there is no plot to be twisted

μαζεύονται πολλά

και όσο ανοίγει ο λάκκος

το unspoken γιγαντώνεται

και μετα ο χρόνος τον καλύπτει ως απάνω

μετά ξαναβρισκόμαστε και λέμε 

“μα αυτό καλέ είναι το λαγούμι μας, 

κρύβουμε

εδώ τα μυστικά μας”

χαμογελάμε πολύ γλυκά -με τα μάτια κυρίως

και λίγο με τα ζυγωματικά,

το κάτω χείλος ίσως ελαφρά σαλεύει και το άνω

ίσα τσιτώνει

παίρνουμε το δρόμο μας - τον διαφορετικό-

και  φτού κι απ’ την αρχή

είναι που εγώ

σου συστήθηκα μπλέ και συ μ’ έβλεπες κάτι άλλο

μαλλον μωβ;

και σου έλεγα “μη με βλέπεις έτσι μπλε. εγώ είμαι κόκκινη”

και πάλι που να με πιστέψεις

μόνο αν έστρεφες το φώς στο μαύρο

παρατηρούσες πως ήταν κάποιο σκούρο χρώμα τελικά

πολύ πηχτό σαν σκοτάδι και σαν πίσσα

συμπυκνωμένο 

περιεκτικό

δωσ’του μπλε κουβάδες,

εγώ να επισημαίνω τα εύθραυστα τοιχώματά μου

και συ να λες “τώρα ας μην αγγίξω εδώ”

και 'γω

να σε βλέπω σκονισμένο και μαγκωμένο μα τόσο εύπλαστο

σαν κακοψημένο πηλό

μάλλον πράσινο;

και συ να νιώθεις πως είσαι καφε-γκρι απο τη μούχλα

μα να ντρέπεσαι να το παραδεχτείς

για να μη χρειαστεί να το αλλάξεις άμεσα

και γω να μη λέω τίποτα

γιατί το μωβ με το πράσινο κουμπώνουν γάντι

αλλά το μπλε και το κόκκινο

με το καφε γκρι

δύσκολη μίξη

χωρίς σαφή σχήματα

και κάπως όλο αυτό

μόνο σε λαγούμι μπορούσε να μας οδηγήσει

τυφλοπόντικες να τριγυρνάμε μακριά απ’ τη λοιπή ζωή

αλλά πάλι μερικώς ειλικρινείς

στο σκοτάδι που καταφέρνουμε να παρακαμπτουμε

τις αποχρώσεις

θάβοντας κάτι εκεί κάνοντας βόλτες

κάτι που όχι μόνο δεν ξέρουμε

αλλά  προσποιούμαστε πως είναι crystal clear

τόσο οφθαλμοφανές 

'doesn’t even worth to mention' φάση

και έξω απ’ το λαγούμι

εσύ να με βλέπεις ξανά

κατακόκκινη σκέτη φωτιά απλησίαστη

 και να απορείς

'που σκατά είναι όλο το μπλέ γαμώ,

που πήγε; πριν δεν άγγιζα το αλαβάστρινο τώρα

το αυτόφωτο''

εκείνο το μπλέ 

που έμοιαζε με παγωμένη γαλήνη ψυχής μη-ζωντανής μα όχι νεκρής

και η αλήθεια είναι

πως ποτέ δεν πρόλαβα

να σου εξηγήσω

πώς το μπλέ μεταπίπτει σε κόκκινο 

κι αντίστροφα
                        *blood issues*

πως το μώβ είναι αύρα που στο χρόνο μόνο

εμφανίζεται

αλλιώς στα μικρά glimpses παρατηρείς

το χρώμα που εκπνέω στιγμιαία

το μώβ είναι η δίνη μου

  

το βλέπεις  μόνο αν πλησιάσεις κοντά 

τόσο κοντά

κσι μείνεις να παρατηρείς τις κινήσεις

υπο γωνίες

και αντιληφθείς αυτήν την πρόταση που κάνω

'έλα να δούμε πόσο κοντά μπορούμε να φτάσουμε

χωρίς χέρια,

χωρίς να σε γραπώσω και χωρίς να γραπωθώ

χωρίς να με γραπώσεις και χωρίς να γραπωθείς

πόσα ‘θέλω’ σου μπορείς να βρείς σε μένα

με το να είμαι η γλυκιά κακή εαυτή μου              (badbitch)

πόσα ΄θέλω’ μου βρίσκω σε σένα

με το να είσαι απλώς αυτός που (θες να) είσαι

πόσο με κινητοποιείς να με βρίσκω

και πόσο σε κινητρο-ποιώ για να με ψάχνω'

