απο την Κ.
ε και τί νόμιζες; ότι αφού είχες τις περισσότερες ιστορίες να μας πεις, θα πέθαινες λιγότερο;
3.6.23
it s just gaba baby, chill
7.11.22
Το Μεγάλο Πουθενά
Σάρκα και οστά
28.5.22
αδελφές χρωματίδες
μια ρωγμή που δεν είναι τομή ούτε σχισμή ούτε ραφή
27.1.22
μη χειρότερα
κι όταν φτάνει κανείς σ' αυτό το μέρος,
το απόλυτα ηλιόλουστο και ζοφερά σκοτεινό
το ταυτόχρονα παγωμένο και γεμάτο θαλπωρή
που τυγχάνει κάποιοι άνθρωποι να φοβούνται
σ' αυτό το μέρος που όλα βαραίνουν κι όλα αλαφραίνουν με τρόπο ανεξήγητο
εκεί που δεν ακούγεται τίποτα και αφήνεις τις σκέψεις σου σε ελεύθερη βοσκή
μόνο που τρώνε τα σπλάγχνα σου και αντί να ηρεμήσουν
θεριεύουν
σ' αυτό το μέρος που έχω τα πάντα και τίποτα
που πια ο πόνος καταλαγιάζει και είναι αφόρητος
σ' αυτό το μέρος που δεν πατάει άλλος άνθρωπος
δεν χωράει άνθρωπος
παρότι είναι απέραντο σαν το σύμπαν
σ αυτό το μέρος
δεν μου λείπει τίποτα
γιατί μου λείπουν όλα
και είμαι ασφαλής
γιατί δεν υπάρχει κάτι χειρότερο
και αυτό
είναι πάντα η μεγαλύτερη ανακούφιση
να μην υπάρχει κάτι χειρότερο.
30.7.21
life is action
όταν αυτή η κλωστή κόπηκε
έμεινε να κρέμεται απο κάτι θολερό και μαύρο που έμοιαζε με όνειρο ή πληγή
4.5.21
strangers to ourselves / a gift to ourselves
αυτή η ιστορία που διαρκώς αναβάλλεται
και βοηθά τη ζωή να πηγαίνει μπροστά
όπως κάθε απουσία ντυμένη με όλα τα συναισθήματα που λείπουν
μου φανερώνεται διαρκώς παραλλαγμένη
μέσα απ’ τα βιβλία μου μέσα απ’ τις νότες μέσα απ’ την κίνηση
η κόρη με το νεκρό πατέρα
η βιασμένη κόρη που θέλει να συγχωρέσει
η γυναίκα που γίνεται πατέρας και χωράει τη μοίρα που της έτυχε και την μοίρα που διάλεξε
αυτή που αυτοκτόνησε απο λύπη και καλοσύνη
αυτή που δεν αντιστάθηκε αυτή που έφταιξε
αυτή που πέθανε και πριν σαπίσει ολόκληρη κόπηκε για να μείνει κάτι αγνό και του αφοσιώθηκε ολόκληρη
μέχρι που ξανάβγαλε πόδια
το πεινασμένο της μωρό
το άπληστο παιδί που διψά για μια αλαζονική ευτυχία της φυγής του
μέσα απ’ την άρνηση επιδιώκει να αποδείξει την αγνότητα
θέλει να ‘ναι μόνο απαρηγόρητο
η έλλειψη των άλλων όπως η έλλειψη βαρύτητας των αστροναυτών συνθλίβει μύες και οστά
ζώντας μέσα σε έναν ίλιγγο χωρίς να ξέρει πια τί είδε τί έκανε ποιό είναι
K ft Julia Kristeva -strangers to ourselves
21.3.21
πίστα βι αρ/ πίστα βι ας
πέρασα την είσοδο και άρχισα να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους με τις στρωμένες μοκέτες γεμάτες μωβ μπλε και πράσινους ρόμβους, κατέβαινα τα σκαλιά και γύρω μου υπήρχαν γιγάντιοι πλαστικοί άνθρωποι, με τρόμαζαν κάποιοι έμοιαζαν γιγάντια μωρά, ήταν πλάσματα ομοιώματα φίλων και γνωστών απ’ τη ζωή μου, το αρχικά γλυκό γνώριμο συναίσθημα έξαψης έδινε σιγά σιγά τη θέση του στον τρόμο, πλησίαζα και έβλεπα ατάραχα πρόσωπα, πλαστικά πρόσωπα, τόσο οικεία μα τόσο άδεια, άδεια απ’ τις εκφράσεις που είχα γνωρίσει και αγαπήσει, είχαν μάτια παγωμένα και μυδριασμένα στραμμένα προς κάπου, ένα γιγάντιο σινεμά, εξού η μοκέτα σκέφτομαι, εξού το λίγο φως, εξού και η ησυχία, μα εγώ είμαι εδώ με σώμα φθαρτό με δέρμα και οστά και μάτια τρομαγμένα φοβισμένα και αδύναμα, συνεχίζω να προχωρώ ελπίζοντας να βρω κάτι, την οθόνη; το λόγο; τί τραβά το βλέμμα όλων; συλλογίζομαι και προχωρώ, ωπ! η φίλη μου απ’ τη σχολή, να και η πρώην της και τώρα μιλάει με αυτόν τον φίλο μας, την ακολουθώ και ξαφνικά εντελώς απροειδοποίητα και αναπάντεχα αντικρίζω ένα γιγάντιο σωρό απο σώματα -πτώματα;- είναι αυτά τα πλαστικά σώματα το ένα πάνω στο άλλο ένας λόφος σα χωματερή, παρατηρώ και τί να δω, όλα τα άτομα ήταν παλιά οικεία μου, η φίλη απ’ τη δευτέρα λυκείου που μιλούσαμε πολύ τσατ και η έλενα και ο μάνος και η παυλίνα και ο μιχάλης.. ένας σωρός, ένα σωρό άτομα, η σωρός κάθε παλιάς μου σχέσης που είχα στο διαδίκτυο, φρικάρω, θέλω να πάρω τα μάτια μου απ’ την αποκρουστική εικόνα και δεν μπορώ, αυτοί οι άνθρωποι έχουν πεθάνει..