Υπογλυκαιμίες
Έχω βαρεθεί να δοκιμάζω το γλυκό και να μου παίρνουν το βάζo. Έχω βαρεθεί να πιπιλάω μανιασμένα τα δάχτυλα μου για να θυμηθώ την γγεύση σου, άλλωστε έτσι καταλήγω να ηδονίζομαι τρώγοντας τον εαυτό μου. Και κυρίως με εκνευρίζει που νιώθω τόσο αδύναμη μπροστά στις υπογλυκαιμίες μου. Παλιά κάπως με ήλεγχα. Δοκίμαζα το ένα γλυκό μετά το άλλο και γούσταρα που δεν λιγωνόμουν. Μα σήμερα είναι η πρώτη μέρα της ψυχικής περιόδου. Σήμερα θέλω να φάω όσο πιο πολύ μπορώ. Δεν μου φτάνουν οι δοκιμές. Θέλω επιτέλους να χορτάσω, για μια φορά έστω να μην ξεράσω επειδή δεν έχω μάθει ακόμα τα όρια μου, ούτε απο ενοχές και φόβο πως θα παχύνω. Θέλω να πετύχω τον τέλειο κορεσμό . Τί μαλακίες λέω. Απλά πάλι την πάτησα. Βλέπεις χθες απο τα νεύρα μου που πάλι απέτυχα κατέληξα για μια ακόμα φορά σε κάποια τουαλέτα με εναν τύπο προσποιούμενη πως γουστάρω τη γεύση των σκατών αντί αυτή των χειλιών σου. Γιατί πρέπει να με εθίσω στα λίγα να θέλω να μην πονάω. Κοιτούσα επίμονα τα μάτια του μήπως και καταφέρω εκεί μέσα να βρω κάτι να σου μοιάζει και αυτός νόμιζε οτι τον ερωτεύτηκα. Τι βλάκας. Έσφιγγα το χέρι του σαν να ήταν μπαλάκι αντιστρές για να μην αρχίσω να χώνω μπουκέτα εναλλάξ -ένα σε μένα ένα σ' αυτόν. Προσπαθούσα να με πείσω πως δεν υπάρχεις αλλά σε ένιωθα μέσα στο μάτι μου και βούρκωσα. “Γιατί κλαις;” ρώτησε ο μαλάκας. Kι εγώ άρχισα να γελαω, γιατί θυμηθηκα πόσο έχω αφυδατωθει για χάρη σου και πως ίσως αφήνω να με σαλιωνουν τόσοι άγνωστοι για να πάρω πίσω τα υγρά που μου χρωστάς. Μα δυστυχώς η αύξηση των αναγκών ενυδάτωσης είναι πλέον κατακόρυφη. Μου χρωστάς μία θάλασσα και παίρνω πίσω σταγονες. Κατάλαβες τώρα τί εννοούσα με τις υπογλυκαιμίες; Έλλειψη. Όσο λείπεις ο ήλιος κάθε μέρα με στεγνώνει και το μόνο που αντέχω είναι να χάνομαι παρατηρώντας τα σύννεφα. Μακάρι να μπορούσα να σου περιγράψω τα σύννεφα. Σου μοιάζουν τόσο. Είναι πανέμορφα κι έχουν κρυμμένο το νερό. Μα ούτε αυτά μπορώ να τα πιάσω. Ας γινόταν να σε φάω μια φορά μέχρι το τέλος. Ολόκληρό. Κι ορκίζομαι θα νήστευα γλυκά και λάθη μέχρι να πεθάνω.
... ... ...
καληνύχτα βλάκα
Σταμάτα να μιλάς απ’ το σαλόνι ρε. Κουράστηκα ν’ ανοίγω την πόρτα για να σ’ ακούσω. Αφού ξέρουμε κι οι δύο πως τόσα χρόνια σ’ ακούω μα ποτέ δεν σε κατάλαβα.
Βγάζω τα ρούχα να γράψεις τα λόγια στο σουτιέν μου. Η τελευταία προσπάθεια ν’ αγγίξουν όλα αυτά την καρδιά μου. Ευκαιρία να σε μαγέψω και λιγάκι.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιείς λίγο απο το μαύρο των μαλλιών μου, των ματιών μου, των μυαλών μου. Βαρέθηκα το μουντό μπεζουλί που έχουν τα μάγουλα σου.
Ορίστε πιες. Έλα μην φοβάσαι, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να πεθάνεις αλλά έτσι κι αλλιώς θα συμβεί. Δεν θα είναι όμορφο να έχεις διαλέξει μόνος σου τον τρόπο;
Τί εννοείς “φοβάσαι να πεθάνεις”;
Κάποιες φορές γίνεσαι τόσο πραγματιστής που με τρομάζεις. Αφού δεν τολμάς την επαλήθευση ρε γατάκι. Δώσε μου την απόλαυση ότι σε προσηλύτισα στον ρομαντισμό.
Εντάξει πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να ανέχεσαι όλες τις μαλακίες που λέω ή πολυ καψούρης με τον πεσιμισμό και τον μηδενισμό μου. Τί βλακείες λέω πάλι, αφού ξέρω....
Είναι που δεν έχεις αλλού να πας. Μην το αρνηθείς, δεν θα με πείσεις πως είσαι ‘δω απο επιλογή.
Καληνύχτα βλάκα.