και τότε νιώθω μοναδική

όταν έρχεσαι κοντά

χωρίς να έχω προσπαθήσει να γίνω αυτό που θα ‘θελες

για να σιγουρευτώ πως θα ‘ρθεις

ίσα-ίσα

οριακά απαιτώ και συ να μη γίνεις κάτι

απλά να είσαι

στο τετραδιάκι είχα γράψει:

αν ήξερα τί ήθελα θα στο ζητούσα

δεν ξέρω να σου πώ

ξέρω όμως να υπάρχω

άρα το αίτημά μου μάλλον είναι να υπάρχουμε

μπορώ απλά να ‘είμαι’

και μάλλον θα ‘θελα να είμαι πιο συχνά

πχ η οθόνη με το νυστέρι που όσο προβάλεις πάνω της σμιλεύεσαι

          της είχε αρέσει πολύ αυτό

ίσως κι αυτό να ‘ναι αρκετά συγκεκριμένο

ίσως αρκεί

κάτι ανάγλυφο στο χώρο και το χρόνο

που βιώνεται αλλά δεν ορίζεται

δεν τραυματίζει

μόνο απαλύνει

ένα 

απαλό

χνούδι

σα χάδι

στο δέρμα σου

uncut scenes

πλάνο Α

ήμουν πολύ μουδιασμένη σχεδόν σα να ΄χα βγεί απ' το μνήμα, τον συνάντησα, μια πέτρα καθισμένη στο μάρμαρο, το μάρμαρο ήταν πιο λείο και πιο λαμπερό απ’ αυτόν και παρότι στη μέση της πλατείας έμοιαζε απόκοσμος, σαν να τον είχαν εκτοξεύσει τόσο μακριά που πλέον όταν επέστρεφε ήταν τόσο αλλοιωμένος για να ενσωματωθεί στη γειωτική γειωμένη γκριζωπή άσφαλτο

πλάνο Β

περπατούσα χαμένος στις σκέψεις μου, μάγκωνα και ξεμάγκωνα διαδοχικά αλλά τόσο γρήγορα που οι προτάσεις μου έσπαγαν στη μέση, δεν έβγαζα νόημα οπότε αποφάσισα να το βουλώσω και να μας αλλάξω διαδρομή όσο εκείνη μου διηγείτο περασμένα ντράβαλα  με το θάνατο, με πρόσωπο διπλό, μισό με συσπάσεις λυγμών  μισό με συσπάσεις μειδιάματος, τα χείλη της τραβηγμένα ελαφρώς προς τα πλάγια, σφιγμένα και τα μάτια της σχιστά, νωπά με φωνή έτοιμη να σπάσει. Η φωνή της έμοιαζε με απαλό κουβερλί, καθησυχαστική σαν delay που μαλακώνει το σβήσιμο και σε στοιχειώνει προστατευτικά, σαν επιφάνειες του ήχου που σε ηρεμούν στην χαοτική αναμπουμπούλα τους

πλάνο Γ

το στόμα μου είχε γεμίσει με την πιο κολλώδη επιθυμία, αυτό το παχύρευστο ‘θέλω’  που δεν ξεκολλά απ’ τα ούλα σου κι όλο το γεύεσαι και σε ενοχλεί αλλά σαγηνευτικά, δεν είχα πια υπογλυκαιμίες έτσι κι αλλιώς το επιβεβαίωσα και με εξετάσεις υπερευαισθησίας εκθέτοντάς με στον ερεθιστικό παράγοντα, ήμουν έτοιμη να ξεδιψάσω γλείφοντας εκ νέου, γρατζουνούσα με τα δόντια μου τα ούλα και τα μάτια μου λίγο μεγάλωναν πονηρά

πλάνο Δ

ο πρωινός ήλιος δεν είχε αποδειχθεί ακόμα ούτε εχθρός ούτε σύμμαχός μου, το έψαχνα ακόμα, όμως μάλλον προς το ‘φίλος' έτεινα, γιατί χρειαζόμουν θαλπωρή στο δέρμα κι ας λένε πως είναι βλαβερή, είχα να μάθω να λιώνω τη σκέψη μου και να μαλακώνω τις αρθρώσεις μετά απο δεκατρείς μήνες στην παγωμένη φρίκη, ήταν ώρα να λιώσω την ένταση ανάμεσα στα οστά κυρίως τους σπονδύλους, δεν μπορούσα ούτε να βγάλω την μπλούζα μου απ’ την χρόνια ακινησία, είχα ξεχάσει ν’ ακολουθώ τα πόδια μου και ο κορμός μου φαινόταν υπέρβαρος μένοντας τόσο πίσω σε κάθε μου βήμα

πλάνο Ε

*η διαύγεια και η διέγερση ήταν πάντα πιο επιθυμητές, απο κάθε είδους  θολούρα και βούλιαγμα_ είχα τοποθετηθεί ευθύς εξαρχής,

