυφτεις να θυμασαι πως το φως το διακρινεις στα σκοταδια. κι οταν ντρεπεσαι στους αλλους τι να πεις, πες τους εγω γεννησα ηλιους και φεγγαρια.

οπως και να χει τον εγωισμο δεν αφησα για νικητη στην μαχη, κι’αποψε θα χτυπηθουμε.για μια φορα εστω ας μιλησουμε ειλικρινα ειναι κι αυτο εφηβικη αναγκη βλεπεις...την καρδια μας δεν ακουμε απο φοβο μπας και ζουμε. αφεσου θα σε πιασω σου τ’ορκιζομαι. θα σου λεγα να ερθεις μα φοβαμαι  οταν παμε να μου πεις πως δεν αντεχεις.

η ζωη ειναι ενα δικοπο μαχαιρι διαλεξε την πλευρα που κοβει λιγοτερο. κι ενα στομα σκοτωνει πιο φρικτα απο ενα μαχαιρι.

η δημιουργια θα αρχισει απο την καταστροφη.κι ετσι οπως πεφτω καποια στιγμη θα δω εκεινη την ιθακη που χες πει.μου λες "γιατι επελεξες εμενα;”

να ξερεις πως θα σαι για παντα αδερφη μου.

βρηκε διεξοδο μεσα απο τα δακρυα ο θυμος.ποναω οταν βλεπω ανθρωπους που αγαπαω να δακρυζουν. ψαχνω εναν λογο καλο να μισω οσους εμειναν πισω.μακαρι να ξερες ποσο πονεσα οταν σε σκοτωσα μεσα μου,.Ειναι αυτη η περιεργη σχεση μου με το τελος που ποτε δεν μπορω να χωνεψω.η εφηβεια μας τελειωσε.νομιζω προτιμω καθε που νιωθουμε κενο να συναντιομαστε εδω, χαμογελα ειναι αρρωστο και μεταδοτικο.

…….και που σαι; η “ρωμυ” καιγεται.

εγω ο,τι εριξα, το ‘ριξα. η σειρα σου.

 αποφασισα η ευχη μου να ειναι πολυσυλλεκτικη. Θα μπορουσα να γραψω κατεβατα πολλα, παρα πολλα για να ευχηθω σε εναν ανθρωπο που αγαπω πολυ. μα ποιο το νοημα; 

προτιμω να γραφω οταν μεσα μου συμβαινει μια γιορτη, οχι επειδη ειναι τετοια η μερα. Μα, δεν ειναι κακο να χουμε αφορμες, για μερικες πρωτοτυπες εμπνευσεις. Και μολις ειχα μια τετοια, δυσκολη και χρονοβορα, ακριβως σαν την σχεση μας, μικρη μου Μυρω.