μου άρεσε πολύ να επανασυστήνομαι όπως και να επανεμφανίζομαι όμως τα μωβ φώτα που είχα στα κόκκαλα της λεκάνης, του καρπού και των γονάτων μου, δεν έκαναν καθόλου εύκολη την  εξαφάνισή μου, ακριβώς όπως και οι ραφές των μυών του

με αποτέλεσμα μια επαναλαμβανόμενη μη-αποφυγή, 

-ελιγμό ερπετού-

πλάνο Ζ

αυτός ο δρόμος της αμοιβαιότητας, πριν τα δικαστήρια, είχε πάντα αυτό το γλυκό αίσθημα τέλους

μου θύμιζε εκείνη την ιστορία της, που παρότι περιέγραφε απλά την περίθαλψη της φρίκης, με έκανε να χαμογελώ, αυτός ο δρόμος κατέληγε πάντα στην διττή έρημο/όαση και κάπως όλη αυτή η διαδρομή, θύμιζε την έκβαση πολλών μελλοντικών ιστοριών

*η τέχνη παρουσιάζει την επερχόμενη κοινωνική πραγματικότητα

πριν αυτή γίνει αντιληπτή_

κάπως έτσι

είχα καταλήξει να (προ-δια)γράφω την ιστορία μας, πριν 

καν τη γνωρίσω

διάβασα ξανά τα γραπτά μου

ένιωσα θλιβερή  μαριονέτα του εαυτού μου συνειδητοποιώντας πως δεν είχα βήματα ούτε μπροστά να πάω μα ούτε πίσω

είχα επιθυμία αναγκαία αλλά όχι ικανή

είχα αμφιθυμία

και τέλος πάντων

 ενώ νόμιζα πως  είχα σαφώς διαχωρισμένα τα πλαίσια μέσα μου

και  καθόλου ασαφοποιημένα τα όρια,

μάλλον είχα εγκλωβιστει στο ακριβώς αντίστροφο.

space of sound

κάπως όλα έβγαζαν τέλειο νόημα

κάθε στιγμή

αρκεί να μην κοιτούσες πίσω ούτε πλάι ούτε μπρος

κάπως όλα ήταν υπολογισμένα σαν χημική μέθοδος

δοκιμασμένη ξανά και ξανά

απαιτούσε απλώς ολόκληρη την προσοχή σου κάθε απειροελάχιστη στιγμή, όλα τα άλλα θα συνέβαιναν μόνα τους

πώς ανάγεται η ατμόσφαιρα

πώς οξειδώνεται το κύτταρο

"κυτταρώδες το βίωμα, δεν του φτάνουν οι λέξεις” είπε και άνοιξα το στόμα, κούνησα το κεφάλι με κατάφαση και το μέλλον μου χάιδεψε διακριτικά το μηρό  κοντά στο γόνατο “εδώ είμαστε” μου ψιθύρισε, κούνησα το κεφάλι στην εαυτή μου “i love this  junk” σκέφτηκα και συνεχίσαμε την κουβέντα μας

   είναι τρομακτικό να μετουσιώνεσαι σε καμπύλη

να μετακινείσαι ως γραμμή

πάλι καμπύλη

γραμμή,

κύμα

όχι, παφλασμός

ολόκληρη η θάλασσα

όχι, είμαι απλά ένα κύμα

βασικά είμαι η εικόνα ενός ήχου

ή ο ήχος;

όχι, είμαι ο χώρος του ήχου και μεταμορφώνομαι

“φαίνεσαι πολύ βαθιά εκεί μέσα” σημειώνει, 

δακρύζω

‘έτσι ακριβώς είναι’ σκέφτομαι,

“ένιωθα πως άκουγες τη δική σου μουσική και όσο σε έβλεπα έλεγα ‘στάνταρ αυτή τώρα εκεί πέρα φαντάζεται τα δικά της’ ”

‘επιτέλους, μάλλον έφερα στην επιφάνεια εκείνο το κουφάρι, μάλλον η ανάνηψη απο τόσους χρόνους σε κώμα δούλεψε, πια είμαι αυτή

-ποιά;

αυτή καλέ, όποια

                                   

   δεν έχει και τόσο νόημα άλλωστε,

                                          ρευστό κι αλλάζει

λέξεις,       μουσική ,     γιρλάντες και καμπύλες,      κλείδα που χαμογελά

        βλέμμα,          καθρέφτης,         δέρμα που αναπνέει,       προθέσεις,   σταγόνα,

λεκάνη που απογοητεύεται,       άνοιγμα,           μια τρίχα στο πάτωμα,   εκείνο,      

        σπονδυλική στήλη που λιώνει,      μονοχρωματικό ευρέως φάσματος.

 μορφή του  ήχου .

συγγνώμη,

αν δεν μιλάω πολύ

εκείνες τις μοναδικές ελάχιστες φορές

που μάλλον χρειάζεται

απλά

η μουσική στα καλύτερά της

ποτέ δεν έχει lyrics.

yummy poison

never try to catch or grab

anoint and lick 

damn,

lick ’n’ baste 

we 're in liquid 

-that’s why,

you don’t breath,

-that’s why,

i don’t see,

-that’s why,

we just feel-

relax ’n’

feel the immunity  

of it, in it.

there are no life jackets here,

no oxygen masks

there is only soft skin to swim*

stop shattering 

this yummy poison

is so sticky

i’ m stuck

so, i lick to revive

the bad bitch

-too fucking late,

i ‘m lava,

                coal,

           ash ’n’ dust

                 -in the wind

so,  lost in the atmosphere

what a relief!

f r e e d

"another  aloof something/

               or just a special nothing”.

*"soft enough?"

         " the softest"

“hard to find”

         “harder to touch"

λευκό μαρμαρωμένο

-Έχω δύο παπλώματα και καμία έμπνευση. Στη θέση μου τί θα πρότεινες;
-Να σταματήσεις να μιλάς τόσο.
-Μα πως να σε αγγίξω χωρίς χέρια, γλώσσα και λέξεις;
-Γιατί χωρίς χέρια και γλώσσα;
-Τα χέρια και η γλώσσα μου είναι γλύφανα γι’ αυτό και τα κρατάω μαζεμένα.
-Λαξεύεις;
-Ενίοτε.
-Περίεργο.
-Γιατί;
-Δεν πίστευα πως έχεις την υπομονή να σμιλεύσεις.
-Μαθαίνεται. Δεν το κάνεις, συμβαίνει γι’ αυτό και το αντέχεις.
-Εσύ πως σμιλεύεις δηλαδή;
-Πλαισιώνω ένα πεδίο και τρίβω να γίνουν οι λέξεις σκόνη. Μετά, δεν εισπνέω ούτε κόκκο.
-Και μετά;
-Αυτό για άπειρες φορές.
-Και πως παίρνει μορφή;
-Δεν.
-Τότε;
-Εθίζεσαι στο άμορφο. Παύει να υφίσταται το στερεο, σκόνη που με τη θλίψη ρευστοποιείται.
-Οι άνθρωποι είναι κερί;
-Οι άνθρωποι είναι κέρινοι.
-Τοτς αγαπάς τους ανθρώπους;
-Σα μαλακώσουν.
-Αν δεν;
-Προσπερνώ να μην με πάρουν τα θραύσματα.
-Σαν σπάσουν;
-Σαν νομίσουν πως δεν θα.

beige eyes

we ‘re alive ’n’ we don’t care

your purple hair;

oh, more than enough

your white pale skin;

oh, more than happiness 

this pussy i’m taking home tonight

needs no light,

no glitter,

no.

-just ,

just needs,

just needs and that is just a need.

as i build,

-i destroy

as i claim,

-i reclaim

and as you get to know

you are running

as you get to assume

you are running away

but if you knew

you would just want me dead*

simplicity is utopia

as long as the brain exists,

exhausts-

as long as we are talking,

we are descending into imbecility.

desire running

-but, also

ruining;

me

      us

you

              the world.

-sometimes i wonder

why we keep on struggling,

willing that much to change this world 

which we hardly ever understood/discovered/met (etc)

while,

we can create these little new  worlds,

between ;

your eyebrows and my toe

my tongue and your Diary, 

my asspects and your fantasy

your hands and my absence

                                                  meow

keep collecting memories

to share with that girl

and the other,

the Other

-oh, this Other.

what you wish;

i just don’t care

since i’m alive

you, Other.

and that,

is the achievement

i never asked anyone

to appreciate.

                                                              meow

*something in me, you like more than myself

so wanting to destroy me

seems fair and sincere, 

beloved mirror*

paranoid inlay

dreaming of

a bloody maternal body in slices

-meaning slaughtered-

and me

walking around

walking  over

standing upon as a woman

at last, without mother

so,

woman

-meaning free-

prohibition 

and you,

your reflection into my eyes

-meaning soul-

the ego i’ m trying to kill.

‘Εgo trained in action'

so i hurt myself

again and again

bitchin’ my life

making my way to silence

-not meaning serenity at all-

sadly,

there is no action in a frozen reflection

-meaning absence-

so there is no place to welcome my inner conflicts

-meaning existence-

so i keep becoming voluptuous

in a quarrelsome way

-meaning arrogance-

'sadistic jouissance’ 

as if i were obliged to -but,

I

disobey

-meaning struggling-

‘cause licking your dick

-meaning Ego-

gives me this taste of truth

i lack

the dick is the truth 

and

that is the unspoken .